Leo un libro sobre este tema para min intrigante, tratado, máis ca con amenidade, coa curiosidade que inspira o funcionamento desa faceta nas persoas que a posúen. Malia estar aínda nos primeiros capítulos, quédanme claras unhas cantas características do creador: a obsesión por unha idea, a perseveranza para levala adiante e a paciencia para non deixarse achicar polos erros. Unha grande parte deles pensa que a sorte tivo moito que ver no seu éxito, mais, como afirma o psicólogo de nome impronunciable, a sorte cómpre procurala (pon exemplos moi ilustrativos).
Caio por casualidade nos comentarios ao último post de La coctelera e non podo evitar que se me desate unha fervenza de sensacións; non coñezo a Almu en persoa nin a ningún dos seus comentaristas, non son psicóloga nin psiquiatra, nin me vai nada persoal neste asunto, pero saco unhas poucas conclusións a partir do meu particular xeito de ver a vida.
Primeira: Vénme á cabeza a frase dun antigo compañeiro de traballo cando me comentaba, hai algúns anos, unha charla ofrecida por unha poetisa bastante nova: Nesta cidade de provincias, Peke, o que non se perdoa é o talento. Seguimos, deduzo asombrada, nunha cidade de provincias.
Segunda: Internet encerra un cúmulo de aspectos positivos sen conseguir desterrar os negativos. Como ben di B, só é un medio empregado polos mesmos humanos que nos cruzamos cada día; a posibilidade de permanecer ocultos ábrelles as bocas para trousar a mala baba que lles empezoña a alma.
Terceira: A letra impresa continúa sacralizada para unha gran maioría; dá igual de que trate; o feito de venderse en librerías abonda para coidar afortunado o autor e, se é o primeiro libro que publica, para envexalo e desexarlle todas as pragas de Exipto.
Cuarta: Unha vez máis, alédame non posuír nada que poida suscitar a envexa de ninguén. Mesmo teño a boa sorte de contar cunha saúde nefasta.
Quinta: ¿Conseguiremos algún día un mundo feliz?
Ningún comentario :
Publicar un comentario