Por primeira vez B coincide no instituto cunha compañeira que foi alumna súa hai anos; ese día chegou á casa con cara de sorpresa, coma se non puidese crer as cousas que ten a vida. Cando me pasou a min experimentei certa vertixe, coma se os anos que nos mantiveran separadas se derrubasen de súpeto todos xuntos sobre min. Ese e ver medrar un cativo son os signos máis evidentes do paso do tempo.
Para nós, que nos ollamos todos os días, sempre estamos igual (a menos que caiamos na debilidade de mirar fotos antigas), mais cando temos enfronte un adulto ao que unha vez intentamos aprender realizando a mesma tarefa ca nós, decatámonos nun lampo de que somos maiores, de que nada volverá ser coma antes dese momento.
Agora B anda sorteando alumnos que o miran abraiados e pregúntanlle: ¿De verdade tiñas pelo e barba? ¿É certo que eras un peludo? Só lles falta completar o descubrimento para que lle solten: Así que ti tamén fuches novo, ¡eh!
Ningún comentario :
Publicar un comentario