Frío e solpores
Sentir o vento frío na face mentres se camiña a bo ritmo atráeme cada vez menos; pouco e pouco vaise impoñendo a miña faceta preguiceira, medio gatuna, e prefiro permanecer dentro da casa, ao abeiro, á caloriña, observando os rizos do mar máis e máis apertados e as pólas da palmeira veciña mexidas polo vento, coma se fosen a desordenada melena dun león engaiolado, furibundo.
O día languidece non sen agasallarnos outro solpor non adxectivable, alaranxado coma as lapas, benfeitor coma un bálsamo. Un montiño de Vila Real, o mesmo que as inmobiliarias destrúen sen dó, actúa de biombo impedíndonos contemplar o ritual nocturno do sol; se cadra este quere lavar os dentes na intimidade ou poñer o pixama sen que ninguén lle vexa os remendos. Á fin de contas, leva tanto tempo traballando que ben merece a nosa discreción.
Malia os solpores seren o máis publicitario do turismo, explotados até a náusea, confeso que nunca me cansan. ¿Quen podería cansar de encher os ollos con algo así?
Ningún comentario :
Publicar un comentario