Nacín hai moitos séculos co fin de poñer un pouco de orde na convivencia humana. Catro cousas debían quedar claras: o benestar social, a colaboración entre as partes implicadas, o diálogo sensato e repousado e o intercambio de ideas. Semellaba sinxelo.
¿Por que, entón, me sinto tan aldraxada?; ¿por que o meu nome soa a obscenidade?; ¿como puido devir a miña nobreza en contubernio vil? Os que xuraron defenderme, ¿ulos? ¿Onde ficaron os intereses daqueles polos que xurdín?
¿Que me importan a min estas partillas de destras e sinistras? ¿Que valor teñen insultos, mentiras e montaxes? Escápame a utilidade da teimosía que descualifica; aínda menos comprendo retesías pasadas que en nada contribúen ao porvir. Perdeuse o meu espírito; utilízanme; engánanme; empórcanme... Convertéronme en rameira sen me consultar. E dóeme. Son xa maior para emprender batallas; non teño valedor capaz de limpar o lixo que me cobre. Esmorezo escoitando barbaridades multicolores no meu nome, languidezo de mágoa, sufro.
¡Por favor!, ¡que alguén me acuda!
Ningún comentario :
Publicar un comentario