Lévanme feito unhas cantas -poucas- entrevistas por teléfono para medios escritos e sempre, ao lelas, quedo coa sensación de que eu non dixen o que figura alí. A última -hoxe mesmo- foi para un medio falado e sairá ao aire mércores ou xoves ás tres da tarde. Cando menos desta vez non me quedará máis remedio que recoñecerme no que escoite, incluída a retranca que me puidese saír, que a teño, madía leva, se non non sería boa galega.
Confeso que estas cousas me poñen nerviosa, coma se se tratase dun daqueles xa remotos exames de historia da arte en que miles de diapositivas pasaban por un cerebro convertido en proxector na véspera de dar conta do estudiado. Malditas noites sen descanso malia durmir.
Mais decátome de que vou adquirindo seguridade, de que nada do que diga suporá un suspenso, entre outras cousas, porque ninguén me vai poñer nota. Entrementres, procuro buscarlle o lado divertido e rir un chisco coa situación. Por fortuna o profesor de arte renacentista hai tempo que permanece arrombado no baúl dos recordos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario