Ignoro se é unha actitude correcta, sa ou morbosa, pero, en calquera caso, magoa. Oitenta e catro e oitenta son unha morea de anos para os pais dunha, sobre todo se os males non teñen reparo en instalarse neses corpiños mirrados. Caricaturas de si mesmos, agardan mellorías imposibles, transmutacións máxicas ou que sei eu. Quizais esperan de min algo que, probablemente, nunca lles poderei dar, porque a vida é así de puta. Nin teño saúde nin ganas para darlles o que ansían sen sabelo. E dóeme. Sempre me doe.
Ningún comentario :
Publicar un comentario