Menciñas

Tomo as menciñas da noite de xeito mecánico e sorpréndome soñando por un intre que non me cumprisen, tan só un intre. Coa mesma vénme á cabeza unha escena vivida na barra dun bar de Auria hai, cando menos, unha década; acababa de morrer Carlitos de sida (¿xa pasou tanto tempo?) e eu arrastraba a fase máis amolada da doenza cíclica que me acompaña desde adolescente. Tamén atravesaba un episodio de licuefacción provocado por isto, daquela xustificado polas circunstancias. Entre unha cousa e outra, ollaba a B cunha dor que comezaba pouco e pouco a vivir con dignidade, sen saber aínda con certeza que outros regalos me tiña destinados a vida. Véxome a min mesma dicíndolle sen dubidar: Prefiro perder dez anos de vida a causa das menciñas que seguir con esta montaña rusa. De fondo, a desolación pola morte temperá do -ás veces, só ás veces- sensato Carlitos, o amigo da nenez de B a quen eu aprendera a querer.
Quizais se deba a que esta noite teño vagar (e talante) para observar con distancia ou a que, sinxelamente, lle ía tocando, que me decato do fermosa que é a vida, a pesar de atrancos, molestias, dores e dificultades. Por veces acho de menos unha maior cota de saúde, malia a consciencia de que apreciala non deixa de ser unha cuestión persoal. Ao tempo, coma se todo acontecese asemade, escoito do pasado voces expertas insistíndome -ignoro se para consolarme- en que eu era moi forte. ¡Ha! ¡En absoluto! Só me adapto coma as ratas. E, coma a elas, gústame vivir.