Miscelánea

Entre o celo de Dona e as visitas familiares (que este ano se reduciron a Teucro, pois na aldea sagrada téñenlles fobia aos cans) non tiven un momento para desexarvos felices festas, pero chego a tempo para esperar para todos un aninovo cheo de venturas.

En Teucro perseguíronnos varios cans seducidos polos efluvios de Dona; aquí na casa temos a tres pretendentes (dous deles de tamaño reducido, pero pertinaces coma a peor sequía do século) que roldan a casa e provocan os ladridos abouxadorees da nosa cadela, que non fai máis que ir do portón á cancela e da cancela ao portón. Hoxe escapou nun descoido de B e recibiu unhas cheiradiñas do negriño, ese que de cativa lle provocaba temor. Segundo B, gustoulle. O que son as cousas!

Entrementres tiven días para ler a segunda de Millenium, do malogrado Stieg Larsson e gustoume unha barbaridade. A protagonista é a rapaza de aspecto anoréxico que na primeira lle salva a vida a Mikael e con quen este contrae unha débeda que non sabe como saldar. Entre ecuacións, xigantes rubios e sorprendentes pais transcorre a novela con moita acción, unha prosa medida e harmoniosa grazas a unha boa tradución e nova información que nos vai completando o cadro esbozado no anterior tomo.

Pois iso, se vos apetece, tedes boa literatura, negra, de acción, con certas reflexións atinadas e curiosas e unhas cantas tardes ben empregadas.

Ah! E sobre todo feliz, moi feliz 2009, a pesar de todos os pesares.

De próteses

Ando afacéndome aos novos audífonos retroauriculares, eses que van por detrás das orellas e dan un cante tremendo. Os outros, os intraauriculares, non chegaban para cubrir a perda auditiva que teño, así que non houbo máis remedio que adaptarse á realidade unha vez máis.
O certo é que esperaba máis destes trebellos, aínda que ben é certo que cómpre ir devagar e programalos cada quince días ou así para que os oídos non reciban demasiado ruído de súpeto, pero eu -recoñézoo- tiro a impaciente e desexaría ter unha audición case perfecta cos novos aparellos. Negueime a mercar Siemens porque fabrican armas, ademais de moitas outras cousas, así que me decantei por uns Microson, que é a marca estrela de Gaes. B, contrario a todo o que sexan armas, incluso me dixo que podía renunciar aos meus principios se a técnica era mellor. Polo momento estou en período de adaptación -aínda que xa paguei-, pero non teño en mente pasar ás armas por moi boa técnica que teñan. Así que así ando, percibindo os ruídos dun xeito estraño e a voz humana non tan clara como eu desexaría. Supoño que hai que darlle tempo ao tempo e non impacientarse. Co bonito que é oír!

A última de Mankell

Segundo Mankell, polo momento non haberá máis inspector Wallander e confeso que non me importa ante esta novela que lin con pracer, aínda que non comparto ao cento por cento algúns comentarios de que é o mellor del. Xa se sabe que ante unha nova obra dun autor consagrado, certos críticos (interesados ou non) non poden evitar coidala a mellor. É diferente, claro, porque a protagonista é outra, unha xuíza de mediana idade que ve languidecer a súa vida en parella e ten ocasión de lembrar o que foi a súa mocidade de activista política de esquerda radical.

Aquí, coma noutras novelas de Henning Mankell, atopei situacións que só polos pelos resultan verosímiles, aínda que ben é certo que non frecuento xente tan poderosa que poida localizar a alguén, a calquera, nunha pequena vila dun país estraño. Asusta tanto poder, a verdade, pero o chino que dá título á novela é moi, moi poderoso e vingativo até extremos case rocambolescos, quizais só para min, que non entendo un rancor que se retrotrae a máis dun século.

Tampouco falta África na obra, ese gran amor de Mankell onde pasa seis meses ao ano traballando en teatro.
Percórrense tres continentes, mellor dito, catro; hai movemento, acción, reflexión e boa prosa da man dunha boa tradutora.

A macaca da manada

Desde que temos a Dona bastantes persoas me falaron do famoso programa; un xornal nacional vende libriños e vídeos os sábados e estounos coleccionando, máis que nada porque non vexo a tele e xa me picaba a curiosidade. Á marxe de que estea ou non de acordo cos seus métodos (polo momento non entendo moito do tema), faime graza que sempre fale do líder da manada e do importante que é que o can pasee por detrás de ti ou á túa altura, nunca por diante. O certo é que nesas estamos, porque Dona tira bastante da correa no seu afán por chegar antes a ningures; quizais pensa que non lle abonda o tempo para cheirar todo o que pulula polo chan.

Cando imos de paseo é B quen leva a cadela, pois os seus tiróns xa me lesionaron o brazo unha vez; por suposto, son incapaz de seguirlles o ritmo e case sempre vou uns pasos por detrás deles, algo que César Millán non admitiría. Así que cheguei á conclusión de que eu son a macaca da nosa manada.

Por certo, atopei unha crítica interesante sobre o programa aquí.

Nove meses

Así de digna e hierática se pon a nosa cadela cando está no colo de B. Nada que ver coas súas actitudes cando anda pola horta ou cando ve xente. A todo o mundo ten que saudar, a todos parece que lles debe un euro, a todos lles menea o rabo coma se fosen vellos amigos cos que hai tempo que non xoga. Na praia e no monte pásao de medo, na cidade circula en plan aspiradora osmándoo todo; aínda non comprende por completo o concepto "amodo", polo que tira da correa coma se non lle chegase o tempo. Pesa máis de vinte e sete quilos e desde que estivo maliña por beber auga con deterxente dun cubo, recuperou máis apetito do que antes tiña e xa sabe pedir comida a base de deambular ao meu redor e lamberme o pantalón. De feito, lambernos é unha das súas ocupacións favoritas.

Repetíndome

Si, repítome, pero non me puiden resistir a esta nova entrega, moito mellor cá de abaixo, na que Sam Vimes e a súa aristocrática muller Lady Sybil representan a Ankh-Morpork no reino sen leis de Uberwald, onde vampiros, lobishomes e ananos conviven a, digamos, respectuosa distancia.

As novelas de Terry Pratchett seguen sempre un esquema semellante; non hai capítulos e altérnanse o que en aparencia son historias distintas que van confluíndo ao final coma as pezas dun crebacabezas que encaixan á perfección.

O embaixador e duque consorte, máis afeito a batallar con delincuentes ca con malabarismos diplomáticos, vese metido nunha lea onde non faltan un sanguinario e psicópata lobishome, un traidor ao futuro rei, unha nai consentidora e tantos outros personaxes que adquiren vida entre os dedos de Pratchett acugulados de imaxinación e de frases memorables. Realmente excelente.

Unha de bruxas

Unha máis das novelas de Mundodisco do prolífico Terry Pratchett, quen a pesar da enfermidade da memoria que padece, continúa entreténdonos e facéndonos sorrir coas súas disparatadas aventuras. En Carpe Jugulum entran en escena os vampiros, convidados polo rei á cerimonia de poñerlle nome á súa filla. Mediante a súa forza mental convencen a case todos de que beber sangue non é tan malo, agás a Agnes, e sobre todo a Perdita, e a Yaya Ceravieja.

Quizais non é unha das mellores novelas da serie, pero consegue o que pretende: meternos no seu mundo, divertirnos e de fondo facernos pensar. Porque non todo é puro entretemento, senón que hai máis.

Praceres cotiáns

Noemí mándame un meme que fago con pracer. Trátase de compartir seis praceres cotiáns, deses que parecen non ter moita importancia pero que fan a vida máis agradable. Velaquí van:
1.- Escoitar o espertador e acubillarse na cama con preguiza porque sabes que aínda contas con media hora máis antes de encarar o mundo.
2.- Os bicos de B cando se ergue da cama e eu quedo lacazaneando un chisco.
3.- O zume de froitas do almorzo.
4.- O efusivo saúdo de Dona polas mañás.
5.- O viño despois do xantar e da cea.
6.- Ler no sofá ou na cama unha novela apaixonante.

A orde corresponde á do transcorrer do día, non á intensidade do pracer.
Contra o meu costume, gustaríame coñecer os praceres cotiáns de X, Cesare, Dorvisou, Meiga en Alaska, Martin Pawley e Vendell, se lles prace.

