Atópome con F, a promotora daquel taller de escritura que tan mal se inaugurara; asegúrame que me ipso non volverá e convócame para o xoves da vindeira semana por teren ensaio de teatro xoves e venres ela e outras mulleres rurais. Sen querer, vou analizando* as súas competencias lingüísticas en galego e en castelán, e a miña deformación profesional lévame a sacar unhas cantas conclusións. De primeiras emprega o segundo, pois o tema tratado para ela é serio; ao comprobar que eu uso o primeiro, vese arrastrada a pasar a el.
Muller cunha formación básica, accedeu pouco e pouco á poesía -á literatura en xeral-, identifica como lingua de cultura o castelán, exprésase nel con seriedade, medindo as palabras, mesmo ás veces buscándoas de xeito evidente no seu dicionario cerebral; non dubido de que o escribe con corrección. Porén, o seu galego é moito máis fluído, espontáneo, sen vacilacións e directo; non lle percibo ningunha incomodidade por usalo comigo. Tampouco dubido de que non sabe escribilo. As súas competencias lingüísticas orais son coma o día e a noite nunha lingua e noutra; as escritas tamén, pero invertidas.
E así, coma se nada tivese mudado en vinte e tantos anos, a xente de certa idade continúa utilizando dúas linguas para funcións distintas: a lingua A -considerada máis culta e prestixiosa- para falar con persoas consideradas cultas de temas considerados serios; a lingua B -percibida como non culta e carente de prestixio- para falar do cotián e, só en casos moi concretos coma o presente, dunha cita para dentro dunha semana. A famosa diglosia de corpo presente unha vez máis.
*Si, Cesare, tiñas razón: todos analizamos constantemente.
Ningún comentario :
Publicar un comentario