30.9.11
24.9.11
Cando era pequena...
Gustoume moito o post de Kaplan e, aínda que non me convida, doume por convidada. Sospeito que será bastante menos interesante có seu, pero apetéceme mergullarme naquela época.
... unha vez que fun á igrexa coa miña nai negueime a poñerme de xeonllos cando era preceptivo. Ela, recollida no momento, tirábame dun brazo para obrigarme e eu notei á perfección o seu cabreo. Teimuda como boa tauro, continuei de pé todo o tempo. Á saída caeume unha bronca tremenda, pero non me importou: fixera o que me petara.
... odiaba que me fixesen fotos (segue sen gustarme en exceso) e teño algunhas memorables: acenos de desgusto, peticións de "non, non, non", de costas á camara...
... quería ter fillos (!!!) e pasealos na compaña da miña propia nai, as dúas cos nosos respectivos carriños e crianzas. Escuso comentar a imaxe que lle xurdiu na mente. Unha cadea!
... xogaba cos amigos e curmáns a representar historias e, por suposto, eu era sempre o heroe: Llanero Solitario, Capitán Trueno, Tarzán... As mozas non me interesaban, demasiado pasivas para o meu gusto.
... percorriamos as obras que había na rúa e xogabamos un tenis improvisado e primitivo: desde a beirarrúa devolviamos cun pau ou unha táboa as pedras que nos lanzaban desde un nivel máis alto; conservo unha pequena cicatriz nunha cella dunha pedrada mal dirixida.
... subiamos a un guindastre deitado nun solar e faciamos equilibrios nos ferros. Deixei de facelo o día que caín e quedei colgada dun pé coas bragas ao aire. Case reneguei de miña nai que se empeñara en que puxese aquel vestido vermello coa saia tan plisada.
... era capaz de ler sen moverme até que non remataba o libro; así devorei nunhas vacacións de Nadal, sentada sobre a alfombra entre a miña cama e a da miña irmá, as trinta novelas de Rafael Sabatini que había na casa, mercadas e forradas con papel vermello pola miña nai.
Logo medrei e comezaron os problemas.
22.9.11
Encantada
Hai tantos anos que sigo a David Rubín que non sei por que me asombra tanto a súa última obra publicada. Lémbrame a primeira vez que vin actuar a M.V.I. ou que ela leu algo meu: coñeciámonos tanto que nos sorprendeu descubrir facetas propias, en que ningunha das dúas participaba, que non nos quedou máis remedio que admiralas sen concesións. Non é exactamente o caso de David; tiven a honra de ver os seus primeiros traballos, alá polos anos 90 do pasado século, levarllos a B e comentarmos: "caralliño, este rapaz promete", e seguir a súa traxectoria case paso a paso. Constancia, traballo duro, formación fonda, tesón e ARTE nas veas marcan a traxectoria deste artista do cómic que con esta novela gráfica amosa -ao dicir de B- canto medrou. Porque non é o mesmo ver o traballo de alguén que non coñeces de nada que gozar con cada viñeta de alguén que che é próximo e familiar, sobre todo se está cargada de movemento, acción, colorido e alma en doses elevadas.
Non son unha experta en cómic, madía leva, pero sei identificar a calidade cando a vexo e este libro tena desde o principio até o final (grazas a deus, queda o segundo tomo). Estou desexando darlle unha aperta. Estou desexando ler e gozar da continuación. Grazas, David!
16.9.11
De pexegos e outros produtos
Estaban así hai un mes; agora xa non queda case ningún na árbore. Din que as primeiras crías dunha froitera non se deben arrincar e nós, ben mandados, agardamos a que fosen caendo de seu ou se soltasen só con tocalos. En realidade non son pexegos, senón pavías que saíron dunha semente soterrada nun testo alá en Auria; a pequena plantiña que chegou aquí pasouse a terra e en cinco anos (tiña xa máis ou menos oito) medrou vizosa e deu froito. Levámoslle algúns a un veciño doente e creo que non se van poder regalar máis, pois non teñen moi bo aspecto e son poucos.
A cría que está saíndo do meu maxín despois de observar e reflexionar durante os mesmos anos leva bo ritmo, malia que non teño nin idea de se o resultado final se parecerá ao que escribo a medida que se me ocorren as escenas, quizais si, quizais non; en todo caso gozo coma unha cosaca, a pesar de que ás veces me atasco ou as cousas non saen como pretendía. Cando escribo leo moi pouco; acumúlanse as suxestións e as apetencias, pero non me van as mans a ningún libro agás ao que eu intento construír. Teño notas no taboleiro de cortiza e na mesa do ordenador con ideas que xorden mentres "medito" tombada no sofá, coas cadelas durmindo moi preto de min e o verán esvae moi devagar transformándose en outono.
8.9.11
De probas e de premios
A pesar de que debería estar afeita, sempre me abraia que algo familiar en determinados programas informáticos cambie de súpeto pola vontade e capricho de quen os creou; suponse que muda para mellorar, pero eu, que desde cativiña fun reacia a que me desen unha papa diferente, tardo o meu en habituarme ao novo aspecto e disposición do que aparece na pantalla. Tan só quixen probar a nova interfaz (como moi amablemente me invitaban) e xa non podo volver á anterior, así que non me queda outra que indagar e tirar para adiante. Espero non provocar unha desfeita.
O primeiro que fixo Melas en quitándolle o colar isabelino foi destruílo; roeulle todos os enganches e houbo que tiralo. Está recuperada, contenta e activa; corrica, xoga, lambe, come e goza que dá xenio, mesmo catou os primeiros pexegos do pexegueiro que veu connosco de Auria, hai xa unha morea de anos. Por certo, eu tamén os catei e están de vicio.
O primeiro que fixo Melas en quitándolle o colar isabelino foi destruílo; roeulle todos os enganches e houbo que tiralo. Está recuperada, contenta e activa; corrica, xoga, lambe, come e goza que dá xenio, mesmo catou os primeiros pexegos do pexegueiro que veu connosco de Auria, hai xa unha morea de anos. Por certo, eu tamén os catei e están de vicio.
O señor Kaplan tivo a xentileza de concederme un premio. Agradézollo de todo corazón.
4.9.11
Primeira saída ao monte
Aínda anda co funil porque non se debe lamber, pero xa lle quitaron os puntos e hoxe B animouse a sacala coa nai; cando viu que ela tamén ía, semellaba feliz coma unha perdiz.
A cicatriz ten moi bo aspecto, cerrou ben e dentro duns días poderá ir á praia e nadar coma unha lontra; agora que os turistas marcharon, os areais volven ser propiedade de paisanos e cans, os seus donos habituais dez meses ao ano.
Polo momento segue a durmir no interior da casa, pero dentro de nada todo este proceso pertencerá ao pasado e volverá pasar as noites da mellor maneira posible: libre.
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)