Encántame provocar sorrisos alegres co que fago e o mellor de onte foi o de Chicho. Saciou a sede nunha tarde, o que xa ten mérito dado o seu negocio e o pouco hábito; agora pasoulle a xerra á muller, que xa a levaba mediada á unha da tarde, cando os deixei no apracible patio da súa casa, cheíño de testos con plantas: tomates, framboesas e pementos agardan o sol para poñerse vermellos de pracer.
As explicacións do médico, claras, detalladas e baseadas en comprobacións empíricas, abondáronme para conformarme e desistín de darlle máis voltas ao pote; total, non custa tanto tomar cada día as doses prescritas con tal de manter lonxe de min as gadoupas da pantasma. Por nada do mundo correría, hoxe por hoxe, o risco dunha recidiva.
A perda de dez decibelios de frecuencias graves (até para enxordecer fuxo da norma) supliuse cunha subida na potencia do aparelliño que lle conferiu nova nitidez ao mundo. Cando o coloquei de novo, preguntei por aquel estraño e inidentificable ruído de fondo e a audioprotesista respondeume que era a rúa, até había uns segundos ignorada. Comprobo, por enésima vez, a marabilla de oír.
No camiño de regreso cáenme tres ou catro ballóns que me obrigan a reducir a velocidade case ao ritmo comarcal e métenme un chisco de inquietude no corpo. Respirei no último treito de autovía, seco por completo baixo un ceo despexado sen apenas nubes. Por fin cheguei á casa.
Ningún comentario :
Publicar un comentario