Os entendidos dicíannos que os froitos da primeira colleira non se debían arrincar, que cumpría deixalos caer de seu, aínda que a min non me quedou nada claro o porqué. Seguimos o consello a medias, pois José de Marcos estaba xa moi maliño e quixémoslle regalar unha cesta deles; escollemos os máis fermosos separándoos con coidado das pólas, convencidos de que gorentaban só con miralos. Se esta colleita non se estraga por algún temporal (oxalá que non!), este ano gozaremos de novo dun sabor indescritible, pois non se lles bota ningún tipo de produto.
Cada mañá achégome ao pexegueiro para controlar o proceso e non deixa de marabillarme que dunha floriña saia unha froita tan saborosa.