31.1.05

Collendo azos


Hai asuntos que nos resultan indiferentes, non nos producen frío nin calor e pasan ante os nosos ollos sen que en realidade os vexamos; outros, porén, actúan coma a pólvora á que se aplica un misto aceso converténdonos en foguetes indignados, entusiasmados ou multicolores. Imposible evitalo por moito que unha queira.
Cadaquén responde aos seus, unhas veces coincidentes cos nosos, outras non; ás veces seméllame unha mágoa, mais en xeral acepto esa evidencia -mesmo a celebro- porque a disparidade é o mollo da vida e sen ela enfastiaríanos o aburrimento.
O que de verdade me indigna é a impotencia, non ser quen de acelerar os procesos lentos, ignorar qué teselas contribuirían a completar o mosaico, cómo equilibralo. Decote defendín a actuación individual coma un exemplo que outros poden imitar, mais remar só acaba cansando e agradeceríase un ventiño mareiro para empurrar a barca.
Loce o sol desde hai moitos días; non viría nada mal unha tempadiña de choiva teimuda.

30.1.05

Labazada


Máis acotío do que me gustaría sacódeme a labazada da realidade coma se antes dese momento non estivese aí; nesas ocasións asoláganme o cansazo e a tristura mesturados e permanezo durante un tempo indefinido baixo os seus efectos, sen conseguir acelerar o regreso á normalidade, perdida perante a constatación da miña cegueira, apesarada por ela.
Entón doulle corda ao vicio de remoer até o esgotamento os motivos, coma se a forza de repensalos acadase esvaecelos, cando en verdade o que consigo é encistalos máis e máis. Impoñeríase un exercicio de distanciamento, difícil pero non imposible, para que as pezas do crebacabezas ocupasen os lugares habituais ou, de continuaren revoltas, non mancasen tanto.
Entrementres a realidade segue o seu curso.

28.1.05

Máquinas

Tina ModottiAprendín a escribir a máquina cun vello método que andaba pola casa de meus pais e unha olivetti de finais dos sesenta; acometín a tarefa como o facía todo daquela: cun tesón abondo teimudo, compulsivo case. Cumpría repetir exercicios até memorizar o teclado e conseguir que os dedos se dirixisen sen pensar á letra correspondente; usaba folios escritos por unha cara, sobres, follas de caderno e calquera papel que puidese meter no carro. Practicaba cada día hora e media e as fins de semana,dúas ou tres, até que manexei os dez dedos con soltura; iso si, fracasaron os meus intentos de escribir sen mirar as teclas e aínda hoxe conservo ese costume, máis ca nada para non correr riscos inútiles.
Co tempo, acabei aborrecendo o continuo crepitar dos golpes que me levantaba dor de cabeza, as suxas fitas da tinta e as avarías que de xeito misterioso sufría o H, malia non ser a letra máis usada. A pesar de todo, resistinme con unllas e dentes a permitirlle ao ordenador entrar na miña casa, para abraio dos que abrazaran o invento desde o primeiro intre; pululábanme pola cabeza delirantes visións de pantallas engulindo a quen as miraba, gadoupas saíndo da mesma para aferrarlle o pescozo e esganalo e algunhas máis xurdidas de varios cruces erróneos de neuronas. Cando, por fin, non me quedou outra que admitilo, deixei pasar algúns días antes de aceptar que estaba perante unha máquina sen alma nin vontade propia, que era un aparello que me obedecería desde o momento en que aprendese a súa linguaxe e que, por suposto, non mordía.
Hoxe recoñezo as súas vantaxes mais non me sorprendo das miñas reticencias; ás veces continúo pensando que é un invento do diaño.

(Fotografía de Tina Modotti).

27.1.05

Remuíño de ideas

A situación de Amina abre portas que estaban entornadas, quizais porque Nixeria queda lonxe e outras barbaridades sonme máis inmediatas. Hai menos de cincuenta anos o adulterio da muller castigábase en España co cárcere e o ostracismo; un home que vingase a súa honra matando a pecadora-ofensora contaba con atenuantes tan calderonianas que hoxe farían rir se non fose porque carecen de graza. O silencio era case a única alternativa que tiñan as mulleres ante o maltrato, alternativa, por certo, aconsellada pola Igrexa da man dos conselleiros espirituais.
Sempre me rebelou que os asuntos privados se tratasen como delitos comúns; que calquera organismo relixioso pretenda indicar aos gobernantes cómo facer política ou lexislar; que a opinión duns cantos se erixa en verdade universal; que o fanatismo estea ancorado en palabras de séculos atrás esquecendo que nada permanece; que o sentido común sexa tan pouco común; que a liberdade individual inofensiva non se respecte; que se pase por alto a igualdade de sexos e razas; que se impoñan maneiras de pensar...
Vivo en Europa hoxe; teño sorte. Hai catro séculos, se cadra, teríanme queimado na fogueira só por ser muller rebelada contra o mundo.

Urxencia

Amina
Recibo un correo que reproduzo a seguir:
Difunde por favor:¡¡¡han llegado POCAS FIRMAS!!! El Tribunal Supremo de Nigeria ha ratificado la sentencia de muerte por lapidación de AMINA, y solamente ha retrasado la ejecución en dos meses para despedirse de su bebé. Transcurrido ese término será enterrada hasta el cuello y será apedreada a menos que una avalancha de firmas consiga disuadir a las autoridades nigerianas. Amnistía Internacional pide tu apoyo a través de tu firma en su página web.
Mediante una campaña de firmas como esta se salvó otra mujer en el pasado, Safiya, en la misma situación. Parece que por AMINA han recibido poquísimas firmas. Contacta enseguida y firma por AMINA. No pienses que no sirve de nada; a la otra mujer le salvó la vida. Haz circular este mensaje entre las personas que sabes son sensibles a esta amenaza de muerte horrible. Por favor, no dejes de hacerlo. Gracias.

26.1.05

Frío e solpores
Sentir o vento frío na face mentres se camiña a bo ritmo atráeme cada vez menos; pouco e pouco vaise impoñendo a miña faceta preguiceira, medio gatuna, e prefiro permanecer dentro da casa, ao abeiro, á caloriña, observando os rizos do mar máis e máis apertados e as pólas da palmeira veciña mexidas polo vento, coma se fosen a desordenada melena dun león engaiolado, furibundo.
O día languidece non sen agasallarnos outro solpor non adxectivable, alaranxado coma as lapas, benfeitor coma un bálsamo. Un montiño de Vila Real, o mesmo que as inmobiliarias destrúen sen dó, actúa de biombo impedíndonos contemplar o ritual nocturno do sol; se cadra este quere lavar os dentes na intimidade ou poñer o pixama sen que ninguén lle vexa os remendos. Á fin de contas, leva tanto tempo traballando que ben merece a nosa discreción.
Malia os solpores seren o máis publicitario do turismo, explotados até a náusea, confeso que nunca me cansan. ¿Quen podería cansar de encher os ollos con algo así?

25.1.05

Fociños
Segundo B, púxoseme cara de preocupación; segundo eu, semello un coello co fociño inchado. A operación dental foi ben, porteime como unha campiona, tanto que os operadores me deron as grazas ao rematar de coser a enxiva por terlles permitido traballar sen interrupcións. Fixeron fotos do proceso e pretenden amosarmas; coido que os vou decepcionar, porque non me atrae nada ver ese tipo de imaxes.
Durante uns días falar resultará traballoso, non podo bicar nin sorrir e apenas me recoñezo nesta nova imaxe de nariz reducido e beizo saínte, entre coello e simio de planeta. O mellor de todo é que conservarei o dente uns aniños máis; a pesar da lata que me leva dado, téñolle cariño.
A malo é que, como me sigan fornecendo tantos agarimos, van facer de min o que non son: unha auténtica e repelente viciosa.

23.1.05

¿Outra mudanza?
Atopo na páxina da empresa a posibilidade de que se arranxe dunha boa vez a estraña situación laboral de B. De confirmarse, aterrariamos na Ítaca de Paleón. Busco páxinas que me informen sobre a zona e recibo un sobresalto ao ver o grande que é, máis que vila, cidade xa.
Cumpriría deixar isto, adaptarse ao cambio, buscar de novo o noso lugar. Se cadra signifique o acougo por unha tempada algo longa e para min iso estaría ben, porque me gusta sentir que pertenzo a algures, que non ando á deriva sen orde nin concerto, que teño un centro...
Mais, como dixen antes, polo momento estamos aquí e agora. Mellor non pensar demasiado no que aínda non chegou.
Cea e conversa
Chega Cesare a punto para a cea: un ollomol ao forno con setas, allo picado, rodas de cebola, dados de pataca e medias lúas de cabaza, acompañado dun viño moi semellante a este. Os dous homes encaran a sobremesa con chopos de licor café até que os bocexos do convidado nos indican que son as tres da mañá e cómpre durmir; non é caso que marche para Lisboa sen repararse un chisco de tanta trasfega.
Aínda me duran os efectos do cóctel de emocións experimentado nestes dous últimos días. Bicos, apertas, cambios de impresións, sinaturas ante notario, estrepitosa caída na bañeira do hotel e a noticia de que outro fillo da miña imaxinación verá a luz pública dentro dun par de meses conseguen converterme nun axóuxere atolado incapaz de acougar un segundo. Desbócase a tecedora de plans e xa me vexo na cervexaría que inspirou a novela facendo a presentación entre botellas de marcas exóticas e nacionais, rodeada de amigos, en familia.
Mais polo momento estamos aquí e agora. Mañá, a operación dental; nuns días, o Cromagnon acometerá a obra de reparación; entre mans, proxectos que avanzan e retroceden ao ritmo de arroutadas imprevisibles.
Necesito vagar; pídemo este meu dorido corpo.