Papá Noel

Xa teño falado do home de Maryland, unha especie de Papá Noel que chega cando lle cadra cheo de agasallos. Onte levounos a Aghiño, a unha das paraxes máis fermosas que teño visto en moito tempo; camiñamos polo paseo, cruzamos a ponte e vimos cunchas de todo tipo e forma, aínda que non demos coas famosas margaridas, que recollen a irmá e o cuñado, unha cunchiñas pechadas sobre si mesmas que semellan doces de nata.
O home de Maryland é un esteta, marabíllano as delicias da Natureza e as que proveñen da man do home; libreiro impenitente, visitador incansable de librerías de segunda man, incluso acode aos saldos que as bibliotecas públicas fan de obras que ninguén le. Así, tróuxome un exemplar dunha famosa obra dun famoso autor galego, traducida ao inglés, que a biblioteca vendeu porque ningún usuario se animara a sacala dos andeis. Eu lera a novela en versión orixinal que traía un lapis plano, hai anos, nunhas circunstancias penosas para min, e gustárame, deixárame levar pola maxia das palabras e conseguira calmar un chisco o desacougo que me enchía naquel terrible verán. Mágoa que os estadounidenses desa zona non se sentisen atraídos polo título dun, para eles, descoñecido autor galego.
Hoxe coincidimos con el cando estabamos con X e o seu B no local de Webmaster, mellor dito na súa terraza, pois non é cívico que os cans entren nos sitios públicos. A conversa foi máis que agradable e marchamos de alí a unhas horas prohibitivas para xantar (menos mal que as noites dan para preparar cousas saborosas para o día seguinte).
O home de Maryland é, sen dúbida, un gran tipo. Tamén con X terei o gustazo de seguir conversando.

Unha boa combinación

Nestes dous enlaces pódense ler tanto o argumento coma un comentario interesante deste libro que rematei hai pouco. Tivo moi boas críticas e está sendo un fenómeno mundial. Confeso que cando unha obra é moi gabada sinto un pouco de prevención, pois adoita acontecer que non poucas veces me decepciona. Non é este o caso.

Novela negra de calidade que se sae do normal; os protagonistas resultan interesantes e a historia de fondo intriga e engancha a partes iguais.

O autor morreu antes de ver publicada a súa obra e os seus herdeiros son o seu pai e o seu irmán, a pesar de que levaba vivindo trinta anos cunha muller. Non é curioso nunha sociedade coma a sueca, modelo de todo o que coidamos avances sociais? A min chamoume a atención unha barbaridade. Se até aquí, neste país, se recoñecen os dereitos de herdanza nas parellas de feito.

Porén, neste país ocorren cousas tan rechamantes como a seguinte: solicítase un documento a nome de Peke, sen citar a B en ningún momento. A sorpresa é que envían o tal documento a nome de B sen citar a Peke. Por que? Non é normal que Peke se cabree e lembre todas as veces que nesta vida lle aconteceu o mesmo (e van unhas cantas)? Cando neste país se respectará as Pekes coma seres independentes dos B? Vereino algún día? Empezo a dubidalo.

Avaría masiva

Por fin, despois de non entender que lle pasaba ao router, facerme cun novo, ver que tampouco funcionaba e desconectada do mundo, chamei a avarías de telefónica onde un amable operador, tras algúns intentos de arranxar a desfeita, me comunicou que se trataba dunha avaría masiva, que non era eu a única que tiña problemas e que o informaban que xa estaban intentando arranxala. Parece que se esmeraron, pero non me fío moito. Así que, meus amigos, estou de volta (polo momento).

Meme da millonaria excéntrica

Paideleo encárgame que poña cinco desexos excéntricos que cumpriría de ter euros abondos, é dicir, sen taxa. Non creo que sexan moi excéntricos, pero son desexos que non se poderán cumprir máis ca en soños. Así que aí van.

1.- Fundar unha editorial onde se publicarían novela negra e fantástica de calidade de todos os tempos.

2.- Abrir unha enorme librería-cafetería na que calquera podería mirar e remexer con calma ao tempo que toma un café, unha infusión ou unha copa. Os dependentes serían persoas coñecedoras do que venden.

3.- Contar cun chofer que me levase onde eu quixese, que mantivese a tranquilidade e o sangue frío en todo momento e se caracterizase pola súa seguridade ao volante.

4.- Suprimir dun saque a estupidez esa do politicamente correcto e chamar ás cousas polo seu nome: ao pan, pan e ao viño, viño.

5.- Posuír unha clínica cos mellores adiantos e os médicos máis cualificados de todas as especialidades na que os pacientes non pagarían nada, nin sequera os medicamentos.

Non lle encargo o meme a ninguén máis ca a aquel que o queira facer.

Na foto está Dona durmindo sobre a miña coxa nun momento de placidez.

Presentación

Había tempo que non ía á presentación dun libro, pero onte non me puiden resistir a pesar de que non tiña o pracer de coñecer o autor, Herminio Barreiro, pero o título do libro, Recordar doe, pareceume moi suxestivo, aínda que non estea de acordo con el ao cento por cento. Coma adoito, o Ateneo Valle Inclán estaba cheo e alí acudiron bastantes antigos alumnos deste profesor e... algo máis.

Non poño en dúbida que as súas clases debían de ser amenas, interesantes e ilustrativas, pois a súa maneira de falar resulta engaiolante. Coma sempre, púxenme na primeira fila para oír ben e creo que non perdín ningunha das súas palabras.

En xeral gústanme os libros de memorias e as biografías, se cadra por curiosidade cara ás vidas e experiencias alleas, se cadra por un afán de descubrir outras maneiras de pensar e sentir. Espero gozar con este.

Decepción

Xa dixen nunha ocasión que Guelbenzu como crítico me gusta moito por argumentar moi ben, non cebarse nunca co libro que comenta e escribir cunha prosa elegante e coidada. De aí pasei a lerlle as novelas protagonizadas pola xuíza Mariana de Marco que, confeso, case sempre me deixaron un chisco insatisfeita a pesar de que me resistía a aceptar esa sensación.

Un asesinato piadoso é a cuarta entrega da serie e, agora si, acepto a decepción por inevitable. Ou eu son moi espelida ou o escritor non soubo levar ben a trama até chegar á suposta sorpresa final, pois case desde o principio me cheirei de que se trataba. Non vou destripar a novela por se alguén sente curiosidade, pero aínda que non está mal escrita ten erros de linguaxe que me parecen fóra de lugar; se cadra os correctores non andaron moi finos á hora de facer o seu labor. Algúns personaxes resultan tan planos que unha queda coa impresión de que en realidade non pasaron de monicreques; as alternancias entre os pensamentos de Mariana e a acción por veces soan forzadas, o que lle resta unidade ao conxunto. A mesma Mariana desconcerta por amosar un gusto particular polos chulos e arrogantes, detalle do que non me decatara até agora. Nalgúns momentos resulta repetitiva ao volver sobre un tema xa tratado que non necesitaba recordarse.

En fin, que lle imos facer.

Outono

Que diferenza co verán camiñar agora por Coroso! Non hai ninguén na praia agás algún solitario que, coma nós, vaia pasear o can ou as ideas. Caemos á hora do recreo dos dous institutos que teñen a vantaxe ou a desgraza de estar situados nese enclave privilexiado, sobre todo para que o alumnado falte á clase.

O trebón de onte modificou por completo o aspecto da cunca do río (mágoa de cámara) que amosaba unha aparencia case lunar. O que eu chamo marisma, á esquerda do paseo de madeira, aparecía enchoupada e resultaba un tanto atrevido lanzarse por ela; sospeito que no inverno debe ser un verdadeiro lamazal onde será imposible poñer un pé sen perigo de quedar afundido até os xeonllos. Dona corricou coma unha toliña, meteuse na auga até o peito (polo momento só nadou un día unhas cantas brazadas, pero vai perdendo o medo pouco e pouco) e sacudiu a auga da pelaxe, como non!, á nosa beira.

Logo, cansos, mercamos o pan e fixemos o xantar, porque B empezaba as clases pola tarde.

Un novo curso deu comezo, un novo horario e novos costumes.

Por certo, Un asesinato piadoso non me está enganchando demasiado. Síntoo por Guelbenzu.

Meme lector

Con algún atraso respondo o meme ao que me retou Kaplan, pillado na de Noe. Non sei se serei moi veraz, porque non lembro se todos os lin no verán ou algún se remonta á primavera, pero nunca tiven moita afección a levar a conta do que leo nin cando. Adoito tirar para adiante sen pararme moito en calcular tempos, por algo son unha privilexiada nese sentido. En fin, que aí vai:
Pánico de Jeff Abbott. Nada do outro mundo.
El bosque de Harlan Coben. Correcto e incluso notable coma todo o del.
Ciudad de huesos de Michael Connelly. Bo, mesmo por veces brillante coma case sempre.
El libro de los muertos de Patricia Cornwell. O título coincide con outro libro de Douglas Preston e Lincoln Child. Empézame a cansar porque a sigo desde o principio. Está entrando en camiños que non me satisfan.
Un nicho para Marilyn de Miguel Anxo Fernández. Relectura motivada polo seguinte libro da lista. Este é mellor, bastante mellor.
Tres disparos e dous friames de Miguel Anxo Fernández. Terceira entrega de Frank Soutelo. En fin. Mellorable, cousa que non diría do primeiro.
Venganza de Brian Freeman. Non me deixou pegada ningunha, pero ningunha, ningunha. Terei que volvelo ler ou intentalo.
Silencio en Hannover Close de Anne Perry. Relectura involuntaria dun libro que merquei pero que xa tiña. Intrigante e humano ambientado na época vitoriana. Sígoa desde sempre, aínda que ás veces canse.
Incendios en Highcate Rise de Anne Perry. Relectura motivada polo anterior. Descrición de ambientes impecable, como adoita. Trama ben enfiada, absorbente, coma sempre.
El ángel rojo de Franck Thilliez. Do máis forte que teño lido en novela negra. Lese moi ben, aínda que ás veces dean ganas de trousar.
Luna helada de Jan Costin Wagner. Descubrimento. Boa aínda que de ambiente opresivo.
Estou con Un asesinato piadoso de J.M.Guelbenzu, pero apenas comezo. Cheguei a ese señor polas súas críticas literarias elegantes, xustas e delicadas. A xuíz Mariana de Marco cada vez me cae mellor.

