Leo o último libro deste psiquiatra afincado nos USA estrañándome dalgunhas expresións ben pouco españolas, mais evitando todo o posible facer análise de texto; algúns aspectos sonme coñecidos por ter lido os autores aludidos e as súas teorías. A medida que avanzo, non fago máis que pensar en Espe, a muller toca que vai comigo a ioga e de quen xa teño falado. Separada desde hai un lustro, aínda non superou a ansiedade que ese suceso desencadeou e amólame constatar unha vez máis o vulnerables que son algunhas mulleres de mediana idade cando a vida á que estaban afeitas esvaece de súpeto. Por suposto que un proceso dese tipo é duro, ten que selo por forza, pero magóame que aínda non dese levantado cabeza e aprendese a facerse unha vida de seu.
Vía Cesare chego a un post de El pez que recolle un anuncio -por chamarlle dalgún xeito- dunha xente -por chamarlle tamén dalgún xeito- publicado nun diario de -ehem- bastante prestixio entre determinado sector da sociedade. Que a estas alturas se pretenda que a SIDA é unha enfermidade de orixe homosexual daría risa se non desen ganas de incharlle a alguén a cara a...; en fin, non nos desmandemos, que iso non vén a conto.
Dos máis ou menos vinte coñecidos e amigos meus e de B que morreron desa enfermidade, NINGÚN era homosexual. Como mostra -pequena si, pero mostra-, abonda.
¿A que demos xoga esa xente -por chamarlle dalgún xeito? ¿Como é posible que un xornal enlarafuce o seu prestixio -merecido ou discutible- publicando iso? Cousas veremos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario