28.3.06

Miudezas

abrochando
A Natureza non entende do tempo revolto do que nos queixamos algúns humanos; ela tira para adiante sen mover un dedo por que sexa doutro xeito; cumpre coas súas leis sen concesións, e agasállanos cada primavera cos abrochos da cerdeira, as primeiras follas das hortensias e o estoupido de vida que permaneceu aletargada no inverno.
E a min, por non perder o costume, o misterio da vida segue marabillándome.

26.3.06

Témporas e nenos

Busquei en internet témporas e atopei un feixe de entradas, algunhas moi sinxelas e outras moi completas. Cando era cativa oía con frecuencia iso das témporas, de que se quedaban así ou asá a estación que iniciaba sería chuviosa, fresca ou seca. Non sei como quedarían desta vez, pero a presente primavera tráenos auga e máis auga ante a que experimento sentimentos encontrados. Gústame que chova, máis ca nada porque a terra o necesita; hai dous días caeu tal cantidade que de camiño ao instituto de B víanse enormes pozas asolagando bastantes parcelas; ao cabo de vintecatro horas esa auga estancada fora absorbida por completo. Pero tamén me disgusta porque non se pode saír da casa a menos que se queira volver enchoupado até as orellas; o forte vento fai inútil as precaucións que un pretenda tomar.
Onte aterramos nun bar onde estaban comendo a merenda os fillos do persoal; entramos despois de batallar co paraugas e eles fitáronnos con esa ausencia de disimulo tan típica de determinadas idades. Coas cervexas diante, dedicámonos a observalos e resultou instrutivo; unha moeda, unha simple moeda, serviulles para argallar un xogo no que empregaron unha hora, e aínda seguían cando marchamos. Os escasos paseantes que se vían desde a galería facían esforzos por manter os pés no chan e non caer estomballados; as gaivotas planaban no mesmo sitio, incapaces de emprender o voo, arremuiñadas as plumas coma se alguén acabase de pelexar con elas; o mar, ao fondo, estaba revolto e as ondas estoupaban na beira con forza inusitada.
En momentos así por veces boto de menos vivir nun núcleo urbano.

22.3.06

Descubrindo

Non son especialmente afeccionada á literatura de ciencia ficción, pero si son curiosa; guiada por esa curiosidade hai uns meses merquei unha pequena colección (seis libros) de ciencia ficción escrita por autores españois e estes días lin o primeiro, Estado crepuscular de Javier Negrete. Lino rápido, quizais porque a trama está salferida de toques de humor que, se non fan rir ás gargalladas, cando menos arrincan sorrisos.
O que a crítica pon como un acerto -as intervencións do autor implícito xogando coa arte de narrar- a min semelloume máis un atranco que coutaba a fluidez da lectura, pero no fondo é ese un mal menor. Paseino ben e pechei o libro cun sorriso. Pódese pedir algo máis? Supoño que si, pero a min abondoume por esta vez.

19.3.06

Perspectivas

Como dentro duns meses marcharemos de aquí e nos trasladaremos a Ítaca, a mente anda coma unha avelaíña danzando tolamente dun lado para outro, quizais coas expectativas postas máis no futuro ca no presente. Tanto B coma min temos a sensación de que estamos aquí sen estar por completo, a medias, sensación á que contribúen non pouco as chamadas telefónicas de alí para resolver cuestións domésticas.
É esta unha situación abondo desacougante, coma se durante un tempo tivésemos perdido o noso lugar no mundo. Repetímonos que cómpre vivir o presente, gozar do que o día a día nos vai poñendo diante dos narices, pero sorprendémonos acotío pensando no que será, coma cando de cativos agardabamos a chegada dos Reis Magos. Por veces imaxino o que sería facer clic cos dedos e atopármonos no lugar de destino sen pasar polas molestias e complicacións que implica, pero como é imposible, procuro non deixarme atafegar por ideas vagas de mudanzas de pesadelo e roturas de obxectos queridos, por non falar da recolocación dos que cheguen enteiros e, sobre todo, dos libros.
Quizais o que máis nos atrae é a proximidade dun núcleo urbano, pequeno, si, mais suficiente para non sentírmonos tan illados, porque agora neste concello tan espallado necesitas o coche incluso para ir comprar o pan. A min, que non teño xa obrigas laborais, préstame a idea de mergullarme brevemente no balbordo dun bar a tomar un té matinal despois dun paseo pola beira do porto ou charlar tranquilamente co xerente, mentres observo como varía a clientela de minuto en minuto.
Como di B, cambiaremos para mellor. Que así sexa.

17.3.06

A quen poida interesar

Este blog é un caderno no que se verten impresións e opinións persoais e intransferibles; en ningún momento pretende ir máis alá. O seu valor non é outro có que un queira darlle e hei de recoñecer que eu non lle dou demasiado. Se opino sobre un libro é porque o lin e me provocou determinadas sensacións, pero nada máis lonxe da miña intención facer sobre el unha crítica literaria; para iso están os profesionais da crítica que, mellor ou peor, saben de que vai esa tarefa.

