Gradicela

Método
En Cinco decenios de Günter Grass aparecen fotos del, amais de reproducións dos seus debuxos, gravados e manuscritos. Á parte da letra, bastante maliña de ler por certo, chamoume a atención unha folla na que figuraba un minucioso plan de traballo para un mes; comenteino na casa un día que tiñamos a Nino de visita comparándoo coa miña falta de método. Como bo matemático, Nino solidarizouse decontado coa orde e previsión que reflectía aquel folio e, de paso, miroume con esa expresión indescifrable tan súa que semella insinuar dúbidas sobre as miñas capacidades.
Cando debía repartir o tempo entre o traballo e a escritura, nas fins de semana e nas vacacións entregábame de xeito compulsivo á tarefa de teclear coma unha posesa as historias que pululaban nas reviravoltas do meu cerebro, antes de que este decidise tomar un respiro e desconectarse de min. Tiña que aproveitalo ao máximo mentres funcionase ben. Non elaboraba plans de traballo; sentábame diante do ordenador e deixaba voar os dedos apreixando ideas e ocorrencias, dándolles corpo e faciana e gorentando lambeteiramente os camiños laterais que os personaxes emprendían sen eu ser demasiado consciente.
Ao xubilárenme iso cambiou. Arestora ando con dous cadernos de acá para alá; nun deles anoto o que pretenden ser capítulos da novela fantasmal; noutro percorro moi amodo luzadas de futuros relatos, apunto escenas que vexo na rúa, frases illadas ou impresións do momento.
Sempre tiven caderniños deses, anárquicos, un pouco tolos, nos que se mesturan anacos de libros xa publicados con frases herméticas que nin eu entendo, pero deberon de xurdir por unha boa razón. Se cadra algún día recobren o sentido.
O novo método promete e, sobre todo, introduce un pouco de orde neste deambular entre ideas e palabras. Cando menos sei que non escaparán das miñas poutas.