Breve

De todos é sabido que cando hai unha tormenta deben deixarse desconectados os ordenadores. Eu sabíao. Avisáronme na tenda onde merquei este.
De todos é sabido que cómpre facer copias de seguridade de todo o que interese para non levar un desgusto se hai unha tormenta. Eu sabíao, pero non sempre fai un o que sabe.
A placa base do meu ordenador morreu por unha tormenta. E non, non tiña copia de seguridade de todo o que me interesaba. Por suposto, perdino todo, incluso as fotos de Dona.
Como moi ben di B, non hai que compunxirse polos imponderables que trae a vida, senón rectificar.

Cativeces

Este brazo é meu, si; está así de xogar con Dona e a súa boca; mellor dito, de xogar a boca de Dona con el. Por iso cando me din que un can é un xoguete boto as mans á cabeza ante tal irresponsabilidade e inconsciencia, sobre todo se hai un cativo polo medio. Pero, claro, ten que haber de todo. Farta de que se me faga negrón sobre negrón, empecei a aplicarlle un remedio que nunca usara e que aínda non sei como me vai porque hai apenas unhas horas que o botei. Espero que funcione, abofé, porque me doe o seu.

Encontros

Viñeron desde Ares os criadores de Dona con Kiss, un dos dous golden que viven con eles. Non creo que Dona os recoñecese pero amosou tanta ledicia coma se chegasen vellos parentes; pasamos un par de horas moi agradables mentres os cans corricaban na horta e Kiss mexaba por todo canto recanto o fixera antes Dona. Os machos, seica, son así. O pobre maréase no coche e non amosaba o seu mellor aspecto, pero axiña atopou un cacho de óso e abstraeuse en roelo despois de percorrer o terreo e facerse -case- o dono do lugar.
E onte tivo lugar un estupendo encontro con X na terraza do Plaza, onde me relaxaba despois de fisioterapia e agardaba por B e Dona. Estivemos falando dúas horas longas como se fala cos vellos amigos, aínda que a tranquilidade viuse algo alterada polo balbordo xeral e a excitación da cadela, empeñada en subir á mesa malia saber de sobra que o ten prohibido. Foi un deses praceres inesperados que trae o verán.

Novidades

Por fin coñecín a Xiana, a pequecha filla de Descalza e Paleofreak, seis meses de sorrisos, ollos máis azuis có mar e unha dermatite que lle ten a pel toda aquelada. Coas súas manciñas collía o dedo que lle achegabas e respondía aos bicos que B lle mandaba polo aire rindo coa súa boca desdenteda. O papá era todo tenrura e no seu colo parecía máis pequena do que é, papou o biberón case sen respirar e logo quedou durmida no seu carriño. Foi unha experiencia ben bonita.
Tamén recibimos a visita de Chicho, o dono do Moucho, cervexaría onde pasei momentos inesquecibles alá en Auria charlando con el e co seu antigo socio, o mítico Toño. A vida cambioulle moito, pero segue sendo o tipo sensato, discreto e maduro que lembro, quizais máis crecido e máis maduro, non en van o tempo vai aprendendo cousas a calquera que estea disposto a aprender.
As nosas visitas familiares amosáronme que a vellez é unha fase da vida que ás veces dá arrepíos, pero que hai que levar con dignidade cando se pode. Incluso o Rex, todo pel e ósos, me impresionou; convertido nun venerable ancián, non deixou de marcarlle o territorio a Dona, que ao seu lado mesmo parecía gordiña. Axiña aplacou as súas manifestacións de cachorra tola que todo o pode en canto el lle dixo mira, nena, esta é a miña casa; ollo co que fas.
Por fortuna non estamos tendo un mes de agosto en exceso caloroso, aínda que os cambios de tempo e as néboas non lle sentan demasiado ben aos meus músculos doentes. Continúan a gustarme eses días grises que os turistas odian para ir á praia a corricar con B e Dona. Porque agora, meus, somos tres.

Calor e descanso

Parece boíña, toda sucia despois de cavar un dos numerosos buratos que adornan a horta, pero está pasando unha fase crítica, pois bota a boca ás mangas e aos brazos (debo de ser de negrón doado porque teño os antebrazos cheíños deles). A calor excítaa, cánsaa, altéraa e non comprende que pasa coas moscas que se empeñan en pousarse no seu corpo.

Hoxe tiven fisoterapia relaxante e todas as contracturas volveron ao batallar con ela, porque B está doente na cama e non me puido axudar. Por fortuna, levamos dous días de frescor, con chuvia incluída, pero xa ten a súa caseta case rematada; só queda poñer a tea asfáltica no tellado e pintar co verniz o resto da madeira. Ignoro que fai polas noites; sospeito que entra e sae da casa sen que ninguén a controle. Soño moito con ela, supoño que porque enche os meus días de ledicia e preocupacións, como non podía ser menos dado o meu xorne de seu preocupado.

Encántame o lugar onde vivo porque ten todo o que desexaba: espacios abertos, mar, monte e núcleo urbano a un tiro de pedra, incluso veciños acolledores pero respectuosos. Dona ten moito que aprender, e nós con ela.

Vivindo

Comentábame Webmaster esta mañá que apenas escribía e é certo; os días pásanme a velocidade de vertixe e case non me dou conta de que estou noutro novo cando xa chegou un diferente. Visito moi pouco o ordenador, saio ao exterior bastante máis ca antes e fago recados acompañada de Dona e B (teño varias fotos estupendas dos dous, pero non podo poñelas por expresa prohibición do segundo). Facemos excursións polos arredores, paseamos a vila para aprenderlle a circular (con moi lento éxito, todo hai que dicilo), xantamos ou ceamos de cando en vez nalgunha terraza das que abundan nesta época do ano, leo algún libro sen demasiado interese, recibo chamadas do home de Maryland que non nos esquece e incluso nos envía algún agasallo (un fermoso dicionario de palabras dunha soa letra; mágoa que mo teñan que traducir) e, en fin, vemos pasar a vida moi devagar, a ritmo pousón, entre visitas ao xulgado (a ladroa vai pagando en cómodos prazos o que nos roubou), mañás de compra de comestibles, tratos con algúns encargados de obras que precisamos e charlas co veciño que, outra vez, está só.

O verán, malia que para min signifique calor e incomodidade con certa frecuencia, trae días con máis horas de luz e sorpresas coma a doutro día en que entrei en contacto con Meiga en Alaska, aínda que tiña tanta présa que me esquecín por completo de darlle o meu número de móbil, incluso de dicirlle o meu verdadeiro nome. En fin, un desastriño. Espero volver coincidir con ela.

Lectura

A primeira da serie (Un nicho para Marilyn) non me desgustou, a segunda (Luar no inferno) xa non me chistou tanto, a terceira (Tres disparos e dous friames) tampouco me pareceu gran cousa, aínda que a lin enteira. Hai como un desaxuste entre as partes, pois nun momento dado o detective Frank Soutelo pasa a contar o acontecido saltando pasos, lembrando o que aconteceu e deixando o lector coma se o estafasen, pois el sabe todo e queda moi claro a media novela, xa que el move os fíos e é moi consciente diso.
Trátase de entreter e nada máis e eu respecto moito o entretemento puro e simple, pero na novela negra pido algo máis que esta non achega. Quizais puxen demasiadas expectativas na serie, quizais agardaba sorpresas menos previsibles ou quizais me abraian certas solucións máis traballadas para leas nas que se mete o protagonista. Porque parece, si, que Frank é unha especie de mago que saca coellos da chisteira cando un menos o espera e a realidade convértese nunha especie de xogo con que calquera pode xogar facendo trampa. E iso que me aleda que o prota saia ben librado, pero cun pouco máis de seriedade, por favor.

Oasis

Foi unha auténtica mágoa non poder ver a Descalza o domingo, pero estabamos convidados a xantar nun dos recantos máis lindos do planeta. As cañas en Corrubedo estiveron ben, aínda que nada que ver co lugar ao que os nosos hóspedes nos levaron. Tras un paseo en coche polo que semellaba un páramo, chegamos á propiedade destes amigos, un verdadeiro oasis no medio dun deserto no que apenas medra nada, pois está moi batido polo mar aberto. Eu, que teño tendencia a perder a concentración ao cabo de pouco tempo de estar con xente, mantívenme alerta durante case toda a tarde mentres degustaba os manxares elaborados pola anfitrioa, espléndida cociñeira e experta xardineira. Baixo un dosel de plantas xantamos mentres o sol devalaba amodiño e a conversa esvaraba plácida e gorentosa; as cadelas pedían comida e facían furados ao tempo que os humanos aprendían a arte de vivir. Comín en exceso, como non podía ser menos, pero volvín á casa a tempo de ver o partido no que España marcou o gol da vitoria. Unha marabilla que me gustaría repetir.

