Cereixas

Esta é unha das poucas cereixas que aínda sobreviven ás asiduas visitas dos merlos e dos paporrubios; coma quen non quere a cousa, achéganse ollando para todos os lados choutando miúdo de póla en póla, polo chan entre as margaridas ou camuflándose na camelia; xogan a distraer e logo atacan con saña feroz as farangullas que lles boto e, agora, os pobres e indefensos froitos. Son uns auténticos mestres na arte de fuxir ao menor ruído ou movemento que coidan perigoso para a súa integridade. Xa desisto de crer que un prato de cereixas chegará á nosa mesa.
Malia o cansazo, onte fomos dar un paseo; non me presta quedar estarricada no sofá porque seica non é bo para o corpo permanecer inmóbil. Axudeime do caxato e houbo que descansar á metade do camiño un par de veces, pero pagou a pena.

A brisa zoábame nos audífonos soándome á liberdade absoluta e insuflándome -¡ai!- ganas de correr coma cando era cativa, polo puro afán de saber que as pernas podían levarme onde eu quixese só coa miña vontade. Logo, desde a casa, a contemplación dese incendio antes da chuvia, o tempo detido e o aire calmo durante uns segundos, igual ca momentos antes de ocorrer algo importante.
B insiste en que nesta zona ten que haber un campo de forza, que non é normal sentir esta placidez tan plena na alma, lonxe de calquera desacougo, tan preto da paz.
E eu sigo sen ter nada claro que farei o día dezanove. ¿Votarei en branco? Esa é a miña intención.