Onte celebramos que levamos convivindo ese número de días, unha morea de anos aos que, se lles sumamos os catro anteriores, darían para un adulto novo. En fin, a cuestión era xantar fóra, dar unha volta por unha das zonas costeiras máis fermosas que coñezo e ver as evolucións dun galo que fachendeaba coqueto na horta do restaurante. Constatei por enésima vez que na maioría das especies animais quen se decora é o macho, non a femia; B comentou que debía de ser bastante triste a vida dun galo sen galiñas; eu retruqueille que a saber onde estaban as galiñas, que aquel macho tiña un aspecto demasiado lustroso para ser virxe e cacarexaba con excesivo entusiasmo para facelo en balde. ¿A quen querería conquistar?
Nós, madía leva, quedamos prendados das súas plumas. Mágoa a cámara de fotos, esquecida nun caixón.
Ningún comentario :
Publicar un comentario