Dous son os libros de Andrea Camilleri que traguei un detrás do outro: La danza de la gaviota e La búsqueda del tesoro. Gustáronme moito os dous, diferentes pero co selo inconfundible de Camilleri: o protagonista é Salvo Montalbano, todo está atado e ben atado, a humanidade reborda en cada liña, a calidade literaria queda fóra de toda dúbida, a acción está garantida e as sorpresas asaltan a cada pouco.
Quizais apenas se note o meu entusiasmo por este autor que coñecín na década dos 1990 e sigo desde aquela por puro pracer persoal. O seu Montalvano (Salvù, para os íntimos) foi medrando paseniño ao longo dos anos e agora, con cincuenta e sete cumpridos, anda amolado e medio acomplexado polo paso do tempo e o preto que se sente da vellez. As súas calidades de sabuxo intuitivo e perspicaz continúan tan ou máis agudas ca na mocidade, se cadra máis, porque, á fin e ao cabo, a experiencia non deixa de ser unha virtude, pese a quen pese.
Dáme mágoa que Camilleri estea algo canso del e que a súa idade non permita unha nova restra de vinte novelas máis. Seica hai xa un tempo entregou a última ao seu editor para publicala despois da súa morte, algo que non agoira nada bo, pero cumprirá contentarse. Entrementres, gocemos do seu enxeño e do seu bo facer.