Verán

O bo tempo tenme un pouco afastada do blog e coas vacacións de B andamos bastante por fóra; iso non me impediu estes días ler El libro de los muertos de Patricia Cornwell, a quen ultimamente leo máis por tradición que por afección, quizais porque a serie, moi longa, emprendeu un camiño que non me acaba de satisfacer, con demasiados conflitos amorosos e unhas leas que por veces semellan un tanto forzadas. Os seareiros da autora quedarán contentos, seguro.
Un nicho para Marilyn de Miguel Anxo Fernández, a primeira entrega da serie de novela negra protagonizada por Frank Soutelo, sorprendeume positivamente e xunto con ela merquei a terceira, Tres disparos e dous friames, que comeza dun xeito bastante tórrido, aínda que con moi boa pinta.
A terceira novela de Cornelia Funke das protagonizadas por Mo, Muerte de tinta, que pecha a triloxía do mundo de tinta xa está no meu poder e empecei botándolle unha ollada que promete bos momentos e a resolución dos problemas en que se viron metidos os protagonistas por ter voces engaiolantes que transforman a palabra escrita en realidade.
Entrementres, continúo intentando educar a Dona, verdadeiro saco de mecos que cada día medra un pouco máis.

Milagre?

Non quixen tirala cando pareceu esmorecer definitivamente hai catro anos. Por moito que o intentei, non conseguín sacala adiante e quedou murcha nun testo onde se plantaron outras cousas. B viuna un día que andaba de xardineiro na nova casa e pensou que era unha herba calquera, pero eu recoñecina. Regalámoslle o tempo que non nos falta e agradeceuno así, medrando.
Na Natureza case todo está latente por un tempo mentres conserva un sopro de vida para, no momento axeitado, brotar con pulo e beleza acumulados. Ela lévame a pensar que non todo está perdido.

Jota

Jota é un home de idade indefinida, con aspecto de andar entre os setenta e os oitenta, pero podo equivocarme porque posiblemente a vida o desgastou de máis. Axúdase dun caxato para camiñar ao que nin sequera lle sacou a etiqueta do prezo e arrastra os pés embutidos nuns calcetíns e nunhas sandalias. Fixeime nel hai tempo, se cadra pola expresión de cansazo e amargura da súa faciana e por tomar os viños nas terrazas á beira dun colega paralítico que xa non anda con el.
Onte, por primeira vez, vino sorrir. Achegouse á mesa que eu ocupaba con Dona e pediume permiso para sentar; quixen convidalo a un viño pero non o consentiu, dixo que el pagaba. Asubioulle á cadela e esta saltoulle ás pernas (non hai xeito de quitarlle o vicio) e decontado puxéronse a xogar. Acariciouna mil e unha veces até que Dona lle lambeu a cara cun entusiasmo digno de ver; aí foi cando o vin transformado, gozando coma un neno e buscando repetir as lambetadas. Que bonito é -comentou-. Se puidese, roubábao.
Vive na residencia de maiores da vila, navegou por todo o mundo, ten fillos e muller aos que hai tempo que non ve. Na vida -dicía- cómpre aceptar o que vén. Non sabemos quen somos.

Camiño

Todas as mañás percorro este camiño que leva ao mundo exterior, mais tamén paso tempo nos seus arredores xogando con Dona, que se está convertendo nunha pillabana. Xa controla que eu apenas corro para perseguila cando quere xogar ao corre que te pillo, así que dá tres ou catro pasiños para afastarse de min e óllame como dicindo que? non tes folgos? A xente é moi amable con ela e algúns donos de cans saúdanme pola rúa ou páranse a falarme e acariñala. Aínda se asusta dos seus conxéneres, pero xa se anima a cheiralos e miralos sen demasiados receos. Creceu moito e pesa cada vez máis, como debe ser.

Agora ando lendo un libro de Friedrich Ani, El bebedor del tranvía, que descubrín en Boquitas pintadas. Non coñecía o autor e estame gustando bastante pola súa axilidade, o ben que crea personaxes e a aparente facilidade para mergullarnos nunha intriga interesante.

De beirarrúa a beirarrúa

De camiño á oficina de Correos cruceime cunha señora que falaba polo móbil. De súpeto ve unha colega vestida de punta en branco que vai pola beirarrúa de enfronte e saúdaa a berros:
- Eló? Vas palá?
Como a amiga non entende, repítelle nun ton máis alto:
- Vas palá? Vas palá?
Por fin a outra dáse por aludida:
- Pa onde?
- Palá! -insiste a primeira toda chea de razón.
- Vou pa casa, carallo, facer a comida- foi a contundente resposta da señora elegante.

Maldito tráfico

O tráfico en Ribeira é cousa do demo, a pesar de que se podería pensar que nun sitio pequeno non debería haber demasiados problemas. Á parte dos horteiras que levan a música a todo trapo para torturar os demais, as dobres filas nunha das rúas principais son un pesadelo cotián, pois por moi principal que sexa non se trata dunha avenida. A estreiteza xeral das vías non impide que calquera aparque un momentiño no lugar máis inoportuno para facer un recado, co conseguinte atranco da fluidez; os peóns atravesan por onde lles peta, malia que nunca vin unha vila con tantos pasos de cebra; como as vellas beirarrúas son diminutas, a xente non ten reparo ningún en invadir a calzada no seu afán de camiñar con máis comodidade; ás horas de entrada e saída dos coles os autobuses detéñense cada pouco para deixar preto das casas os tenros infantes, e cómpre andar con cen ollos para non atropelar os máis ousados que nin miran se poden pasar ou non; non é nada estraño que non se respecten os cedas nin que vellos con muletas ou bastóns se lancen á calzada coma nos antigos tempos; raro é, en xeral, o que mira para os lados antes de cruzar a rúa. Como en todas as partes, hai condutores que cren contar con máis dereitos ca ninguén e teño para min que a maioría dos automóbiles non traen intermitentes de serie. Sospeito que o que vai detrás debe adiviñar o seguinte movemento do de diante.

Ao principio de chegar aquí coidei acharme no salvaxe oeste americano ou nunha selva onde impera a lei do máis forte ou do máis espelido; non vou negar que me estresaba un chisco. Coa práctica funme armando de paciencia e, incluso, de grandes doses de resignación, non precisamente cristiá. Iso si, a pesar de todos os pesares, continúo a ser a raíña das rotondas.

Medrando

Non me chista moito que me digan "mamá" pola rúa, porque non teño a Dona para satisfacer instintos maternais que case nunca sentín, pero tampouco o tomo moi a mal porque é unha broma e as bromas adoitan estar ben.

Saíunos unha cadela ben curiosa que come caramechas, eses caracois pequeniños que abundan por aquí; gústanlle os nenos veciños e por extensión todos os demais; flipa na rúa e mira para todos os lados coma se non lle chegasen os ollos e o fociño; xoga e dorme moito, pero non lle gustan as portas pechadas; aprende devagar, bastante devagar, pero para iso están a paciencia e a perseverancia humanas.

A min gústame vela correr, escapar, envorcarse na herba..., en suma, que sexa feliz e se críe sa. Tamén me gusta acariciala, limparlle os oídos e a barriga, que me mire con eses ollos que engaiolan, gozar da batalla final do día con B (que ela busca) e tantas outras cousas. Desde que está connosco móvome moito máis e tamén teño algunhas dores en sitios que antes non tiña, pero lévanse ben; paso máis tempo na horta, ao aire libre, leo menos e non teño tanta ocasión de bloguear e escribir. É toda unha experiencia.

Tomar distancia

Non teño madeira de xuíz a pesar de que unha parte da miña vida profesional implicaba esa faceta sen que eu puidese evitalo. Cando me xubilei, supúxome un enorme alivio abandonar esa obriga que por veces levaba a decisións que ían en contra do corazón. Non sei por que aceptei esta encarga na que me vexo metida, quizais porque coidei que podía ser unha experiencia interesante, quizais porque non sabía moi ben en que me metía. O certo é que estou desexando rematar de ler libros cuxo interese para min resulta abondo relativo, ben pola temática, ben por como están escritos, ben porque hai que lelos contrarreloxo.
O que si é certo é que cómpre tomar distancia, non ter moi presentes os propios gustos literarios, esquecer que detrás de cada orixinal hai unha historia humana con ilusións e esperanzas e, sobre todo, non deixarse levar por fobias e filias.
Supoño que ao final si pode resultar unha experiencia interesante, se cadra para non repetila.

