Por esta época do ano empezaba para min unha fase de tremor ante o mundo exterior que me facía conmover por case todo, dubidar do aprendido, emocionarme até as bágoas ao ollar a rapazada apertando os bolígrafos contra o papel mentres intentaban desvelar os misterios dos pronomes persoais. O futuro, o seu futuro, semellábame tan incerto e ateigado de atrancos que desexaba acollelos nos meus brazos e consolalos baixiño sen dicirlles o motivo da miña mágoa.
Nunca fixen tal, claro; non sería politicamente correcto e, se cadra, até me acusarían de acoso a criaturas indefensas ou de abuso de poder. Debía tragar os meus sentimentos, mais non podía evitar acariñalos coa voz, adozar o trato e esmerarme en explicar máis clariño o que lles custaba asimilar. Eles notaban que algo estraño sucedía e permanecían quietiños en silencio coma cachorros que reciben agarimos. Case sempre comezaba as clases léndolles un conto, debullando as palabras para eles, intentando darlles corpo aos personaxes para que, así, a aula se enchese coa presenza de Samba Bimbiri Baramba, a lingua cociñada por Orula para o poderoso Obatalá ou o doutor Sabelotodo que atinaba por azar; libros, cadernos e apeiros de escritura permanecía durmidos a unha beira mentres nós deambulabamos por África, Cuba ou Alemaña. As súas faces ávidas e relaxadas sabíanme a mel.
Ilusionábame a idea de que, durante uns intres, os nosos problemas se convertían en pequenas e remotas sombras, tan alleas, que non tiñan cabida no escenario; tan só estabamos nós, limpos de tristuras.
(Fotografía de Sebastião Salgado).
Ningún comentario :
Publicar un comentario