Remato a última novela de Donna Leon mentres agardo na sala de espera para que me poñan unha moa noviña do trinque; saio de alí dúas horas máis tarde con toda a mañá esfarelada e co tempo xusto de mercar comida, volver á casa e facer o xantar. Os plans previos pasan ao baúl do imposible, pero non me importa demasiado: xa podo comer a pracer do lado dereito por primeira vez en oito meses.
Nada máis comezada a tarde, B na cama para a sesta, chaman ao timbre: o ansiado paquete cos vintecinco exemplares de rigor chegan por fin ás miñas mans; apresúrome a levarlle un a B antes de que adormeza; cólleo con ilusión, pasa as follas e emociónase, abrázame e mírame con ollos amorosos. En canto esperte de vez, daremos un paseo e celebraremos a boa nova.
Menos mal que irei a Auria a próxima semana e non tardarei en ver as caras de Chicho e de Toño cando llelo dea. Até pode que tome unha cervexa canda eles se ningún médico anda preto.
Ningún comentario :
Publicar un comentario