13.3.06

A aldea sagrada

Baiona
Unha das cousas que máis me gustan da aldea sagrada son as librarías; entrar nunha, por exemplo, preguntar polos libros que levo apuntados na libretiña e que decontado mos traian, sen necesidade de esperar días até que cheguen, ou ben deambular entre os andeis curioseando até o esgotamento. Así dei con Parientes pobres del diablo, obra de Cristina Fernández Cubas saída recentemente do prelo. Claro que tamén ten o seu encanto encargalos en Vila Real, intercambiar unhas palabras co libreiro e agardar a súa chamada para dicirme que xa está alí o pedido.
Coma sempre, recibo un choque na cidade; demasiada xente, demasiado balbordo e demasiados estímulos que me cansa atender por ter minguada a capacidade de concentración. Desta vez non atopo ningún vello coñecido no que ver reflectido o paso do tempo e alégrome; xa o sinto eu abondo como para velo no espello doutros.
Por fortuna, miña nai vai recuperándose pouco a pouco e dá mostras de querer volver pintar; de feito, tiña varios lenzos listos esperando por ela. Mentres os ánimos a axuden, todo vai ben.

9.3.06

Temporais

Aínda que alternan os fortes e os suaves, ver un temporal desde primeira liña de mar é un espectáculo ás veces estarrecedor, sobre todo se o forte vento arrasa parte de cheminea, tomba a antena da televisión e deixa a buganvílea medio pelada. Foi tanta a auga que caeu que se inundou o garaxe, atoouse o desaugadoiro e voaron tellas que acabaron estourando no chan. Voaban tamén follas de árbores, canas e piñas e, desde o interior da casa, oíase todo ese balbordo cun estremecemento, con medo, quizais, de que derrubase a casa e nos deixase á intemperie.
Vaise notando o cambio de estación na subida das temperaturas, na inestabilidade atmosférica e nesta canseira que che fai durmir coma unha pedra, incluso a sesta. Niso creo que nos comportamos coma os animais, que cando o tempo está revolto andan adurmiñados durante todo o día, se cadra porque non hai mellor cousa que facer.
Decátome de que a mente non anda ao cento por cento; preguiceira coma o tempo dedícase a lacazanear saltaricando dun libro a un escrito, de blog en blog, de pensamento fugaz en pensamento fugaz. Haberá que agardar mellores tempos para espelirse.

4.3.06

Libros

A Ítaca levei o meu exemplar acabado de comprar de Harry Potter y el misterio del príncipe e debo dicir que o pasei de medo con esta sexta entrega, quizais a mellor das que se levan publicado. Emoción, intriga, aventuras, traizóns e unha maior profundidade nos personaxes son os ingredientes que fan amena a lectura e confirman a miña debilidade por esta saga. Á espera quedaba na casa un mediado La princesa y Curdie de George Macdonald, escritor vitoriano da época de Alicia que envelleceu un chisco mal; digamos que é só para amantes da literatura desa época capaces de abstraerse do trasfondo que transmite. Demasiada descrición e pouco diálogo para os gustos actuais. A min gustoume, claro.
Por completo diferente a estes dous, La captura de Macalé de Andrea Camilleri, o gran mestre siciliano, aínda me ten baixo o seu influxo. Sempre me sorprende a capacidade deste escritor por darlle un aquel de absurdo á traxedia, por esa ironía que roza o sarcasmo e o toque de graza ao remate, que fai que o sorriso quede conxelado nos beizos coma un ricto amargo. Boa literatura, madía leva, forte e poderosa. A ver para cando hai unha nova aventura do comisario Montalbano.
Acabado de saír do forno, Meniña de cristal de Iria López Teijeiro deixoume un estraño sabor na boca. É unha primeira novela que a crítica gaba e a min decepcionoume por previsible e bastante tópica. Ademais, por non perder o costume, está chea de erros, algúns máis que lixeiros, algo que a min me ataca bastante os nervios.

1.3.06

Entroido

A estadía en Ítaca foi produtiva e moi cansada. Non sei se será polos anos que non perdoan ou porque a estas alturas moitas cousas xa non fan tanta graza coma antes, pero o feito é que estaba desexando volver á casa, ao coñecido e familiar, ao que se fai máis ou menos todos os días dun xeito determinado que é, á fin de contas, o escollido por un por cómodo e agradable.
E iso que a acollida que nos dispensaron no Bar Plaza foi inmellorable, coma sempre, así coma a do hostal e a todos cantos establecementos públicos frecuentamos, porque sigo pensando que a xente de Ítaca é moi amable, algo que nestes tempos se agradece coma un regalo máis que coma algo normal e corrente.
A nosa futura vivenda vai avanzando a bo ritmo, aínda que eu tiña a ilusión de vela máis adiantada, case coma se me fose instalar nela mañá. Para iso cómpren aínda moitas cousas, entre elas escoller os baños -algo que nunca soñei facer-, encargar a cociña, pensar en mil detalles que na miña vida se me ocorrerían... Por veces un desexaría que ese traballo o fixese un alter ego máis capaz, máis paciente e, sobre todo, máis amante dos asuntos domésticos.
No futuro seguirei facendo de taxista, pois o instituto de B queda no curuto dun monte, probablemente onde Cristo deu as tres voces. O lugar é impoñente, que dúbida cabe, e o panorama que se enxerga desde esa zona supoño que é dos que alegran calquera tarefa, por moi ingrata que sexa.
O ambiente na vila era o típico das festas, con moita alteración e movemento, aos que se sumaban os disfraces, máscaras e comparsas. Foi divertido velos, a pesar do rebumbio que me puxo os acúfenos a mil por hora (unha xa non está para moitos trotes). Quedoume mágoa de non ver a Paleón, aínda que nunca se sabe; quizais o vin e non o recoñecín.