20.1.05

Ausencia de raíces
Durante algúns anos funme preparando para sacar as raíces ao aire e recortalas, por se algún día cumpría; doíame pensar que non as tiña, quizais por iso puxen tanto empeño en falsificar unhas a medida.
Se tan falsas eran, ¿por que agora, ante a inminencia dunha liquidación definitiva, me sinto tan perdida?
Miserias humanas

O luns vanme facer unha apicectomía nun incisivo central que leva dándome a lata desde hai máis de vinte e cinco anos. O máis probable é que me acaben realizando un implante, xa que non confían en que quede óso abondo para conservar a miña raíz.
En abstracto a cousa non ten maior importancia, unha pequena cirurxía -como din eles- e listo; en concreto, cómpre ter en conta o medo do paciente (non esquezamos que é libre), os nervios, a súa tendencia a desencaixar a queixada se ten aberta a boca durante algún tempo, a sensación de afogar con tantos obxectos aí metidos, e unha serie de detalliños máis que, repito, carecen de importancia.
¿Por que será, entón, que me bate o corazón coma un tambor só de pensalo?

19.1.05

Frustración
O individuo veu -¡¡por fin!!- a mirar a fochanca que impide meter o coche no garaxe, a menos que queira aterrar nas profundidades insondables do descoñecido. Entrou con mal pé antes de entrar, ao contarlle ao dono da casa unha mentira; nada máis poñerme o ollo enriba, faime unha presunta broma de corte machista que me puxo máis tesa ca un poste e xa non houbo qué lle facer; de remate, empeñouse en falar co sogro do dono en vez de co dono, malia a miña insistencia de que o sogro non pintaba nada neste enredo. Imposible reproducir o diálogo cun mínimo de fiabilidade, pero quedei rabiosa, con ganas de morder a alguén ou darlle un meneo para sacudirlle as arañeiras do cerebro.
Non son de natureza violenta, pero a estupidez extrema pode comigo. E había moito tempo que non atopaba un exemplar tan puro de Cromagnon. Non quero pensar qué ocorrerá se se fai cargo do traballo; poño en dúbida poderme conter.

17.1.05

Xordos: manual de uso II
Os xordos podemos ser irritables, non tanto a causa dos demais, canto pola propia discapacidade, que nos fai sentir unha especie de impotencia por non entender. Bastantes pensan que, se cadra, se burlan deles aproveitando que andan noutro mundo e iso vai xerando unha progresiva desconfianza que os aílla máis e máis. Outros non somos desconfiados, mais si sentimos esa impotencia que chega a manifestarse como brusquidade, aparentes malas caras ou, sinxelamente, expresión de estúpidos. Non hai que nolo tomar en conta, malia que tampouco convén pasarnos todas, que algúns se aproveitan.
Eu non sirvo demasiado de modelo porque son rara de meu e nunca fixen da xordeira un problema, até que comezou a selo por esas doenzas colaterais das que falei aí embaixo. Con todo, resulta desagradable decatarte de que non respondes á pregunta que che fan ou intervir fóra de onda porque criches oír campás malia non soaren, sobre todo nunha aula con adolescentes; pero todo ten remedio se non ocultas o problema; por regra xeral, ninguén abusa doutro que confesa unha carencia (aínda que haber, hainos).
Os xordos temos dificultades para saber de ónde veñen os sons, por iso é conveniente estar alerta se se pasea á beira dun, non vaia ser o demo que o varra un coche. Tocalos con suavidade abonda para que sigan as indicacións precisas, sen maiores espaventos nin sobresaltos, e para que rectifiquen o camiño ou salven a vida.
Coma todos os discapacitados, somos susceptibles, mais se o noso interlocutor fala con sinceridade ou pregunta ou intenta facelo o mellor posible, adoitamos colaborar encantados da vida, e máis se a comunicación é importante para nós.
Xordos: manual de uso I
Os xordos temos tendencia ao illamento, non por misantropía, senón pola inseguridade que nos provoca a deficiencia. Dirixirse a nós dándonos as costas ou de medio lado é a mellor maneira de conseguir que amosemos a nosa grosaría non respondendo e que continuemos co que levabamos entre mans coma se oísemos chover. De entrada, e como mandan os bos modais, cómpre falarnos mirándonos á cara (aínda que sexamos feos ou moi feos), para que percibamos o máis claramente posible o movemento dos beizos.
Se non se trata dun xordo total, non está de máis alzar a voz un chisco e vocalizar; os foguetes tipo mil-palabras-por-minuto farían ben en moderar a velocidade, tan perseguida nestes tempos; de nada vale atrapallarse se de verdade se pretende una comunicación efectiva.
De o xordo conservar os nervios auditivos en regular estado, non ser coqueto e usar audífonos, non hai que berrarlle en exceso, pois é peor o remedio cá enfermidade; os audífonos actuais son máquinas de precisión nas que se programan as frecuencias baixas, medias e altas de xeito independente co fin de lograr unha audición o más semellante á natural. Semellante só, imposible igual. Abonda o tubo de escape dunha moto, unha súpeta aglomeración de xente ou a sirena dunha ambulancia para que decidan contrarrestar a molestia baixando a percepción sen previo aviso; o usuario pode tardar uns minutos en recuperarse do baile auditivo, mais queda desconcertado e molesto algún tempo máis. A min, en particular, atácanme tamén os nervios.
Acotío os nosos oídos padecen doenzas colaterais (dores, asubíos, ruídos varios e imprecisos...), así que paciencia e comprensión resultan boas aliadas en calquera conversa connosco.
O cariño nunca sobra no trato entre humanos; os xordos agradecemos a delicadeza -non a mágoa-, que non nos traten coma a imbéciles (hai xordos moi listos; Edison, Goya ou Beethoven poden servirnos) e que non nos estean fitando os aparellos auditivos sen afastar a vista, por moi rechamantes que resulten; a discreción e os bos modais -repito- soen ser excelentes conselleiros.

