Patíns

Esta é unha das dúas figuras que teño (amais dun pin coa súa cabeza) deste sabio distraído, un nadiña duro de oído e unha forza da Natureza cando se decata de que o ofenden. Na imaxe está a piques de sucumbir a unha falcatruada de Abdalah, o repelente e consentido fillo do emir Ben Kalish Ezab, mentres realizaba ensaios para un dos seus inventos: un fantásticos patíns a reacción.
O que máis me gusta das aventuras de Tintín é a variedade de escenarios en que se desenvolven, os detalles de ambientación de cuartos, vivendas e paisaxes e algúns personaxes, entre os que se non se conta o protagonista principal, quizais porque tal cúmulo de virtudes nunha soa peza me produce sarabullo; onde estean un ou dous defectiños que se quite a perfección.
Un aspecto semellante ao de Tornasol debino de ter eu a última vez que puxen uns patíns; non se me ocorreu mellor idea que lanzarme costa abaixo para coller carreira, despois de cinco anos sen usar ese medio de transporte. En canto me decatei de que non controlaba as marchas, intentei achegarme a un farol coa intención de frear polas bravas, mais non me deu tempo: o mozo coa que saía daquela montou no seu cabalo, cabalgou lixeiro e amarroume dun brazo antes de que eu chegase ao farol.
Aínda conservo a intriga de qué ocorrería se me tivese permitido salvarme a min mesma.