Crébame o ánimo por enésima vez desde que se me instalaron os acúfenos. Están a piques de cumprirse seis anos do momento en que as circunstancias me deixaron este agasallo envelenado. Acotío vounos soportando porque a vida é, en xeral, fermosa e teño moito que agradecerlle, mais dez días seguidos con eles a tope de volume acaban por romperme, por facerme desexar un presente distinto. Aférrome á intuición de que o que son, o que me conforma, lle debe algo importante a esta doenza menor que, hoxe en día, continúa sen garantía de solución, pero témoa un consolo para non desesperar.
A propia existencia aprendeume que as épocas veñen por ciclos, que a unha fase de tormentas a segue outra de calma; seino; lévoo comprobado ao longo dos anos porque case todo é circular, coma a cegoña de Karen Blixen, pero isto rebórdame. O esquerdo, constante desde o comezo, varía segundo os avatares que concorran; o dereito -moi moi agudo- flutúa e experimenta subidas entolecedoras sen saber moi ben a qué responden, malia as probas realizadas (o cansazo físico ten que ver). Hoxe comportouse de xeito intolerable.
Agardo. Sigo agardando a que regresen a un nivel máis aturable.
Ningún comentario :
Publicar un comentario