16.1.05

La coctelera/amqs
Entrei de novo por ver se Almu volvera. Fíxoo cunha sorpresa. ¡Parabéns! O 10 de febreiro nas librarías (espero).
Fochicando

Estou que non me colle un gran de millo no cu de tanto fochicar no meu novo xoguetiño. O libro de instrucións é tan groso que mete algo de medo, mais por unha vez, e sen que sirva de precedente, as indicacións son claras -case para parvos, diría eu-, sen demasiados erros de redacción e detalladas.
Despois de percorrer camiñando a cidade de punta a punta durante unha hora, atopamos pechada a tenda onde quería mercala, así que rematamos ao meu pesar nun dos peores antros de consumo que no mundo hai. Íanseme os ollos detrás das réflex, o mesmo B as sinalaba sabendo que me perden, mais a sensatez impúxose. ¿Para que quero outra réflex se non a podo manexar ben nin cargar enriba sen axudante?
Esta é pequena, lixeira, doada de transportar nun peto ou na man e espero afacerme axiña aos seus recursos. Míroa, remíroa, tócoa, acaríñoa e imaxino en qué se converterán os paseos canda ela, recuperarei o xeito de ollar con atención fixándome en miudezas coas que voltar á casa, para logo seleccionar, escoller, amosar quizais...
Cando iamos de volta ao aparcadoiro, unha marea de cabezas avanzaba en ondas cara a nós e, de súpeto, un trebón de vitalidade detivo os nosos pasos: era Descalza acompañada de Ciberernesto, mais novo do que coidaba. Conversa rápida no medio desa arteria urbana chamada Urzáiz, desexos de sentar ante un té e conversar devagar, atordamento debido ao ruído e á masa humana e unha fame crecente leváronnos a unha despedida un chisco apresurada.
Descalza está máis guapa do que lembraba, que xa é dicir, e Ciberernesto ten esas perfebas longas e curvadas que fan soñar; dentro quedáronme preguntas, curiosidades insatisfeitas e ganas, moitas ganas de máis.
Por incrible que semelle, nas tres horas e pico que estivemos alí, tivemos catro encontros máis con coñecidos, tres deles de Auria. O mundo é un pano do nariz; prefiro non pensar qué papel nos corresponde a nós.

14.1.05

A tía Rosalía
Poñamos que morreu hai setenta anos, por situarnos máis ca nada, pois non teño constancia da precisión dese número; era irmá do meu avó o comunista, morto en Venezuela dunha anxina de peito por non morrer fusilado en España.
Segundo as miñas escasas informacións, Rosalía era moi guapa, tanto que os moscóns non lle daban repouso; mais tamén era independente, tanto que nada se podía entremeter na súa liberdade. Tivo tres fillos de dous homes diferentes e negouse de vez a casar con ningún. A maior hoxe debe de andar polos noventa; o segundo rondará os oitenta, e a terceira morreu hai, cando menos, quince anos dun cancro cerebral. A filla desta última naceu canda min, mes arriba, mes abaixo. Só a vin unha vez, de preadolescentes, e o único que lembro dela é o seu tamaño, bastante meirande có meu, como boa mexicana.
Mais quería centrarme en Rosalía, esa muller que na prehistoria escolleu vivir como quería, á marxe do que se coidaba correcto ou desexable para unha muller; miña nai falábame dela cunha mestura de fascinación e pecado (así o lembro), sen decatarse de que as súas confidencias daban ás á miña alma rebelde.
Só coñecín a Rosalía polo que me contaron, pero son capaz de imaxinar o que sería a súa vida na Compostela pretérita ao abeiro da nai, a miña bisavoa (outra muller rara). Sempre me semellou admirable, tanto que escribín unha novela na súa honra aínda que ninguén se decate.

13.1.05

Frío
Ter un negocio é un risco; se o inimigo forma parte del, unha ruína; se por riba coidas amigo o inimigo, entón..., ¡ah!, entón que outro busque a palabra.
Pasos

O meu lado lémure semella querer espertar da súa letarxia, aínda que non me fío en exceso; rebuldeiro e brincador, amante da compañía, en ocasións sociable até meter medo, ten unha pega nada desprezable: como bo fedello é pouco constante.
Polo momento, ofreceuse a colaborar cos donos da libraría na que onte mesmo recollín o dicionario de inglés que contribuirá á miña maior independencia. O proxecto consiste na organización dun concurso de relatos, sen límite de idade nin discriminación de lingua, co fin de darlle vidiña ao Val Miñor (como se lle faltase); falou antes de eu me decatar, mais non llo reprocho. Nos últimos tempos o meu lado moucho adquirira demasiado protagonismo e necesitaba manifestarse se non quería languidecer de vez.
Levaba algúns meses con ganas de implicarme na vida da zona, servirlle de algo a alguén máis ca a min mesma e poñer os coñecementos que teño ao servizo dos outros. Polo menos sei elaborar bases de concursos sen consultar modelos, ler de xeito crítico e valorar un texto para ben e para mal, por algo fun xuíza ao meu pesar.
O ofrecemento foi ben acollido -creo- por todas as partes, con promesas de chamadas telefónicas para continuarmos en contacto e poñérmonos á faena e, incluso, con algún sorriso esperanzado.
Arestora, lémure e moucho andan enleados nunha das súas interminables conversas que non quero escoitar. Sei que rexouban sobre min e prefiro continuar ignorando qué opinan do tema.

12.1.05

Ás voltas co Tarot

Agasalleime hai pouco con este monumento pesado coma un mundo; encargueillo ao libreiro de Vila Real que, con moito decoro, pronunciaba Llodorowsky cando me telefonou para avisarme de que chegara; logo puxo cara de póquer ante o meu Jodorowsky, pero noteille nun rápido palpebrexar que lle fería o oído. Síntoo, pero Alejandro é chileno, así que pronuncio o seu apelido á española.
Ten de atractivo que reconstrúe o primitivo Tarot de Marseille, do que a miña colección andaba coxa pola cantidade de reproducións distintas e pouco fiables que xerou. A baralla que acompaña os dous libros decepcionoume polo tamaño, tan cativo que me cabe na man pechada, pero engaioloume pola precisión e recuperación de detalles, o rexurdir dos toques morados ausentes nas outras e a viveza xeral das demais cores.
Vou lenta na lectura e altérnoa con outros libros e revistas para non estoxarme ou bloquearme, pois a maxia require grolos miúdos, non vaia ser que nos atragoe a gorxa ou o entendemento.
Como todos os libros de Siruela, estes están moi ben encadernados, o papel satinado é unha gozada e a letra lese ben. Creo que non chorarei os cartos investidos. Iso si, se atopo esta baralla nun tamaño meirande, pediréillela aos Reis de 2006 ou insinuareime a un amigo para o meu aniversario.
Sei Shonagon
Pensaba falar deste libro, mais atopeime con que xa está -case- todo dito. Relaxoume moito.
Grazas, Ferran, pola recomendación. Tardei un pouco, pero pagou a pena.

11.1.05

Visións

Necesito lentes novos, o que non me sorprende dadas as circunstancias. Desde que este trebello do diaño entrou na miña órbita, xa se ten sumado algunha dioptría á festa, e non me parece mal mentres haxa medios para paliar os seus inconvenientes.
Unha amable moza fíxome probar distintas lentes con ese aparelliño tan antiestético até atoparmos uns que me acaían coma anel ao dedo e dentro de tres días volverei descubrir a nitidez tras rañar o peto. Porque, ¡que prezos nos lentes progresivos de calidade!
Ao saír da óptica o meu contento minguou un tanto en canto me decatei de que tamén terei que poñer ao día os lentes de sol e os de reserva, que unha é previsora (cando lle cadra) e sabe que os incidentes axexan onde menos se esperan.
Comentando co corentón que vive comigo que xa me semellaba non gozar nos últimos tempos dunha visión clara, obsérvolle unha expresión ben coñecida, acompañada da pregunta ¿cando tiveches ti visión clara? Tal intervención non podo deixala pasar sen unha demanda de explicación, máis ca nada porque esa mesma pregunta ma fago eu acotío.Quizais se deba a que o mundo se complica máis e máis o non saber moi ben a qué carta quedarme ou qué opinar ou cómo enfocar determinados asuntos;cada vez menos un SI ou un NON resultan opcións correctas e irrebatibles; cada vez máis áchome sen saber qué pensar sobre cuestións que, se cadra, tampouco son eu quen de calibrar. E non se trata de indecisión -que tamén pode ser-, senón dunha dúbida constante sobre as capacidades dos que moven os fíos do planeta e dos que permiten que os manexen coma monicreques sen mover un dedo para evitalo.
Mais o meu corentón non ía por aí, senón por outro lado moito máis persoal que non vén a conto, mais mereceu como resposta pola miña parte un tenro bico na meixela.

9.1.05

Procesos
Desde que marchamos de Auria gañamos unha tranquilidade tan benfeitora que nos converte nun par de axóuxeres que deben envolver en algodón de cando en vez a bóla sonora para non chamar a atención.
Desde que vivimos aquí collo menos catarreiras e menos fortes; os oídos agradéceno.
Desde que marchamos de Auria coñezo un equilibrio que me marabilla, cando menos, oito horas ao día.
Desde que vivimos aquí o meu B relouca de contento, ri moito máis e bromea varias veces ao día.
Desde que marchamos de Auria e vivimos aquí fixemos novos amigos sen perder os que quedaron.
Comprobo unha vez máis que os procesos son lentos mentres transcorren, ás veces duros, mais sempre traen algo mellor có que tiñamos antes de inicialos..., a pesar de todos os pesares.
Cánidos
A miña relación cos cánidos caracterizábase polo conflito: gustábanme esteticamente pero non soportaba que me viñesen uliscar nin me puxesen as patas enriba, por non citar ese costume inquietante de fitarte coa boca aberta deixando ver todos os dentes como o lobo da carapuchiña vermella.
Na casa dos meus sogros sempre houbo cans; a última adquisición, un setter irlandés do tamaño dun becerro pequeno, na súa mocidade atopou en min cheiros motivadores até o extremo de non saírme de enriba cada vez que me vía, con gran alarma pola miña parte, non pouco noxo (as babas, puaf) e unha crecente angustia que estourou o día en que, na súa ansia por demostrarme a súa adoración, case me viola.
Unha graza, si, unha graza que me levou a non aparecer por aquela casa durante os dous anos seguintes, á espera de que o can madurase abondo para saberse comportar perante miña. Cheguei mesmo a usar a roupa de B os días previos a que el fose alí, por ver qué efecto suscitaban os recendos no bicho.
A fobia foi esvaendo paseniño con gran forza de vontade e traballiños pola miña parte, medicación axeitada e elevadas doses de paciencia e amor por parte dos achegados. Agora manteño unha relación distante e equilibrada con el, aínda que el ás veces esquece que non é un cachorro manexable e pretende xogar aos seus oito anos coma se fose de xoguete e, claro, non hai maneira porque no seu entusiasmo tira contigo a pouco que baixes a garda. Ten tanta forza coma unha leoa. Chámase Rex.
Segundo os datos que teño sobre as distintas razas, o que máis me atrae é o golden retriever, doado de educar, obediente e bo guía para os minusválidos, mais cunha pega importante: é carísimo. Por outro lado, coa cantidade de cans abandonados que agardan unha adopción consciente e sensata, bótame para atrás meter na caseta da casa seiscentos euros en forma de bóla peluda, por moi riquiña que sexa, e deixar na canceira algún co que me podería entender.
Superado o medo cara a eses animais, agora descúbrome con auténtica ledicia pasando sen maiores problemas á beira dos meirandes -se vai o dono preto- ou rindo coas parvadas que fan algúns para chamar a atención. Cesare insiste en que non me viría mal a compañía dun, pero B persiste en que aínda non é o momento. (Casualidades da vida, o da foto chámase César).

8.1.05

Círculos
Onte pululaban grupos de mociñas intentando camiñar airosamente -sen excesivo éxito- sobre o calzado de tacóns vertixinosos que lles deixaran os Reis Magos. Seguro que de cativas non puideron practicar no corredor da casa derramándolle os zapatos a mamá, porque mamá calzaba, máis ben, algo así.
Outras fomos máis afortunadas e, cando a nai tiña a nosa actual idade (incluso menos) a moda empurrábaa a levar zapatiños de corte salón, punta de chuchar e tacóns de agulla, deses que embelecen as pernas e dan gráciles andares. Así, na miña primeira adultez, permitinme o luxo de alternar estes cantos contra a Natureza con calzado tan plano que compensaba os nocivos efectos do primeiro.
Logo, esa gran ditadora condenou ao ostracismo a graza a prol da comodidade, andou repartindo paus de cego e agora acepta case calquera cousa nun eclecticismo que axuda a respirar.
A min xa me colle rebelde de máis o retorno dos tacóns de agulla, con seis parafusos e unha placa no nocello dereito, desexosa de que sigan no seu sitio e práctica até o extremo de poñer nos pés só o que me serve para camiñar sen esforzo.
As solas grosas levábanse na adolescencia da miña irmá e na primeira mocidade de miña nai; os tacóns de agulla, na adultez da segunda e na primeira miña; agora rouban corazóns entre as adolescentes, cansas, quizais, de tanta deportiva e pantalón de elefante.
Recoñezo que cando vin aquelas mociñas en flor facendo equilibrios, collidas do brazo por seguridade, pensei en todas as torturas que as nosas bases padecen desde sempre porque é a moda.

7.1.05

Febre
B
e mais eu estamos nun enoooorme hotel, onde compartimos suite cunha parella e os seus cinco fillos; cando estes por fin marchan, nós facemos a equipaxe collendo tubos, canos, plásticos e losetas do que semella unha obra. Cando lle preguntamos a un obreiro se podemos levar tamén unhas táboas de madeira, este dinos que de alí non pode saír nada e baleiramos as bolsas.
Un surfista aproveita a onda dun río para esvarar cara a un prado no que se apea da táboa, agárraa baixo o brazo e marcha camiñando. B xanta e eu miro á beira dunha mesa onde hai unha reunión de blogueiros, entre eles un cura (ehem); intentamos escoitar o que din, pero o oído de B non capta as palabras (eu, menos).

En escoitando os soños de B suxerinlle que puxese o termómetro e comprobase a temperatura. Agora xa está normalizada, despois de dous días de suores e fríos, toses e rabecheces. Xa comeza a bromear, síntoma inequívoco de que a gripe está pasando.

Estiven mirando coche novo. O defunto levarano a despezar. Hoxe volvino ver e semella que un xigante lle arreou cunha moca no teito ou que lle caeu unha árbore enriba ou que quedou panza arriba sobre un muro de pedra. Da impresión, treméronme de novo as pernas e debín durmir unha sesta. Todo o mundo fala marabillas del e do ben que se portou. Menos mal.

6.1.05

Recapitulando
Non se me dá demasiado ben facer balance, se cadra porque coido abondo artificial compartimentar a vida en parcelas, anos ou acontecementos, e desde hai máis ou menos unha década adoito non clasificar o que me ocorre como positivo ou negativo, senón como acontecementos sen máis. Caer, erguerse, tropezar de novo e de novo levantar cabeza non é bo ou malo per se, senón polo que nos achega, polo que nos obriga a aprender e nos forza a comprender, polas reaccións que suscita en nós e as conseguintes actuacións.
En Lonxe de África Karen Blixen conta un relatiño titulado 'Os camiños da vida' que reproduzo a seguir.
Cando eu era nena amosábanme uns debuxos, unha especie de debuxos animados que se ían formando ante os teus ollos e, entrementres, o artista contaba o seu relato. Este relato contábase sempre coas mesmas palabras.
Había un home que vivía nunha casiña redonda, que tiña unha xanela redonda e un xardín triangular diante. Non lonxe da casa había un estanque con moitos peixes. Unha noite o home espertou cun gran ruído e meteuse na escuridade para atopar a causa. Colleu o camiño cara ao estanque. Neste punto o narrador comezaba a debuxar, coma sobre un mapa dos movementos dun exército, un plano dos camiños que collía o home. Primeiro correu cara ao sur. Alí tropezou cunha pedra grande que había no medio do camiño e, un pouco más alá, caeu nunha gabia, ergueuse; caeu noutra gabia, ergueuse; caeu nunha terceira gabia, e saíu dela. Logo decatouse de que se trabucara e correu cara ao norte. Pero alí pareceulle outra vez que o ruído proviña do sur e de novo correu cara alá. Primeiro tropezou cunha pedra grande que había no medio do camiño, un pouco máis alá caeu nunha gabia, ergueuse; caeu noutra gabia, ergueuse; caeu nunha terceira gabia, e saíu dela. Agora escoitou claramente que o ruído procedía do fondo do estanque. Precipitouse cara alí e viu que fixera unha fenda grande no dique e que saía a auga xunto cos peixes. Púxose á faena e pechou o burato e só cando rematou marchou de volta á cama.
Cando á mañá seguinte o home se puxo a mirar a través da xanela redonda -o conto remataba da maneira máis dramática posible-, ¿que viu?
-¡Unha cegoña!
Karen Blixen remata cunha reflexión: Alédome moito de que me contasen ese conto. Lembreino en momentos de necesidade. O home do conto é cruelmente enganado e atopa toda clase de obstáculos no seu camiño. Podía pensar:"¡Cantas idas e vidas! ¿Que mala sorte!"
Podía terse preguntado cál era a causa de todas as súas tribulacións, non podía saber que era unha cegoña. Pero a pesar de todo seguiu tendo un propósito, nada o fixo abandonar e volver á casa, rematou o seu traballo, conservou a súa fe. Aquel home tivo a súa recompensa. Pola mañá viu a cegoña. Cánto debeu de rir.
O apuro no que me atopo, o pozo escuro en que agora estou sumida, ¿de que paxaro será o calcañar? Cando o debuxo da miña vida estea completo, ¿Verei eu, verá a xente, a cegoña?
Lin ese libro unhas seis veces en distintas épocas de tribulación e, ao chegar a este relato, un consolo balsámico acougábame o espírito. Había tempo que desexaba compartilo.

