Desde que teño casa propia xamais comezo un ano sen flores; adoitaba mercalas a véspera para recibir xaneiro
coa casa en condicións e aínda obrigo a outros a compartir este meu costume enviándolles ramos ou centros floridos.
Este ano modifiquei un chisco a tradición, pois varias plantas estaban xa acuguladas de cor.
As violetas africanas reloucan na súa cesta máis louzás ca nunca, se cadra porque por fin caín da burra e non as afogo en auga coma outrora.
A schlumbergera truncata -tamén chamada zygocactus truncatus- está literalmente preñadiña até os topes, bastante máis do que se ve na foto, para ledicia de propios e estraños.
Os xeranios, fieis a pesar dos escasos aloumiños que reciben, continúan vizosos renovándose sen cesar, coma se agochasen a chave do misterio vital. Non deixa de abraiarme que continúen no balcón -e con tantas ganas- despois dos varios trebóns que padeceron; xa me indicaran que eran moi resistentes.
Tamén as azaleas saben portarse; unha está cheíña de abrochos que non tardarán en abrir e a outra -máis nova-, cuberta de algodón rosa que promete prolongarse durante unha boa tempada.
A segunda tradición persoal é ordenar o caos da miña cova o derradeiro día dun ano ou o primeiro do seguinte, se cadra coa va esperanza de que esa actividade contribúa a converterme nunha persoa máis organizada; ademais, gústame percibir orde e concerto no meu redor: din que acouga o ánimo e serena o espírito.
E así, co ánimo acougado, o espírito sereno e un chisco apampada polo que semella unha catarreira incipiente, comezo este 2005 a quen teño pensado obrigar a ser excelente.
Ningún comentario :
Publicar un comentario