Club de lectura

Este mes tocou Tres sombras de Cyril Pedrosa, un autor francés que non coñecía e cuxa obra deu para falar moito na xuntanza do xoves.

A min gustoume en particular a variación de estilo no debuxo segundo as circunstancias do relato; por veces crías estar nun ambiente bucólico e apracible, outras metida nunha voráxine de xente e movemento moi ben conseguido e, por fin, outras, nun mundo barroco e sofisticado cheo de sombras e claroscuros.

A case todos os presentes lles gustou, aínda que un sinalaba que esperaba máis literariamente falando; outro comentou que algunhas viñetas lle deran medo, pero a maioría sentiuse conmovida por unha historia de amor e morte, de renuncia e xenerosidade moi ben plasmada.

E como non sei se terei ocasión de volver por aquí nuns días, aproveito para desexarvos felices festas e un 2011 máis cálido e con máis traballo para todos.

Unha da Garda

O comandante Sam Vimes persegue un máis que asasino e por unha desas estrañas cousas que ocorren en Mundodisco, os dous desaparecen do presente e retroceden bastantes anos ao pasado, de tal xeito que o comandante se atopa consigo mesmo cando era un garda bastante inexperto.

Non sei que teñen as novelas de Terry Pratchett (en realidade si que o sei) que crean adicción quizais porque producen ese enorme pracer que te reconcilia coa lectura. E iso que cando comecei Ronda de noche e vin que había unha viaxe temporal púxenme nerviosa. As viaxes no tempo provocan en min un desacougo inquietante, se cadra porque escapan á miña comprensión ou se cadra porque me asustan as consecuencias que se poden derivar de verte a ti mesmo con trinta anos menos. Non sei se nese caso sería capaz de evitar caer na tentación de dicirlle ao meu eu máis novo unha serie de cousas para que non sufrise tanto ou non cometese tantas parvadas; por outro lado, son consciente do inútil que resulta dar consellos a ninguén, incluído un mesmo. No mellor dos casos non me prestaría atención; no peor, cambiaría o meu presente e, á fin de contas, non estou moi segura de que me gustase ser outra distinta.

En feminino

Louannn Brizendine é doutora en Medicina por Yale e licenciada en Neurobioloxía por Berkeley, impartiu clase en Harvard e na Universidade de California en San Francisco, amais de fundar en 1994 a Women's and Teen Girl's Mood and Hormone Clinic, un centro dedicado a asesorar e tratar mulleres con alteracións no humor, a capacidade de concentración e a enerxía, con ansiedade ou con transtornos sexuais e déficit de benestar atribuíbles ás influencias hormonais sobre o cerebro. Até aquí o que di a lapela de El cerebro femenino que eu merquei no Círculo de Lectores e lin estes días con moito interese. Sabía cousas xa relacionadas co tema, pero esta lectura clarificou moitas outras que pertencían a unha nebulosa intuitiva. Non hai cerebro unisex, por fortuna ou por desgraza; por fortuna, porque a diferenza dá color á vida e coido que sería moi aburrido que todos fósemos iguais; por desgraza, porque esas diferenzas reais e constatables produciron e producen malentendidos sen fin que amargan a vida case por igual a homes e mulleres. Aínda que é un libro técnico, resulta de doada lectura e moi ilustrativo para os homes para coñecernos e comprendernos mellor e para as mulleres para entender que as flutuacións ás que a Natureza nos somete non son un castigo divino, senón algo distinto.

As nenas

Dous anos e nove meses a branca e cinco meses a negra. Nai e filla.

Se miro para atrás abráiome de min mesma por convivir con dúas cadelas, coidalas, limpalas, darlles de comer, pasarlles a carda e preocuparme polo seu benestar. As dúas buscan aloumiños case constantes; Melas ponse panza arriba para que lle acaricie a barriga, non sei de onde sacou esa paixón; Dona, pola contra chuza co fociño para que lle acaricie a cabeza. Se fose por elas estaría todo o día sobándoas. Non entenden que che doia o lombo e che custe agacharte, elas ao seu. Cando preparo a comida róldanme coma aves de rapina a ver se lles cae algo, e cáelles, claro; como non lles vai caer con esa cariña que poñen! A nai axuda moito na educación da filla e libéranos a B e a min dalgunhas tarefas; semella incrible, pero así é.

De egos

Gocei moito con Egos revueltos de Juan Cruz porque me gustan os libros de memorias, biografías e autobiografías de persoas que me suscitan interese ou tan só curiosidade; e aínda que os premios non sempren avalan a calidade literaria, neste caso súmase o XXII Premio Comillas 2009, ao meu entender ben merecido.

