Eu, coma as vacas, adoito rumiar os asuntos até conseguir que se desfagan en miúdas partículas doadas de dixerir. Ás veces o proceso é máis lento do desexable, mais unha xa vai asumindo que as présas son as peores conselleiras do mundo. Sorpréndome no transo de soportar o desacougo cun acougo ignorado e coido que iso forma parte do lento proceso de madurar. Alédame constatar o moito que me queda por descubrir, tanto de min mesma coma do mundo, e iso reconcíliame cos desgustos da existencia, capaces de obrigarnos a erguer a cabeza e dicir con orgullo: "Vale, estades aquí, pero eu tamén estou e son máis forte ca vós".
As follas medran imparables e nin sequera un trebón impedirá que a copa dos pradairos espese paseniño día a día nin que dentro dun mes reborde vida e acolla niños de paxaros que queren criar. Adiante, sempre adiante. Non paga a pena volver a vista atrás máis ca en contadas ocasións.
Ningún comentario :
Publicar un comentario