Na xuntanza de onte eu era a máis nova dos presentes e a única que falaba galego (ollo, non a única galegofalante). A promotora da idea, unha muller da zona que escribe poesía e pertence a unha asociación centenaria de escritores e artistas, comentaba o seu desexo de que ese taller literario chegase un día a converterse en asociación -aí empecei a alarmarme; carezo por completo de necesidade gregaria-; en canto dixo que se podía escribir en galego porque había que defender o da nosa región, a algúns escapáronselles varios brrr con sacudida de cabeza incluída e a outros, elocuentes e mudos acenos de rexeitamento. A min o da región retrotraeume ao século XIX con Manuel Murguía á cabeza e provocoume un leve arrepío; a reacción máis clara dos asistentes (ah, no, en gallego, no; yo en castellano), tamén.
Antes de chegar me ipso descubrín que todos eran galegos, da propia vila ou arredores; como moi lonxe, da cidade prehistórica. ¡Velaí a explicación de acenos e rexeitamentos! Debín de ter caído decontado.
Se ese ambiente non abondase para espertar en min a famosa e desacougante pregunta (¿que raios fago eu aquí?), logo pasou o que pasou. O devandito me ipso padecía case todos os males dos militantes de calquera partido gañador -á parte dos particulares-, manifestados en comparanzas desafortunadas, estereotipos máis ca rancios do inimigo e explotación do éxito.
Decateime de que pertencemos a mundos distintos, de que non procedía dar unha clase de historia nin de lingüística e de que xa non teño paciencia para escoitar estupideces nin para rebatelas. Que cadaquén se sublime como mellor lle praza, pero que non conten comigo como membro da claque; moléstame moitísimo o ruído dos aplausos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario