Gradicela

Recapitulando
Non se me dá demasiado ben facer balance, se cadra porque coido abondo artificial compartimentar a vida en parcelas, anos ou acontecementos, e desde hai máis ou menos unha década adoito non clasificar o que me ocorre como positivo ou negativo, senón como acontecementos sen máis. Caer, erguerse, tropezar de novo e de novo levantar cabeza non é bo ou malo per se, senón polo que nos achega, polo que nos obriga a aprender e nos forza a comprender, polas reaccións que suscita en nós e as conseguintes actuacións.
En Lonxe de África Karen Blixen conta un relatiño titulado 'Os camiños da vida' que reproduzo a seguir.
Cando eu era nena amosábanme uns debuxos, unha especie de debuxos animados que se ían formando ante os teus ollos e, entrementres, o artista contaba o seu relato. Este relato contábase sempre coas mesmas palabras.
Había un home que vivía nunha casiña redonda, que tiña unha xanela redonda e un xardín triangular diante. Non lonxe da casa había un estanque con moitos peixes. Unha noite o home espertou cun gran ruído e meteuse na escuridade para atopar a causa. Colleu o camiño cara ao estanque. Neste punto o narrador comezaba a debuxar, coma sobre un mapa dos movementos dun exército, un plano dos camiños que collía o home. Primeiro correu cara ao sur. Alí tropezou cunha pedra grande que había no medio do camiño e, un pouco más alá, caeu nunha gabia, ergueuse; caeu noutra gabia, ergueuse; caeu nunha terceira gabia, e saíu dela. Logo decatouse de que se trabucara e correu cara ao norte. Pero alí pareceulle outra vez que o ruído proviña do sur e de novo correu cara alá. Primeiro tropezou cunha pedra grande que había no medio do camiño, un pouco máis alá caeu nunha gabia, ergueuse; caeu noutra gabia, ergueuse; caeu nunha terceira gabia, e saíu dela. Agora escoitou claramente que o ruído procedía do fondo do estanque. Precipitouse cara alí e viu que fixera unha fenda grande no dique e que saía a auga xunto cos peixes. Púxose á faena e pechou o burato e só cando rematou marchou de volta á cama.
Cando á mañá seguinte o home se puxo a mirar a través da xanela redonda -o conto remataba da maneira máis dramática posible-, ¿que viu?
-¡Unha cegoña!
Karen Blixen remata cunha reflexión: Alédome moito de que me contasen ese conto. Lembreino en momentos de necesidade. O home do conto é cruelmente enganado e atopa toda clase de obstáculos no seu camiño. Podía pensar:"¡Cantas idas e vidas! ¿Que mala sorte!"
Podía terse preguntado cál era a causa de todas as súas tribulacións, non podía saber que era unha cegoña. Pero a pesar de todo seguiu tendo un propósito, nada o fixo abandonar e volver á casa, rematou o seu traballo, conservou a súa fe. Aquel home tivo a súa recompensa. Pola mañá viu a cegoña. Cánto debeu de rir.
O apuro no que me atopo, o pozo escuro en que agora estou sumida, ¿de que paxaro será o calcañar? Cando o debuxo da miña vida estea completo, ¿Verei eu, verá a xente, a cegoña?
Lin ese libro unhas seis veces en distintas épocas de tribulación e, ao chegar a este relato, un consolo balsámico acougábame o espírito. Había tempo que desexaba compartilo.