Había tempo que non me daba esta canseira infinita, típica da fibromialxia, semellante a un esgotamento de pilas total e absoluto. A enerxía desaparece por completo e mesmo levantar un vaso supón un esforzo titánico que corre o risco de rematar co líquido sobre unha en vez de dentro dunha. Quizais sexa a faceta menos coñecida da enfermidade e unha das que máis amola o doente, porque o doente conserva as ganas de facer malia non poder.
Por fortuna, cada vez se coñece máis a doenza, grazas en parte ás numerosas asociacións que xorden coma fungos coa intención de divulgala e conseguir que a sociedade se mentalice de que non somos queixosos gratuítos nin afeccionados ao drama, tan só enfermos de algo ao que a ciencia aínda non atopou remedio.
Nunha revistiña donimical leo un artigo sobre o tema e chámame a atención que os médicos aínda estean barallando a posibilidade do consumo de cannabis para aliviar as dores, malia que non saben cal é o mellor xeito de consumilo. A min, a verdade, tanto me ten porque coñezo de sobra os seus beneficios. Dos efectos secundarios nin me preocupo. Quero vivir hoxe e agora, non mañá.
Ningún comentario :
Publicar un comentario