27.4.10

Resultados

É benigno, si, pero hai que sacalo, así que espero que o próximo mes teñan un oco para min.

18.4.10

A horta


A nosa horta é un territorio medio salvaxe no que medran libres trevos e margaridas, ademais de pequenas árbores plantadas por B. O nome de xardín non lle acae nada ben, á parte de que na zona a ninguén se lle ocorrería aplicarllo; horta, leira e agro (se é grande) son as palabras que os nativos usan de xeito espontáneo.
A ampliación do terreo converteu a horta en agro, que aínda está coa terra levantada de facer o pozo e coas pegadas das máquinas; de feito unha delas mantense á espera de que volvan os operarios.
Non me fago moita idea de como quedará unha vez arranxado, pois nin B nin eu somos dos que realizan planos previos e chantan no sitio previsto as plantas milimetricamente estudadas; máis ben deixámonos guiar por un azar un tanto anárquico, aínda que xa se mercaron unha nogueira, dúas figueiras e varias oliveiras, estas últimas castigadas con dureza por Dona, pero que mantemos en testos coa esperanza de que sobrevivan. Algunhas xa empezaron a botar follas e estou desexando ver a que ritmo medran.

11.4.10

Non é por aí



Podía escoller outra foto e titular o post frustración, pero non quero facer deste blog unha páxina erótica. Tamén podía titulalo amante fiel e inútil, pois durante unha semana Roque (que tal é o nome do negrito) non faltou un só día á súa cita. E ten mérito o asunto, porque debía agatuñar polo muro e logo saltar desde unha considerable distancia para o seu tamaño, todo para atoparse cunha cadela en celo á que non podía acceder, a pesar de que o intentou de todos os xeitos posibles.

Recoñezo que ao principio non o levei nada ben, pero cando comprobei que o perigo era relativo tranquiliceime bastante, incluso cheguei a sentir algo de mágoa por el cando trousou o almorzo.

2.4.10

Batallas caninas



Dona está en celo, o terceiro, e a maior parte do tempo pásao apoltronada diante do portón á espera dos mozos cativeiros que a roldan pola zona. Non está á espera de que lle abramos a porta para entrar e saudarnos co seu abaneo de cadrís solicitando caricias, non; nestes momentos ela anda noutras batallas. Nin sequera vén a que lle pase a carda e lle dea uns pensos, menos mal que segue ceando case como se nada pasase.

A min non sei que dá vela tan ansiosa, pero B retrúcame que as cousas son así e que a Natureza non pide permiso. Alarmeime o outro día por Coroso cando se nos achegou un can negro bastante grande con que a cadela adoita xogar; inclineime nunha postura moi pouco elegante e respirei aliviada ao comprobar que o tipiño non tiña collóns. Uf!