Esgotamento
Teño a mente saturada de emocións e compañía, coma se os estímulos destes catro días enchesen todos e cada un dos seus recunchos até o punto de bloqueala por unha boa tempada. Dóeme tanto a parte dereita do corpo que mover o brazo arríncame ais irreprimibles; malia prometerme non mover un dedo, dobrei caixas de cartón e rompín anacos de cortiza sintética, desa branca que solta burbullas redondiñas que se usan nos beléns para simular unha neve imposible.
No hotel, un dos recepcionistas da noite fora alumno meu na prehistoria, no remoto primeiro ano de mal recordo. Os cartos que montaron o emporio son indianos, mexicanos para máis datos; á luz dos seus comentarios explícanse moitas cousas, incluída a transformación de estrelas en lámpadas de vinte vatios, a deficiente limpeza, a escaseza de persoal e, en suma, o querer e non poder ou -o que sería peor- o querer dar gato por lebre.
Semellan incribles as reviravoltas da vida e, aínda máis, o meu estupor ante elas; camareiras, arquitectos, recepcionistas, enxeñeiros, xornalistas, médicos, tradutores, profesores, asistentes sociais, artistas, militares...; o presente dos que un día foron alumnos dun instituto de provincias, moitos con fillos xa, felices pais dos que serán nun futuro adultos con profesións inesperadas, impensadas incluso.
E mentres, en Auria, perviven comportamentos que eu coidaba tan pretéritos coma o mundo vitoriano de Anne Perry; pero xa debería saber que o afán de humillar a quen se coida inferior non ten época nin coñece fronteiras.
Creo que nunca me darei acostumado.
Ningún comentario :
Publicar un comentario