Ocupacións

A verdade é que paso moito tempo con Dona pero tamén leo arreo os libros do concurso; de momento dos que me enviaron só me queda un e coido que o rematarei nun par de días. Xa falarei disto máis adiante, cando teña o placet dos organizadores.

O que a cadela está roendo na foto é unha das orquídeas que temos diante do porche, aínda que agora lle deu polo rododendro e ando tras ela de contino para evitar que coma as poucas flores que botou. Téñolle cariño a ese rododendro, pois foi o que Webmaster nos agasallou cando chegamos aquí. Quería conservalo.

Agora que Dona ten máis confianza co contorno que a rodea faise cada vez máis pillabana, escapa cando lle quero quitar algo da boca, recíbeme en cada ocasión como se houbese días que non me ve e polas mañás anda tras miña acotío coma se quixese comprobar que sigo aí. Fai trasnadas, coma todo cachorro que se prece, e B xa lle deu algún pequeno sopapo no cu; se recibe algunha rifa (que as recibe), pon cariña de "eu non fun" e aplaca toda compunxida. Moléstalle o colar e raña o pescozo coma unha descosida, xesto que me fai rir ás gargalladas. É todo un personaxe.

Cambio de costumes

Os pequenos veciños preguntáronme por que estaba a regadeira colgada da árbore murcha; a resposta para min era evidente: para que Dona non a roia.

Agora érgome todos os días ás oito da mañá; nada de deixarme estar os sábados e domingos na quentura da cama nin de xantar en calquera local cando nos peta, pois temos obrigas. Levamos unha vida máis arranxada, con horarios máis ou menos estritos e costumes máis ordenados. Continúo, como podo, lendo os orixinais do concurso, moitas veces ao aire libre (nunca permanecín tanto tempo na horta) e, aínda que algúns me enfastían, en xeral a calidade é alta. A caixa na que viñan está toda mordida, xa desistín de prohibirlla porque é como loitar contra un temporal.

Día a día vai aprendendo mañas que descoñecía, fíxase en todo o que facemos e á hora das comidas (das nosas) queda quietiña pousada aos meus pés e déixanos comer en calma. Pon cariña de boa cando acaba de facer unha falcatruada e amósase toda compunxida cando lle rifamos. Bota boas pelexas con B e comigo cando a deixo e goza da horta coma unha anana comendo nas plantas e na terra e cavando furados. A vida xa non é tan tranquila.

Dona

Os primeiros días foron esgotadores porque ela aínda non coñecía nada ben este novo mundo no que aterrou. Había que guiala na horta para que se atrevese a avanzar, por exemplo. A pesar de todo xa aprendeu algunhas cousas: non debe ladrar se quere que lle abran a porta do cuarto, mexa e caga nos periódicos (espero non tardar moito en aprenderlle a facelo fóra), xa procura non morder (e iso que non morde moito) aínda que teño os brazos rabuñados. É feliz corricando na horta, xa coñeceu os nenos dos veciños, pasa moito tempo durmida aos meus pés mentres leo os libros do concurso e é unha alegría vela xogar e menearse toda cunha vitalidade que para min quixera eu.
Xa non me doen tanto os cadrís cando me agacho, pero chégalle; encántalle a fregona e un xoguete que ten con flocos. Hoxe fixo a primeira falcatruada: comer do cubo do lixo un papel empapado en prebe de zamburiñas en lata; por moito que lle abrín a boca xa o tragara. Volveuse tola co cheiro do embutido, pero non lle valeu de nada.
O meu tempo xa non é meu por completo. Non sei cando volverei actualizar, porque isto, meus, é coma criar un meniño.
Ten dous meses. É un bebé.

Chegou o día

Hoxe iremos recoller a Dona, que ten esa cariña de boa persoa. O clima non axuda moito para andar por esa estrada dos nosos pecados (a autovía está pechada por completo, aínda que os usuarios non acabamos de entendelo), pero é o que hai. Quen queira vela en movemento pode entrar aquí.
E agora marcho que me cómpre o tempo.

Vidiña

Como parece que nos últimos tempos non estou escollendo moi ben as lecturas, ocupo bastante tempo en facer recados, pasmar, continuar informándome sobre cans e ollar as azaleas que conseguimos non hai moito no mercado dos sábados. As flores da foto xa caeron, pero aledaron a casa durante algunhas semanas. Sempre me gustaron as azaleas, a pesar de que son velenosas para animais domésticos e nenos, porque os pétalos me lembran a muselina ou a seda e cada flor semella unha saia en miniatura para unha muller moi moi pequena.

Esta fin de semana B e mais eu estamos de aniversario; canto tempo xa e parece que foi onte! Mais non paga a pena pensar no paso do tempo nin nos seus estragos; o que imos celebrar é que nos divertimos xuntos.

Orquídea e caracois

Hai xa algunhas semanas que abriron as orquídeas do xardín. Esta, que eu lle chamo a branca, é a que mellor está, pois a outra sufriu un par de amputacións nun dos escasos temporais que tiveron lugar este ano e as flores da única vara que lle quedou están roídas polos caracois. Porque aquí, cando chove, aparecen moreas de caracois que esvaran polo vidro da ventá grande ou se pegan as paredes da casa ou incluso pasean sen vergonza polo porche. Desde cativa nunca vira tal cantidade deles. Se a invasión sobrepasa o meu límite, vounos collendo un a un e guíndoos por riba do muro á leira veciña, que está desocupada; ás veces, sen querer, piso un, pero non me agrada en absoluto matalos. En xeral, non me agrada matar ningún becho se non é estritamente necesario.

Novidade

Non me parece que La chica de sus sueños sexa un título axeitado para a última novela de Donna Leon, escritora norteamericana establecida en Venecia desde hai moitos anos, pois non acabo de verlle a relación coa trama e a acción, se cadra porque non ten o suficiente peso na mesma.

Tampouco me parece que sexa este un libro logrado coma outros protagonizados polo comisario Brunetti, xa que lle vexo unha descompensación entre as dúas tramas que non se acaba de salvar. Por exemplo, o que di a propaganda editorial sobre o tema da novela (a historia da nena xitana que aparece morta nunha canle) desenvólvese na segunda metade da mesma e sen afondar demasiado. Tampouco vexo ben resolta a primeira trama, que semella medio esquecida en canto xorde a segunda. Quedan demasiados cabos soltos por atar, enigmas que se suxiren pero que non se aclaran e a inquietante sensación de que algo fallou.

O mellor, coma sempre, o comisario Brunetti e Paola, a súa muller.

Decisión

Por fin está tomada a decisión. Unha destas cadelas é Dona, a que me fará compañía e á que terei que educar con man firme e cariñosa. Polo momento está coa irmá e a nai e non será até dentro dunhas semanas que chegue á casa.

Recibo e busco información sobre o mundo canino e non saio do meu asombro ante a cantidade de trebellos, artiluxios e xoguetes que existen no mercado para facerlles máis agradable a vida.

B non fai máis que lembrarme que é un can, un animal, e que non precisa de demasiadas cousas para ser feliz.

Todo o mundo me di que vou estar encantada, aínda que a saturación de información me fai sentir certo desconcerto e certo temor. A miña vida vai cambiar moito, seino, pero apetéceme saber que se sente coidando doutro ser vivo que non sexa humano. Estou convencida de que a experiencia pagará a pena.

Puntos suspensivos

Había algún tempo que oía falar dela, pero non tivera ocasión de lerlle ningún libro. Por fin, por azar, caeu nas miñas mans Crepúsculo en Oslo, a súa última novela traducida ao español.
Protagonizada por un matrimonio que acaba de ter unha filla (el, policía; ela, especialista en perfís psicolóxicos), na trama mestúranse unha serie de asasinatos macabros coa situación persoal dos protagonistas, o que lle dá un aspecto novidoso ao xénero negro. Pertence indubidablemente á literatura nórdica, diferente da mediterránea e da británica en moitos aspectos entre os que destacaría unha especie de frialdade ou distanciamento á hora de narrar.
A trama está moi ben levada, abundan os diálogos e, por desgraza, os puntos suspensivos, como se á autora lle custase atopar a palabra precisa, aínda que supoño que o que pretende con eles é amosar as dúbidas que apreixan os protagonistas na busca dun perfil que lle acaia ao tipo de asasino. Pero a min desgustoume. Os puntos suspensivos en exceso dan sensación de inseguridade, cando menos a min. De todos os xeitos non é unha mala novela, algo estraña quizais, curiosa en todo caso.

Punto e seguido

Y punto é a primeira novela de Mercedes Castro, unha escritora galega que empeza forte cunha obra de máis de seiscentas páxinas. Tardei un chisco en collerlle o punto por algo que me parecía unha esaxeración: o ambiente tan machista no que se desenvolve a subinspectora de policía Clara Deza; pero, claro, eu case nunca padecín ese tipo de bromas pesadas que algúns homes coidan simpáticas e non son máis que a perpetuación de actitudes tan obsoletas que darían risa se non desen tanta mágoa. Esa foi a única pega que lle vin á novela, decontado arrombada por unha prosa áxil e fluída, un magnífico dominio dos recursos narrativos, unha estrutura redonda e unha trama absorbente e poderosa; por riba, a caracterización dos personaxes está moi lograda, os temas que toca dan que pensar e a alternancia entre a primeira e a terceira persoa sucédese con tal naturalidade que un case non se decata de que de súpeto se atopa na cabeza de Clara.