5.1.05

Os Reis Magos
Coido que nunca conseguín pillar un caramelo dos que lanzaban á rapazallada os Reis Magos desde as carruaxes, con grave risco de deixar algún torto dun disparo atinado, pero encantábame ir velos desfilar primeiro cos curmáns e as nais, logo cos amigos e aínda máis logo con B. Nada que ver os nervios e a excitación da nenez coa leve ledicia posterior, mais os rituais son iso, rituais.
Conservo gravadas a imaxe dun Baltasar nada semellante ao do ano anterior e a miña perplexidade; miña nai teimou en que era o mesmo, até que me confesou que eses non eran os reis verdadeiros, senón delegados, porque os primeiros non daban percorrido tantas e tantas cidades e precisaban axuda.
Se non me trabuco, aquel foi o derradeiro ano da crenza máis máxica de todas, grazas a unha compañeira de colexio que gozou o seu desvelándome o misterio, coa miña escandalizada negativa e, por fin, coa dúbida espetada en todos os trazos da miña face.
Arestora escoito os foguetes que anuncian a chegada de Súas
Maxestades a Nigrán confundíndoos por momentos coas toses de B (está na cama con febre, pero resístese con unllas e dentes a ir ao médico, con non pouca desesperación pola miña parte); tampouco este ano puidemos ir mirar a cabalgata nin as caras dos críos nin os seus sorrisos, pero eu continúo nunha praza da miña aldea contemplando alucinada un Baltasar transmutado sen saber qué pensar.
Ollos de saltón
Recibo un correo de Cesare encabezado por un anda que tes un ollo de mal agoiro. En efecto, Will Eisner morreu hoxe. Tiña moitos anos, compartiu a súa arte e creou escola(s). Sospeito que a iso lle chaman unha vida plena.
Cando menos, eu a homenaxe fíxenlla en vida.

4.1.05

Día estraño
Como B non anda ben (por unha vez, non son eu), fun xantar eu soa cuns amigos que viñeron visitarnos; sentinme rara sen el ao meu carón compartindo paseos, comida e momentos, pois, agás o tempo particular de cada un, adoitamos reunirnos para gozar da ledicia da amizade.
Pola tarde reuniu forzas para sumarse á conversa e agora, esgotado tras a cea, meteuse na cama a escoitar a radio mentres eu tecleo, miro o correo, axexo nos blos e intento dixerir as alegrías que me caen de aquí e de acolá.
Comprobo, unha vez máis, que a tenrura é un dos sentimentos menos interesados que existen, porque se experimenta de xeito gratuito, non espera nin pretende nada do suxeito paciente e, porén, enche o suxeito activo de todo o bo que ten a Humanidade.

3.1.05

Aclaracións
As fotos do anterior post non son da miña autoría. Qué máis quixera eu que ter a cámara xa no meu poder; pero todo está suspendido, á espera de que B se poña ben (catarreira con molestias estomacais; cousa leve pero molesta) e eu tome algunhas decisións, como, por exemplo, mercar un vehículo no que me sinta cómoda. O emprestado non me acaba de chistar, se cadra por ser demasiado grande para o meu tamaño e pouco cómodo para as miñas esixencias de benestar. Resulta incoherente ter tanta carcasa e tan pouca mobilidade interior, cando menos para min, que son a raíña da comodidade.
Que conste que fago fotos mellores (sí, mellores) cás que aparecen aí abaixo, e que son capaz de guiar calquera automóbil con dirección asistida, pero... non se trata diso. Trátase, máis ben, de identificarse co que guías ou co que disparas. E iso require un tempiño de reflexión (amais de cartos, claro).

1.1.05

Tradicións persoais
Desde que teño casa propia xamais comezo un ano sen flores; adoitaba mercalas a véspera para recibir xaneiro
violeta africana coa casa en condicións e aínda obrigo a outros a compartir este meu costume enviándolles ramos ou centros floridos.
Este ano modifiquei un chisco a tradición, pois varias plantas estaban xa acuguladas de cor.
As violetas africanas reloucan na súa cesta máis louzás ca nunca, se cadra porque por fin caín da burra e non as afogo en auga coma outrora.
A schlumbergera truncata -tamén chamada zygocactus truncatus- está literalmente preñadiña até os topes, bastante máis do que se ve na foto, para ledicia de propios e estraños.
cacto de NadalOs xeranios, fieis a pesar dos escasos aloumiños que reciben, continúan vizosos renovándose sen cesar, coma se agochasen a chave do misterio vital. Non deixa de abraiarme que continúen no balcón -e con tantas ganas- despois dos varios trebóns que padeceron; xa me indicaran que eran moi resistentes.
Tamén as azaleas saben portarse; unha está cheíña de abrochos que non tardarán en abrir e a outra -máis nova-, cuberta de algodón rosa que promete prolongarse durante unha boa tempada.
azaleaA segunda tradición persoal é ordenar o caos da miña cova o derradeiro día dun ano ou o primeiro do seguinte, se cadra coa va esperanza de que esa actividade contribúa a converterme nunha persoa máis organizada; ademais, gústame percibir orde e concerto no meu redor: din que acouga o ánimo e serena o espírito.
E así, co ánimo acougado, o espírito sereno e un chisco apampada polo que semella unha catarreira incipiente, comezo este 2005 a quen teño pensado obrigar a ser excelente.