Na miña época...
Bótome a tremer cando lle escoito a calquera esa frase, preludio de comparanzas que soan a reproche ou a nostalxias de chocolate con pan. Tamén me soa a esa preguiza que acouga a conciencia do emisor e lle serve de coartada para non aprender nada novo ou rexeitar, sen máis, o menor asomo de cambio.
Como nacín hai seis días, preparo os petos do meu chaquetón (segundo B, dunha das marcas máis pijas que existen) para enchelos de saúde, máis anarquía -se cabe-, grandes doses de ledicia e o firme propósito de gozar da vida o maior número de minutos por hora.
Volverei dentro duns días. A coidárseme.
Ningún comentario :
Publicar un comentario