Non deixa de asombrarme constatar a facilidade dalgunhas persoas para establecer relación con quen menos lles convén e, unha vez conscientes, a dificultade para rompela. Analizo un caso que me toca relativamente preto -con chantaxe sentimental incluída- e caio na conta da febleza humana cando non se acadaron aínda os recursos suficientes para dicir non e rexeitar así o que nos fai dano. Se cadra o miolo do asunto estea en quererse a si mesmo, proceso, con frecuencia, lento e laborioso, mais desde o momento en que un se valora como ser humano, comeza a ser moito máis doado non permitirlle a determinada xente que nos magoe nin coidar normais as chantaxes sentimentais ás que pretende someternos.
¿Por que se produce ese aborrecemento cara a nós mesmos que nos leva a caer en relacións insás? Velaí un campo amplísimo de posibilidades entre as que non son as menores a educación familiar, os falsos amigos na nenez e na adolescencia e a propia psique.
A primeira vez que dixen non sentinme mal, con absurdos remorsos; logo aprendín a negar con máis suavidade pero con firmeza e fun gañando tranquilidade. Espero que Ma non tarde moito en aceptarse como é e aprender a quererse como merece.
Ningún comentario :
Publicar un comentario