Doulle voltas á historia da pantasma sen decidirme polo ton que mellor lle pode acaer. Como me encanta a mestizaxe, emprego elementos en principio dispares, capaces de levarme moi lonxe ou, pola contra, a ningures; imposible sabelo a priori.
Poucas veces teño unha idea clara do que vou contar; con frecuencia non pasa dun leve e inconcreto desacougo que me vai roendo por dentro até que estoupan as ganas de indagar de qué se trata. O tempo de incubación oscila; tanto poden ser unhas semanas coma varios meses, durante os cales se produce a transformación da rocha bruta en croios que, se todo vai ben, se desfarán en areas miúdas sen que eu comprenda moi ben o proceso. Quizais comprendelo sexa o de menos -a pesar de intrigarme moitísimo- e o de máis, experimentalo.
Hai uns anos desesperábame a aparente inmobilidade na que caía porque a temía permanente; despois de varias veces, aceptei ese desconcertante funcionamento que me arrandeaba da alegría tola da redacción fluída á calma podre de golpe e sen previo aviso. Entón, durante días, atenazábame o medo."¿E se isto rematou, e se non hai máis?" preguntáballe a B presa de temor-pánico. El, moi tranquilo, ollábame sereno mentres soltaba "sempre che pasa o mesmo, muller; xa volverá".
Ignoro como o sabía, pero sabíao.
Agora que lle collín o tranganillo, non forzo a marcha, limítome a agardar. Confío en que nos recunchos do cerebro se estea cociñando a lume manso parte do estufado. E non acepta que lle metan présa.
Ningún comentario :
Publicar un comentario