Desde ben cedo na historia do ser humano, a muller considerábase ou ben un ente etéreo e doce ao estilo mariano, libre de impurezas e de pensamentos autónomos, ou ben unha herdeira de Lilith, pozo das máis escuras perversidades, sobre todo -a peor- a de pensar de seu. Na última década escribíronse tratados bastante serios que analizan o fenómeno en profundidade, malia non conseguiren explicar de xeito claro o seu porqué.
Ávida por comprender, hai uns anos dediqueime a ler sobre o tema todo o que me semellaba interesante e abofé que atopei algúns libros esclarecedores do proceso que levou o home a establecer eses antagónicos tipos no mundo feminino. Porén, xamais aconteceu o mesmo no masculino, onde sempre se atopaban términos medios, flutuantes e variables -mesmo ambiguos ou indecisos- sen que ninguén se estrañase dunhas clasificacións tan contrapostas.
Hoxe faime (relativa) graza semellante dicotomía, mais houbo unha época en que a pregunta por qué acadaba desacougarme até extremos irritantes, coma se a forza de repetila fose atopar a pedra filosofal que transmutase o chumbo desa faceta da historia en relucente ouro.
Ídolos de perversidad de Bram Dijkstra ou Las hijas de Lilith de Erika Bornay mergúllanse na arte e na literatura para rastrexar a evolución dun tipo de muller que se deu en chamar fatal, malia que a fatalidade era ben distinta da idea que motivou o epíteto.
Will Eisner, o mestre, plasmou coma ninguén esa fatalidade feminina contrapoñéndoa á bondade -mesmo, en ocasións, simpleza- do seu heroe principal, a quen non se resiste a tratar de cando en vez cunha sorna entenrecedora, coma se non acabase de crer que tal cúmulo de cualidades poidan encerrarse nun único envase.
En calquera caso, admiro a obra dun artista capaz de crear unha obra que xa forma parte da Historia.
Ningún comentario :
Publicar un comentario