Á marxe do valor da novela, continúo remoendo nese machismo que o impregna todo e que eu non padecín no meu ámbito laboral e persoal; nun momento dado da vida decidín que o mundo non se dividía por sexos senón por calidade humana e tal foi a forza desa decisión que acabei crendo firmemente nela. Esa firmeza, por curioso que pareza, cambalea nos últimos tempos, desde que vivo nunha vila pequena e vexo actitudes que me lembran que as crenzas persoais non son necesariamente verdade.

Ese é o poder da boa literatura: abrir a mente a outros mundos, que son este, porque cada un ocupa só unha parcela de realidade. Continúo remoendo.

Miudezas

O xardín de Mollabao é bastante salvaxe e está distribuído en varias alturas. O ollo inexperto pode pasar por alto detalles fermosos, incluso pensar que non hai orde nin concerto, pero trabúcase. Nun espazo máis ben pequeno atopas multitude de flores distintas, algunhas tan tenras que che quentan o corazón, plantas que medraron case soas, sen agarimos nin coidados especiais, outras que custou sacar adiante e ao final acabaron resistindo a pesar dos nenos e do can.

Por primeira vez en moito tempo puiden mirar ese xardín con ollos curiosos sen que se cruzasen polo medio lembranzas desagradables. E é que a vida, meus, nunca deixa de sorprender.

A visita

A breve estadía en Teucro estivo marcada por tres idades: a vellez, a madureza e a adolescencia da man da nai de B e Rex, o ancián da foto (un carro de mecos con patas, inspirador no pasado dalgún pesadelo), a miña cuñada e nós mesmos e os sobriños mais un acoplado que pasaba uns días con eles. Foron noites de longas conversas ao abeiro de botellas de bo viño, tardes de prolongadas sobremesas preñadas de diálogo imposible noutros tempos e longas mañás durmindo para poder responder o resto do día.
A cidade, cada vez máis bonita e habitable para os peóns, converteuse nunha agonía para os condutores que ven cada vez máis limitadas as rúas por onde poden circular, algo polo que xamais se me ocorrería protestar. Aínda que non tivemos moita ocasión de pasear por ela, ollamos desde o coche as marabillas que a miña cuñada nos ía amosando.
Acostumados como estamos a unha vida tranquila e silenciosa, volvemos á casa coa cabeza ateigada de berros, protestas e un ritmo de vida que pouco ou nada ten que ver connosco. Pero pagou a pena.

O concerto

O concerto do sábado do Sonoro Maxín por mor da Festa da Chuvia foi para min, sobre todo, emocionante pola cantidade de vellos e queridos amigos que atopei, desde os compoñentes do grupo aos acompañantes que sempre que poden non perden ocasión de arroupalos co seu entusiasmo. Moita marcha (quizais demasiada para o meu pobre corpo), ambiente cálido e amor por arrobas. Había tempo que non o pasaba tan ben entre tanto rebumbio. Non faltaron os aplausos de Marusela, Vero e Cris, que se sumaron á festa cunha enerxía envexable.

Pero antes houbo o espectacular disparo do home bala cunha gran cantidade de preparativos, incluída unha saba amarrada por varios colaboradores para que a aterraxe da bala non se producise no duro asfalto. Confeso que levei un sobresalto cando o home caeu no chan por poucos centímetros, pois pensei que se esnafrara de verdade; pero non, ao final era un boneco, ese que se ve arriba.
Cando remataron, as despedidas, tan cheas de cariño que coidei acharme quince anos atrás noutros tempos en que eu era máis nova e eles uns adolescentes. Ai! Que bonito é que as amizades se transformen pero que perdure o afecto sincero.

A paso de caracol

O caracol é un animal lento de movementos, menos cando se agacha na cuncha cando sente un perigo; para min é un bo símbolo do ritmo evolutivo da sociedade actual. Fotografeino o outro día, que o pillei esvarando polo chan do porche, alleo por completo a min e a todo o que non fose o seu avance cara a ningures. Pero non quería falar das eleccións, senón de determinadas actitudes cara ás ideas políticas alleas. Non me entra na cabeza, por exemplo, que un partido autoproclamado progresista favoreza o canon cultural, cando o acceso á cultura debería facilitarse por riba de todo. Moléstame que se fale da dereita coma unha banda de trasnoitados aos que cumpriría pouco menos que fusilar. Amólame que se asegure que uns menten e os outros non, cando é público e notorio que en cuestión de mentiras todos teñen bastante que rañar. Horrorízame a falta de espírito crítico que leva a uns a coidar fanáticos aos outros, cando o fanatismo non é patrimonio de ninguén en particular e si de todos os que non son capaces de pararse a pensar cun mínimo de distancia. Desgústame que a estas alturas a guerra civil continúe a ser unha arma, a pesar de que os máis novos que a viviron teñen como pouco oitenta anos.

Gustaríame que a palabra respecto non estivese tan esquecida na nosa sociedade, que os insultos dun e doutro bando se penasen de xeito contundente, que se aprendese a ver pallas e trabes por igual nos ollos propios e alleos...; gustaríame, en fin, unha sociedade máis equilibrada e xusta.

Por iso votei en branco (e seguirei facéndoo se alguén non o remedia).

De libros

Hai libros para distintas ocasións, para distintos momentos e circunstancias; non sempre apetece ler o que os críticos nos din ou o que mercamos porque nos dixeron que era atractivo. Ás veces necesitamos algo lixeiro, incluso algo inxenuo, para despexar a cabeza tras unha época de tensións ou preocupacións. Sei que con Alexander McCall Smith teño asegurado entretemento, inxenuidade e unha certa pureza que me vai satisfacer. Mma Ramotswe, fundadora da Primeira Axencia de Mulleres Detectives de Botswana, é unha muller de complexión tradicional, sensata, bondadosa e xusta que montou o seu negocio para axudar a xente a saír dos problemas pequenos ou grandes para os que non atopan solución; non é unha detective ao uso, pois vive nunha cidade non moi grande e carece dos medios habituais cos que calquera muller moderna pode contar. Á parte de certos detalles, é este un libro que se le con gusto, afasta desacougos da mente e incluso fai pensar no parecidos e semellantes que somos os seres humanos.

Miscelánea de vida

Estes días na aldea sagrada foron, por fortuna, de ledicia. A pantasma dunha operación vai desaparecendo no horizonte grazas a que o meu organismo decidiu funcionar como debía para evitala, con gran contento pola miña parte. Non me puxen a choutar na consulta porque me freou a parte adulta e contida que todos levamos dentro, pero no meu interior, a infantil e espontánea non paraba de executar triples saltos mortais. Celebrámolo coa mamá e a irmá, claro, e logo volvemos celebralo na casa como debe ser: a base de paparotas ben regadas.

A mamá, dentro das súas múltiples doenzas, está bastante ben, fala moito do pasado e algo do presente, continúa pintando e anda ás voltas co proxecto de facer unha pintura da arca de Noé con todo o bicherío subindo a ela. Xa mercou un lenzo alongado que nos amosou e describiu a escena tal e como a ve na mente; ilumínaselle a expresión comentando os detalles.

Tamén me paseei por esa gran librería que frecuento sempre que podo e merquei varios libros dos que irei dando conta no seu momento; tiven que conterme moito para non agarrar todo o que me atraía, pois a casa, aínda que grande, ten as súas limitacións espaciais.

Agora, por fin, poderemos empezar a buscar ese can que desexamos; xa mirei na protectora do Barbanza os que hai para adoptar e só falta que nos decidamos entre esa opción e a outra despois de bastante pensar.

En fin, que se abre unha etapa nova libre de preocupacións e iso é un bo motivo para dicir que a vida é unha marabilla.

Fotografía sacada de aquí.

Última entrega, e II

Entre os comentarios que lin por aí sobre Harry Potter y las reliquias de la muerte chamoume a atención sobre todo un que se queixaba de que morresen algúns personaxes que nos acompañaran ao longo de case todos os libros. Debía ser alguén bastante novo, supoño eu, para que a morte lle produza tanto desacougo, á parte de que se hai alguén presente na serie é precisamente ela, ou Ela, como se prefira.
Por outro lado, desde o punto de vista literario, non resultaría crible que morresen tantos mortífagos e ningún compoñente do outro bando, sobre todo se temos en conta que estamos perante unha guerra de verdade na que se xoga o dereito a ser libre, entre outros dereitos.
Outro comentarista amosábase moi satisfeito de comprobar que no último libro se vise que a autora tiña todo pensado de antemán, pois detalles que apareceran nos anteriores e non quedaban nada claros ficasen agora desvelados. Pois claro que o tiña todo pensado de antemán! Quen podería dubidalo? A obra está moi traballada, crea un universo particular con toda unha serie de miudezas que contribúen a conformar un ambiente verosímil, case real.
Aos que soltan con desprezo que o éxito das novelas se debe a unha fabulosa campaña de mercadotecnia cumpriría lembrarlles que o despegue e o éxito aconteceron primeiro e só cando estes estaban conseguidos comezou a propaganda e todo o demais.
Confeso que me dá certa mágoa que a serie remate, aínda que tamén me decato de que o tema non daba para moito máis que para repetirse e idear situacións de xeito indefinido, algo que non creo que estivese na mente da autora. Dixo que os libros serían sete e foron sete. A iso chámolle eu coherencia.

