A morte

Tiven que deitar moitas bágoas, sentir a esgazadura da ausencia, consolarme coas lembranzas para chegar a asumir a idea da propia morte. Dito así semella un proceso doado e rápido, pero non: houberon pasar anos. Envexaba a lucidez de B nesa cuestión para min angustiosa que non daba aceptado e que para el semellaba tan clara desde a morte de Ito, seu irmán maior, nun accidente de coche. Xurara entón que nunca, nunca máis, permitiría que esa dor o asolagase de novo.
Acudín durante un par de anos aos funerais de seres queridos que formaban parte do meu mundo; persoas novas con moita vida por diante ás que, de súpeto, se lles crebou o camiño. Doe a noticia, provoca estupor, incluso rabia ou impotencia (non sei moi ben como chamarlle), pero tamén aprende que todo e todos formamos parte dun proceso que non ten volta: nacemos, vivimos e morremos. Desde o momento en que esas palabras se me meteron na cabeza de verdade reconcilieime de vez e vivo moi tranquila, sabedora de que o importa é a do medio, sen outras lerias. Cando toque, tocou, e aquí paz e despois... ¿quen sabe?
Mágoa a miña incapacidade para facérllelo comprender aos seres que amo.