Xa dixen nunha ocasión que Guelbenzu como crítico me gusta moito por argumentar moi ben, non cebarse nunca co libro que comenta e escribir cunha prosa elegante e coidada. De aí pasei a lerlle as novelas protagonizadas pola xuíza Mariana de Marco que, confeso, case sempre me deixaron un chisco insatisfeita a pesar de que me resistía a aceptar esa sensación.
Un asesinato piadoso é a cuarta entrega da serie e, agora si, acepto a decepción por inevitable. Ou eu son moi espelida ou o escritor non soubo levar ben a trama até chegar á suposta sorpresa final, pois case desde o principio me cheirei de que se trataba. Non vou destripar a novela por se alguén sente curiosidade, pero aínda que non está mal escrita ten erros de linguaxe que me parecen fóra de lugar; se cadra os correctores non andaron moi finos á hora de facer o seu labor. Algúns personaxes resultan tan planos que unha queda coa impresión de que en realidade non pasaron de monicreques; as alternancias entre os pensamentos de Mariana e a acción por veces soan forzadas, o que lle resta unidade ao conxunto. A mesma Mariana desconcerta por amosar un gusto particular polos chulos e arrogantes, detalle do que non me decatara até agora. Nalgúns momentos resulta repetitiva ao volver sobre un tema xa tratado que non necesitaba recordarse.
En fin, que lle imos facer.