Última entrega, I

Só sabía algúns detalles finais desde que saíra o orixinal en inglés, pero resistín a tentación de ler algunha tradución que andaba na rede para non cometer o mesmo erro que co libro anterior. A mañá do día vinteún (si, foi ilegal, e que?) sostiven por fin o meu exemplar, ansiosa por mergullarme na última entrega do neno mago despois de tantos meses de espera.

Desta vez cometín outro erro: devoralo ás présas a pesar de ter un ollo irritado a máis non poder. Pero non hai mal que por ben non veña: volvereino ler con calma para saborealo devagar.

Coma sempre, moreas de sentimentos, acción a ferrados, intriga e tensión a mancheas e un intenso pracer. Quen dá máis?

Abandono

O porto da vila é tan grande que nunca se acaba de descubrir recantos, detalles, escenas... En tempos, cada vez que iamos de vacacións, a paixón de B polo mar levábanos ao noso primeiro punto de destino: o porto do lugar, coma se con ese ritual afastase de si a abafante calor de Auria e a forzosa distancia do océano.

Os enormes barcos amarrados nos peiraos prodúcenme unha intensa sensación de pequenez, coma a que debeu de sentir David perante Goliat xusto antes de lanzarlle a pedra mortal. Onte metémonos por unha zona de barcos abandonados nos que medraban herbas e ramallos e as amarras, cubertas de carriza, amosaban unha soidade un chisco estarrecedora. Desbotáronos porque non serven para nada, pensei, e porén hai algúns en activo case tan vellos coma este. Que sería do seu dono? Por que non os despezan se son ferralla? Por que continúan aí, testemuñas inútiles da actividade humana?

774 en 4

Hai catro anos por estas datas abrín este blog despois de moito pensar. Acababa de instalar internet na casa e aínda non estaba moi tranquila con esta fiestra aberta ao mundo, que se me antollaba non sei que trebello perigoso por descoñecido. Era a ignorancia dos que nos resistimos ás novidades tecnolóxicas por sistema ou polo que sexa, o caso era dicir non.
Daquela os blogs en galego non chegaban a douscentos e o blogmillo (se aínda existe tal) non tiña nada que ver co actual, abranguíase con facilidade e coñecíase a case todos os que tiñan un (por referencias, máis ca nada, no meu caso). Agora iso resulta impensable.
Aínda que non tiña unha idea moi clara de que ía falar (á parte dos libros que lía), si sabía que había dous temas que non quería tocar: a política e a relixión; tampouco desexaba que o meu nome real se coñecese, atraíame o relativo anonimato, a liberdade de poder expresarme sen que se me identificase cunha faciana. Agora iso tanto me ten; á fin de contas, son unha blogueira máis aceptada ou non polo que son, non por un nome.
Que supuxo para min o blog? Sobre todo, compañía no meu (in)voluntario retiro, conversar con xente descoñecida que axiña se convertía en familiar; tamén supuxo escribir case a diario, ás veces reflexionar con calma sobre asuntos que lía noutros cadernos e que antes non me chamaran a atención, asomar a cabeza a outras fiestras que, coma a miña, se abrían aos demais.
A través del coñecín na realidade bastante xente coa que tomei unhas cañas e botei algunhas gargalladas, o espírito da arañeira era solidario e colaborativo e iso para min resultou un descubrimento estupendo. Aínda o é.
Grazas a todos os que pasades por aquí por estar aí.

Colaborando

A avoa Cris convidoume a participar nun conto que ela comezou para continualo despois. Aínda non está rematado, pero a a cousa promete.

A ratiña comelibros

A través de Ferran cheguei a Firmin de Sam Savage animada polo que semellaba unha novela diferente. A editorial que a publicou estreou estratexia comercial en España e está sendo un éxito. Case todas as críticas que lin na rede (algunhas non hai xeito de enlazalas) son positivas e case todas coinciden en destacar que esta obra foi o fenómeno editorial do ano 2007. Eu só podo engadir que gocei moito coa súa lectura, que o personaxe, tan amante dos homes e teimudo soñador, resulta tenro, emotivo, por veces cáustico e en todo momento atractivo, a pesar de ser unha rata pequerrecha e deforme que o que máis desexa é comprender o mundo dos humanos e comunicarse con eles.

Lectura deliciosa, abofé.

Primavera

Cada ano chega un momento en que me digo: "cheira a primavera", e esa sensación tan vívida e real provócame un sorriso interior, a pesar de que durante moito tempo a súa chegada supoñía meses de sufrimento e temíaa como se temen as desgrazas. Agora, por fortuna, non hai montaña rusa grazas á ciencia médica e podo alegrarme sen peros do cambio de estación.

O paseo de Coroso onte bulía de xente camiñando ao sol, de nenos con patíns e patinetes, de cans corricando arredor dos seus donos ou turrando deles coa lingua colgando; o ceo estaba limpo coma unha patena e o mar tranquilo invitaba a un baño; sobrábame o chaquetón e B, sempre amable, cargou con el boa parte do camiño.

Falamos da miña teima nos últimos anos que é facernos cun can igual ao da foto. Dadas as circunstancias, polo momento non é posible, pero estou desexando que se aclare o panorama. Será unha femia, sen dúbida.

Entroido de temporal

Á fin, o temporal foi moito máis suave do que as predicións facían temer e desenvolveuse case todo pola noite, algo moi de agradecer. Saímos durante o día e vimos nenos disfrazados, curiosamente varios bebés levaban traxes de pirata sen formar parte de ningún grupo. Tamén vin unha exipcia e unha cabareteira moi no seu papel cunha longa boquilla semellante a unha que me agasallaron a min hai unha morea de anos. O que máis abundaba, porén, eran as fundas azuis pintadas de cores e completadas con espantosas caretas dos monstros variados e para todos os gustos. Este ano o ambiente nocturno non o cheiramos.

A veciña tróuxonos este mediodía orellas, rosquillas e algo ao que non lle sei o nome pero ten forma de chourizo, aínda que é de pasta e está recheo de pasas. Probarémolo esta noite de sobremesa. Non deixa de sorprenderme a amabilidade desta muller connosco; supoño que lle caemos en graza. Xa nos regalou ovos, touciño e verdura para un caldo e leña e carozos de millo para a cheminea; de cando en vez charlamos un anaco e mesmo teño estado con ela tomando café. Se alguén me chega a dicir hai tempo que me entendería tan ben cunha persoa que me leva máis de vinte anos, cuxa vida foi tan diferente da miña e coa que teño tan pouco en común non o crería posible. Pero así son as cousas, por fortuna.

Sábado: día B

Os paseos baixo o sol do inverno teñen un aquel irresistible, non quenta tanto coma no verán e agradécese a súa caricia sempre e cando non sexa moi longa. A chamada telefónica do home de Maryland, moi preto da praia de Coroso , fíxonos deter a marcha durante un anaco e a B case se lle derreten as neuronas. Nada no ceo facía presaxiar o temporal desta madrugada, malia estarmos avisados. No porto, agás os vendedores que recollían as súas mercadorías, apenas había movemento e os barcos brillaban baixo a luz coma acabados de pintar. B fíxome observar a flota de Aguiño, facilmente identificables polos nomes, todos alusivos á zona, coma se ese lugar fose o máis especial do mundo. O que eu chamo orgullo patrio.
Teño a sensación de que pasamos todo o día camiñando, agás un par de paradas para repoñermos forzas e refrescar a gorxa. E de noite, na cea, o abraio de descubrir un home de cincuenta e oito anos cunha neta de vinte e dous (o fillo maior ten corenta e tres) e que non aparenta máis de corenta a pesar de que estivo embarcado media vida. Agora a súa muller vai ter unha nena e el prepárase para cambiar cueiros e coidar da criatura, algo que non puido facer cos outros tres. Espero que goce desa nova faceta da vida.

