A primeira catarreira forte que pillo en dous anos consegue poñerme a pel do nariz do grosor dun papel de fumar e tan vermella que fai dano miralo. Atordadas as miñas facultades mentais, dedícome a pasmar máis do habitual, coa boa fortuna de que están facendo obra na casa veciña. Vinte metros escasos -a ollo- sepárannos dese pareado de catro plantas, piscina azulexada e terreíño en pendente nada desprezable; un obreiro con funda azul e xaruto apagado entre os beizos afánase na construción do que será unha escaleira, mentres o compañeiro -con pantalón e xersei de hai trinta anos, bandullo poderoso e movementos convulsos- cavaba hai dous días nunha zona onde agora coloca bloques; trabuqueime ao pensar que aí iría unha hortiña ou un xardín.
Observar sen ser vista prodúceme a curiosa sensación de ser indiscreta, nada máis absurdo por eles traballaren ao aire libre; mais os seus movementos contidos, as súas furtivas olladas ao contorno cando queren afastarse para mexar -ou o que sexa- indícanme que o pudor humano ten tales raíces que, incluso nun deserto, obrigaría a algúns a aturar as ganas até non estar seguros da súa soidade.
Se cadra para o verán, se seguimos aquí, teñamos veciños a menos de vinte metros. Prefiro non pensalo.
Ningún comentario :
Publicar un comentario