Mergulleime durante tres días nun mundo paralelo, ávida por saber qué ocorrería; Cornelia Funke e o seu Corazón de tinta foron os responsables. Malia determinados momentos nos que decae un chisco a intensidade, mantén o interese ao longo das súas case seiscentas páxinas.
Enganchoume a idea da que parte: algúns personaxes saen de Corazón de tinta pola voz dun lector. De cativa pasei unha tempada obsesionada coa posibilidade de que sucedese iso; ollaba os libros da casa con certo temor, preocupada por que de súpeto xurdise unha bruxa, un malvado ou -peor aínda- un orco pretendendo seguir a súa historia entre as nosas paredes. Eu estudaba na cociña, mais deixaba a porta aberta para controlar os ateigados andeis do corredor e asegurarme de que todo seguía en orde, de que ningún ousara traspasar as fronteiras de papel.
Volvinme ver cos deberes sobre a mesa de formica erguendo a vista de cando en vez cara á luz e sorrindo por dentro ao constatar que ningúns monstro horrendo me espreitaba para saltarme ao pescozo. Alédome de que aquela obsesión esvaese de seu, máis ca nada porque agora teño una sección abondo nutrida de asasinos e psicópatas.
Ningún comentario :
Publicar un comentario