Aprendín a escribir a máquina cun vello método que andaba pola casa de meus pais e unha olivetti de finais dos sesenta; acometín a tarefa como o facía todo daquela: cun tesón abondo teimudo, compulsivo case. Cumpría repetir exercicios até memorizar o teclado e conseguir que os dedos se dirixisen sen pensar á letra correspondente; usaba folios escritos por unha cara, sobres, follas de caderno e calquera papel que puidese meter no carro. Practicaba cada día hora e media e as fins de semana,dúas ou tres, até que manexei os dez dedos con soltura; iso si, fracasaron os meus intentos de escribir sen mirar as teclas e aínda hoxe conservo ese costume, máis ca nada para non correr riscos inútiles.
Co tempo, acabei aborrecendo o continuo crepitar dos golpes que me levantaba dor de cabeza, as suxas fitas da tinta e as avarías que de xeito misterioso sufría o H, malia non ser a letra máis usada. A pesar de todo, resistinme con unllas e dentes a permitirlle ao ordenador entrar na miña casa, para abraio dos que abrazaran o invento desde o primeiro intre; pululábanme pola cabeza delirantes visións de pantallas engulindo a quen as miraba, gadoupas saíndo da mesma para aferrarlle o pescozo e esganalo e algunhas máis xurdidas de varios cruces erróneos de neuronas. Cando, por fin, non me quedou outra que admitilo, deixei pasar algúns días antes de aceptar que estaba perante unha máquina sen alma nin vontade propia, que era un aparello que me obedecería desde o momento en que aprendese a súa linguaxe e que, por suposto, non mordía.
Hoxe recoñezo as súas vantaxes mais non me sorprendo das miñas reticencias; ás veces continúo pensando que é un invento do diaño.
(Fotografía de Tina Modotti).
Ningún comentario :
Publicar un comentario