27.4.13

Camilleri reborda



Dous son os libros de Andrea Camilleri que traguei un detrás do outro: La danza de la gaviota e La búsqueda del tesoro. Gustáronme moito os dous, diferentes pero co selo inconfundible de Camilleri: o protagonista é Salvo Montalbano, todo está atado e ben atado, a humanidade reborda en cada liña, a calidade literaria queda fóra de toda dúbida, a acción está garantida e as sorpresas asaltan a cada pouco.
Quizais apenas se note o meu entusiasmo por este autor que coñecín na década dos 1990 e sigo desde aquela por puro pracer persoal. O seu Montalvano (Salvù, para os íntimos) foi medrando paseniño ao longo dos anos e agora, con cincuenta e sete cumpridos, anda amolado e medio acomplexado polo paso do tempo e o preto que se sente da vellez. As súas calidades de sabuxo intuitivo e perspicaz continúan tan ou máis agudas ca na mocidade, se cadra máis, porque, á fin e ao cabo, a experiencia non deixa de ser unha virtude, pese a quen pese.
Dáme mágoa que Camilleri estea algo canso del e que a súa idade non permita unha nova restra de vinte novelas máis. Seica hai xa un tempo entregou a última ao seu editor para publicala despois da súa morte, algo que non agoira nada bo, pero cumprirá contentarse. Entrementres, gocemos do seu enxeño e do seu bo facer.

13.4.13

Seguimos co tempo

Un trece de abril a esta hora -hai vinte e oito anos- B e mais eu fomos xantar á casa de meus pais para celebrar o santo de papá. Na sobremesa demos a nova: estabamos casados. Logo fomos a Teucro e repetimos. Segundo o pai de B, fixémolo xenial, porque evitabamos a todos a molestia da festa.
E aquí seguimos: celebrándoo en privado, como debe ser.

10.4.13

Falar do tempo

Cando era nova, falar do tempo antollábaseme o típico tema comodín que me daba reparo abordar; sentíame ridícula comentando calores, fríos e outras inclemencias evidentes só para encher silencios incómodos. O día que me sorprendín a min mesma iniciando unha conversa co tópico que frío vai, verdade? quedei curada de espantos.
Deste ano non só vou lembrar o longuísimo e mollado inverno que padecemos, senón tamén o moito que deu de si á hora de falar con descoñecidos, as queixas que provocaron a chuvia e o frío, as perdas económicas para mariñeiros e peixeiras, a mingua de ingresos para os hostaleiros e moitos outros negocios e unha longa restra de repercusións que o constante pranto do ceo trae consigo.
Non levo a conta dos anciáns que non puideron resistilo -incluído algún familiar-, pero non me estraña que se apearan deste mundo plúmbeo que escurece a alma.