Remato a primeira corrección das probas coa certeza de que, se escribise o libro agora, sería bastante diferente, exploraría outras vías e, se cadra, tería outro remate. Porén, malia os anos transcorridos, lembro en que condicións o escribín, o alento que me animaba, a mestura de xéneros que empreguei con plena consciencia, curiosa por indagar qué sairía de aí.
Daquela a escritura supoñíame unha fuxida da rutina, unha febre liberadora de tensións que aproveitaba ao máximo durante as vacacións arredándome de todo. B tiña que avisarme de que cumpría comer ou saír a pasear, pois eu permanecía amarrada ao ordenador apreixando ideas e perseguindo personaxes, ignorante de cal deles se ía desmandar, pero sabedora de que, máis tarde ou máis cedo, algún destacaría (sempre o fan). Malia que remataba o día cansa, mesmo apampada, gozaba cada minuto coma se fose o primeiro da vida.
Cando lin Fluir de Mihaly Csikszentmihalyi comprendín que iso era o que me ocorría ao embeberme na elaboración dunha historia. Sen dúbida, un dos estados máis prezados e gratificantes que coñezo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario