Non conservo os diarios que escribín na nenez e na adolescencia; un bo día de verán, ás portas da adultez, volvín ler aquelas follas cubertas de pesares e destruínas sen dó; coidaba que con iso abría a porta a unha nova etapa. As épocas de escritura compulsiva, case diaria, e de destrución alternaron despois, ciclos que se repetían teimudos guiados polo impulso. Só gardo tres ou catro, os correspondentes aos últimos dez anos, talvez algo menos.
Estes días volvín sentir a necesidade de escribir só para min en cadernos de tapas duras, debuxar coa miña pluma favorita letras de cores que van formando sentimentos imposibles de comunicar, ocorrencias ou sensacións momentáneas que piden quedar fixadas dalgún xeito, ignoro para que.
Se cadra ese exercicio ten só unha utilidade clara: facernos caer na conta, cando os volvemos ler, do moito que cambiamos. Do moito que nos cambia a vida.
Ningún comentario :
Publicar un comentario