A miña relación cos cánidos caracterizábase polo conflito: gustábanme esteticamente pero non soportaba que me viñesen uliscar nin me puxesen as patas enriba, por non citar ese costume inquietante de fitarte coa boca aberta deixando ver todos os dentes como o lobo da carapuchiña vermella.
Na casa dos meus sogros sempre houbo cans; a última adquisición, un setter irlandés do tamaño dun becerro pequeno, na súa mocidade atopou en min cheiros motivadores até o extremo de non saírme de enriba cada vez que me vía, con gran alarma pola miña parte, non pouco noxo (as babas, puaf) e unha crecente angustia que estourou o día en que, na súa ansia por demostrarme a súa adoración, case me viola.
Unha graza, si, unha graza que me levou a non aparecer por aquela casa durante os dous anos seguintes, á espera de que o can madurase abondo para saberse comportar perante miña. Cheguei mesmo a usar a roupa de B os días previos a que el fose alí, por ver qué efecto suscitaban os recendos no bicho.
A fobia foi esvaendo paseniño con gran forza de vontade e traballiños pola miña parte, medicación axeitada e elevadas doses de paciencia e amor por parte dos achegados. Agora manteño unha relación distante e equilibrada con el, aínda que el ás veces esquece que non é un cachorro manexable e pretende xogar aos seus oito anos coma se fose de xoguete e, claro, non hai maneira porque no seu entusiasmo tira contigo a pouco que baixes a garda. Ten tanta forza coma unha leoa. Chámase Rex.
Segundo os datos que teño sobre as distintas razas, o que máis me atrae é o golden retriever, doado de educar, obediente e bo guía para os minusválidos, mais cunha pega importante: é carísimo. Por outro lado, coa cantidade de cans abandonados que agardan unha adopción consciente e sensata, bótame para atrás meter na caseta da casa seiscentos euros en forma de bóla peluda, por moi riquiña que sexa, e deixar na canceira algún co que me podería entender.
Superado o medo cara a eses animais, agora descúbrome con auténtica ledicia pasando sen maiores problemas á beira dos meirandes -se vai o dono preto- ou rindo coas parvadas que fan algúns para chamar a atención. Cesare insiste en que non me viría mal a compañía dun, pero B persiste en que aínda non é o momento. (Casualidades da vida, o da foto chámase César).
Ningún comentario :
Publicar un comentario