Fíxenlle un calo no pé, si; ¿e que? Así aprenderá a limparme e a mirar onde me mete. Tenme até as mesmísimas fibelas de envorcarme nas merdas de can; alí onde hai unha, ¡zas!, o zoupón tripa con saña por moi miúda que sexa. Logo coida arranxalo todo refregándome na herba, coma se a humillación inflixida se borrase dese xeito. ¿E o meu orgullo ferido? ¿E a miña dignidade? O coiro que me conforma, ¿non padece?; ¿a goma da miña sola non merece un chisco de precaución? ¡Que se amole!
Como non sabe pisar, fun desgastando unha febra, con paciencia, sen que el se decatase. Pensaba terme domado cando empecei a actuar; amodiño, ¡eh!; tanto, tanto que aínda río lembrando a cara de desconcerto que se lle puña ao sacarme.
Agora estou de vacacións.
Ningún comentario :
Publicar un comentario