Aínda co ánimo algo tristeiro polo incidente do mentirán, repaso o que sei sobre a natureza humana, a súa diversidade e a necesidade de relacionarse con eses matices diverxentes dos nosos, cando menos para lembrar que non somos illas, que non deberiamos selo.
Os meus valores -correctos ou menos- son firmes, diría que até intransixentes; o peso da educación familiar e certa tendencia de carácter en ocasións faríanme ver a vida un chisco plana se non fose polo costume de revirar as cousas, de intentar adoptar a perspectiva doutro, de poñerme na súa pel. A pesar dese exercicio practicado acotío e polo propio peso dos meus valores, o engano resísteseme; creo que nunca o poderei aceptar. ¿Como vou aceptar que alguén desprece de tal xeito as capacidades dos outros?
Ningún comentario :
Publicar un comentario