Para o "lector"

Non me considero escritora profesional, entre outras cousas porque non vivo do que escribo, algo, por outra parte, case imposible neste pequeno país en que tantas e tan boas plumas se disputan as coroas de loureiro. Ademais, nunca fixen da escritura unha carreira, senón máis ben un desafogo que en tempos me era tan necesario como respirar. Intentei prepararme ben, madía leva, e sigo preparándome, pero iso non implica que xurdan sempre ideas atraentes. Ademais, leo tanto, bo, malo e regular, que con frecuencia teño a impresión de que queda moi pouco que dicir.
Escribir un libro leva tempo e por veces publicalo aínda máis; de feito Vidas exemplares tardou dez anos en ver a luz por motivos que non veñen ao caso.
Ando con varias cousas entre os dedos, pero son unha escritora lenta. Non teño nin idea de cando rematarei algunha e non me preocupa; as cousas saen cando teñen que saír e de nada vale intentar forzar a marcha. Non me xubilei con tanta antelación para cambiar de profesión, senón para procurar tomar a vida con máis calma. Grazas, lector, polas súas amables palabras; déronme moitos ánimos.

Unha familia normal

Por veces divertida, por veces dramática, Un pequeño inconveniente, a última novela de Mark Haddon lese con facilidade e pracer. Non ten nada que ver con El curioso incidente del perro a medianoche, como debe ser, aínda que algúns comentarios que lin por aí parecen translucir no fondo unha especie de decepción por ese feito, algo que non deixa de sorprenderme.

Altérnanse os puntos de vista con axilidade, os personaxes están ben trazados e deixan pouso no lector, as peripecias que atravesan ás veces póñennos un nó na gorxa, outras inquiétannos e outras fannos soltar a gargallada e case en ningún momento decae o interese porque, á fin e ao cabo, se trata de vidas humanas nas que nos podemos ver reflectidos con facilidade.

Meme-Horario

Pásame Mak desde De todo un poco o meme do horario cotián. Dáme un chisco de reparo, a verdade, porque ao pertencer ás clases pasivas e carecer de grandes obrigas, o meu horario é, en certo modo, privilexiado, non coma os dos que deben fichar día a día no seu lugar de traballo. Pero, en fin, chegados a este punto en que xa amosei parte do meu recuncho, deixo fóra pudores e alá vou.
Como Mak, teño días A (de luns a venres) e días B (sábados e domingos).
Os días A érgome sobre as oito, cando B me dá o segundo toque (o primeiro vén do espertador, ao que non lle fago máis caso có orientativo), almorzo e antes das nove levo a B ao instituto. Logo volvo á casa (agás se teño sesión de fisioterapia, os xoves) arranxo o pouco que a saúde me permite (as camas) e saio pasear. Adoito descansar un anaco no Plaza para tomar un té e charlar con Juan. Volvo á casa, miro o correo e os blogs e cociño o xantar. Sobre as doce e media ou unha e media (depende dos días) vou recoller a B ao instituto, xantamos e durmo a sesta. Se non hai que facer compra, ao levantarme métome no estudio a escribir até a hora da cea, que corre ao cargo de B. Lectura até as doce e media ou unha e logo maldurmir.
Hai unha variante os luns, que é cando B ten clase pola tarde: con frecuencia vou ao Plaza (cerrado ao público) a unha pequena tertulia con Tucho e con quen se presente.
Os días B son bastante diferentes, pois érgome tarde. Ás veces imos ao mercado dos sábados, compramos a prensa, xantamos por aí e damos un paseo. Podemos seguir de troula se empatamos con amigos ou ir ao monte recoller leña se o tempo o permite ou volver á casa a seguir o ritmo pousón. Os domingos case nunca saímos e paso case toda a tarde blogueando e escribindo.
Hai variantes, por suposto, debido a imprevistos, ao mal tempo ou ao meu estado de saúde, pero en liñas xerais así son os meus días fóra das vacacións.

O recuncho de verdade

Aínda que a foto está un pouco cegada pola luz das fiestras, este é o verdadeiro recuncho onde paso moitas horas ao día. Vexo ao mar de fronte (e o tellado dunha casa) e do lado esquerdo, máis casas, árbores e monte. Non é o colmo da orde (nin falta que fai mentres me sirva), pero atópome a gusto, máis ca en ningún dos recunchos anteriores, quizais porque teño máis espazo e moita máis luz natural.
Á dereita da mesa do ordenador hai unha parede con andeis de obra no que figuran libros de psicoloxía, autoaxuda, reflexións de pensadores, teoría da arte e literatura clásica, todo un rustrido froito das présas e do tamaño dos volumes, moitas veces pensados para amolar e desbaratar as mellores intencións. No bauliño que está preto da lámpada (por certo, teño que retirala de aí, pois nunca a acendo) hai unha morea de variñas de incenso para escorrentar o cheiro a tabaco, e á beira, unha caixa con disquetes que non me serven de nada, porque este ordenata non ten disqueteira.
Espero que lles guste, sobre todo a Kaplan, curioso de seu.

Parte do meu recuncho

Esta é unha parte do meu estudio, a dedicada á novela negra, aínda que hai elementos estraños aos que non lles atopei sitio mellor por aquilo de manter os autores xuntos. Vaime quedando pequena a pesar de que conto con seis paredes para libros, algunhas non completas porque están as fiestras, necesarias para dar luz aos case corenta metros cadrados que conforman o habitáculo.
Como me din algúns, debería mercar por internet, e fágoo ás veces; porén sigo fiel a un principio que me move desde que teño memoria: dar de comer aos libreiros da vila que me acolleu. Por iso é un pracer ir mercar a prensa e que che diga a libreira erguendo o furabolos: chegou un, e que ese un sexa A pista de area do meu adorado Montalbano ou, mellor dito, do meu adorado Camilleri. E iso a pesar de que ás veces lle daría de sopapos cando de xeito sibilino deixa as mulleres en mal papel (putas, raposeiras, incitadoras ao pecado, manipuladoras e un longo etcétera), pero a provecta idade de Camilleri, o pracer que me reporta coas súas novelas, a súa retranca irrepetible (e logo falan dos galegos), a aparente facilidade con que retrata a sociedade siciliana lévanme a perdoarlle case todo.
Noemí, miña rula, esta é a primeira que se traduce ao galego antes ca ao español. Ou esperas ou a les en galego. Serás capaz?

Relecturas

Volvín ler as tres obras que teño de Petros Márkaris depois de ver en Qué leer que Tusquets acaba de publicar unha novela nova, El accionista mayoritario, promesa de máis doses do comisario Jaritos.

Este grego nacido en Estambul, guionista de cine e televisión coma Andrea Camilleri, imprime un ritmo particular ás súas obras asemade que retrata unha Atenas diferente e moito máis real cá idealizada imaxe soñada polos estranxeiros. Seica non hai demasiada tradición de novela policial en Grecia, de feito só tres autores a practican, e desde a primeira vez que o lin atopei puntos en común co siciliano e diferencias notables cos ingleses, nórdicos e norteamericanos. A pesar de que me gusta o xénero en xeral, recoñezo que me identifico máis cos autores mediterráneos (como di Márkaris), se cadra porque a súa cultura me queda máis preto.

Blog

Un bo amigo abriu blog. Polo momento está de probas pero vai rápido.

Da vida e do desconcerto

Cando era nova coidaba que ao chegar a certa idade a madureza traería un acougo e unha serenidade que daquela era incapaz de sentir, a pesar de que os desexaba máis ca nada no mundo; cada cousa ocuparía un lugar recoñecible, case inmutable; tería aprendido moito sobre o xénero humano e sabería desenvolverme sen atrancos, con naturalidade verdadeira, entre todo tipo de persoas; as miñas ideas, mesmo a miña ideoloxía, volveríanse claras coma a auga e, así, o meu lugar no mundo deixaría de ser unha busca permanente que calmase a miña dispersión porque por fin o tería atopado.
Cando era nova soñaba cun futuro de estabilidade, coas emocións xustas para manter a ilusión de sentirme viva, con arelas abondas que contribuirían a facer da existencia un alegre fluír. Tería superado os conflitos que me inquietaban e me desequilibraban, o horizonte estenderíase limpo de nubes e sabería como actuar en cada momento, por moi complicado que se presentase. E sempre, sempre, contaría co refuxio indestrutible de contar historias.
Atópome na suposta madureza, que si me trouxo acougo e serenidade, pero moitas cousas non teñen un lugar recoñecible, e menos inmutable; o xénero humano segue a sorprenderme, mesmo desconcertarme, e por veces non sei como desenvolverme con certo tipo de persoas; as miñas ideas, mesmo a miña ideoloxía, flutuan ao ritmo que marcan as mareas e non acabo de ver con claridade cal é o lugar que me corresponde. Os conflitos non superados convertéronse en tolerables e continúo cargando con eles coma un fardo cuxo peso xa non molesta tanto, por aquilo do costume; no horizonte seguen aparecendo nubes que non chegan a inquietarme, aínda que ás veces me sorprendo soprando contra elas sen demasiada convicción, se cadra porque sei que se desfarán en auga cando lles toque, non cando eu queira. E o refuxio que coidaba eterno mantén en ocasións a porta fortemente pechada sen permitirme acceder á chave agachada nun recanto que non acabo de descubrir.
A madureza. Ha. Cómpre seguir vivindo para atopala. A busca continúa.