É demasiado tarde para atopármonos. O seu xeito de ver o mundo irrítame, quizais tanto como a ela lle irrita o meu. Colgo o teléfono cun sabor agre na boca que me tensa a face, sabedora de que nada vai cambiar por moito que eu o soñase un día xa tan remoto. Porén, continúo anoxándome coma a primeira vez, zarrapicándome insultos por ilusa, demorándome máis da conta en serenarme de novo.
O abismo segue aí, afastándonos sempre. Imposible erguer pontes que se apoien só nun lado.
Ningún comentario :
Publicar un comentario