Estrañezas

Ás veces teño a sensación de que non reflexiono sobre as cousas, senón de que as cousas me reflexionan a min.
Ben, non é exacto ao cento por cento mais responde dalgunha maneira a esta especie de alleamento que me asalta de cando en vez, cando me dá por mirar con ollos distantes o que fago ou sinto. Por exemplo, seguindo o ronsel de Luces, que se facía esta pregunta hai uns días -¿por que escribo?-, atópome que hoxe por hoxe non sabería respondela con precisión. De mociña quería crear mundos coma os que lía nos libros, ser capaz de transportar a quen fose a un universo paralelo; máis adiante souben que me gustaba imaxinar vidas distintas, crealas para min ou para quen fose e facelas con xeito, retorcer a lingua e tanguer con ela xogos musicais, que soase harmoniosa. No momento presente descoñezo a resposta, aínda que me pasa un pouco o que a outros escritores: non sabería vivir doutro xeito, non podería prescindir da escritura aínda que quixese.
Dicíame esta semana o fisioterapeuta que para que deixase de doerme tanto a parte dereita do corpo debería eliminar esta actividade e comprendín que esa cura estaba fóra de lugar. ¿Por que escribo? pregúntome. As respostas de antano esvaeceron fundidas nunha brétema de incertezas, a pesar de que non me molestan en exceso. Desde hai un tempo amólame ter que dar resposta a todas as preguntas, ter opinión sobre todo, colocar cada cousa nun lugar; se cadra, débese á idade esta indecisión na que me movo, pero quitando tres ou catro asuntos aos que si sabería responder sen pensar, os demais representan un cúmulo de novas preguntas, de sopesar e barallar opcións, de verlles as facetas a todas e cada unha para, á fin, definirme en contadas ocasións.
¿Será grave? Prodúceme estrañeza de min mesma.