O que lle pido a unha obra de ficción en prosa, sexa novela, conto ou teatro, é que me entreteña, nada máis e nada menos. Se non cumpre ese requisito xa pode estar escrita polo mesmísimo... -poñan o nome que lles pete- que non me vale; en canto un libro me empeza a pesar nas mans, as pálpebras dan en abatérseme a media hasta ou comeza a impacientarme o número de follas que me restan, mal camiño levamos.
De máis nova era moi escrupulosa e tiña a gala rematar toda canta obra iniciaba; agora, con máis lecturas enriba das que podo recordar, eses pruritos de lectora modélica non van comigo e pecho sen dó libros mediados, se acaso me laio dos cartos investidos.
¿Por que será que a pura diversión está tan mal vista en literatura? Minto por omisión, tamén ocorre o mesmo co cinema, por exemplo, e con toda manifestación artística que pasou non se sabe por que criterios de canon infalible.
¿Cando deixará de avergonzarnos ler por pracer e por botar unhas gargalladas?
Ningún comentario :
Publicar un comentario