Aínda que as lembranzas son subxectivas, unha non ten a impresión de que o autor deforme a realidade ao seu antollo, senón que a trata con relativa distancia ou, cando menos, o semella. Hai escritores que me interesaron máis ca outros, pero a todos os tratados nótaselles un lado profundamente humano que os fai en certa medida simpáticos, agás quizais aqueles co ego tan desmesurado que chegaron a provocarme algo parecido a un calafrío de mágoa e irritación. Prefiro non dar nomes para non facerlles unha propaganda, cativa se cadra, mais innecesaria.

Movemento

A estas alturas debería ser de sobra coñecida a miña devoción por Michael Connelly e o seu detective Harry Bosch, ese que ten tendencia a meterse en tantas leas cos seus superiores polo vicio de traballar ao seu aire e pensar que todo o peso do mundo do mal recae sobre os seus ombreiros. Desta vez non ten problema ningún en marchar da noite para a mañá a Hong Kong para salvar a súa filla Maddie dun secuestro que coida relacionado co seu último caso, o asasinato do señor Li, o ancián propietario dunha tenda de licores en Los Ángeles.

Sorprendeume que Maddie teña xa trece anos, cando eu a deixei con seis ou sete, o que me dá a idea de que debín de perder algunha entrega, pero tanto ten. A presenza de Maddie, que vive coa súa nai, Eleanor Wish, antiga axente do FBI e actual xogadora de póquer profesional, non é unha constante nas novelas de Harry Bosch, senón que aparece de cando en vez desque Harry descobre a súa existencia. Porque si, Eleanor abandona a Harry embarazada e non lle di nada ata que el, nunha desas investigacións que tanto se bifurcan, dá con elas cando a súa filla xa ten catro anos.

Hai sorpresa final, desas que che fan tremer as mans para non lle dar unha labazada a ningunha criatura.

Club de lectura

Non sei de quen foi a idea de ler El tiempo entre costuras de María Dueñas, pero tanto ten; o caso é que a lemos e comentámola hai uns días. Fun eu a primeira que empecei para dicir coa miña contundencia habitual -acotío tan mal entendida- que a este libro lle sobraban trescentas páxinas como mínimo. Non teño nada en contra dos novelóns, pero si das repeticións sen xustificación, das obviedades e dos comentarios por parte da narradora protagonista que non fan falta ou, en todo caso, debería amosar o propio decorrer da narración.

Houbo algunha persoa que comentou que a novela enganchaba e non o dubido porque vai pola vixésimo quinta edición (non serei eu quen poña en solfa o gusto dos lectores) e, de feito, lina de seguido e sen maiores interrupcións, pero notando a cada pouco o que chiaba e facendo xestos de desgusto de cando en vez.

A ambientación está bastante ben conseguida, iso si, os datos históricos son cribles e o motivo principal é orixinal, pero ten que haber algo máis nun libro de máis de seiscentas páxinas.

Patas

Melas xa ten catro meses. Descubriu o puf e decidiu que ese era un bo lugar para botar sestiñas, sobre todo porque os donos a deixan.

É unha provocadora nata; encántalle mordelle as orellas, o papo e as patas á nai para que esta xogue con ela, pero son un par de brutas e xa recibín algún que outro mordisco perdido sen comelo nin bebelo.

O outro día no monte foi correndo a xunto doutro can que a recibiu cun bo mordisco. Agora ten a súa primeira ferida de guerra.

É unha cadela bastante boíña e a nai axuda moito a educala. Anda cambiando os dentes e bótalle a boca a todo, iso é o peor.

Lección de realismo

Nunca me atraeu demasiado Elvira Lindo, se cadra influída pola opinión desfavorable que dela teñen os meus achegados máis próximos. Si, recoñezo que é unha debilidade de carácter, coma unha de tantas que nos conforman, pero así é a vida. Se non fose por Arume dos piñeiros probablemente non a tería lido, pero el soubo picarme a curiosidade, cousa que lle agradezo. Porque Lo que me queda por vivir é unha novela moi ben escrita, por momentos tenra, por momentos dun realismo case patético, por momentos incluso lírica. Non necesita Lindo seiscentas páxinas para plasmar a personalidade de Antonia; nunhas modestas duascentas sesenta e sete apáñase de marabilla para construir unha novela sólida, moi agradable de ler e na que se adiviña moita alma por parte da autora.

Ilusión

A encantadora X de Selva de Esmelle fíxome o honor de concederme este premio que anda pululando polos blogues nos últimos tempos. Quédolle agradecidísima, aínda que son consciente de que moito non o merezo, pois non actualizo a miúdo e sei que un blog hai que aloumiñalo máis do que eu o fago. Procurarei reformarme no futuro.

Sei que debería seguir a cadea e nomear outros tantos blogues, pero a maioría dos que citaría xa están premiados, así que sería absurdo darlles outra vez o mesmo premio.

Lerias

Ignoro se será por vivir nunha aldea de Ribeira polo que me falla tanto o ADSL, pero o feito é que me falla moitísimo e con frecuencia.

A B este ano cambiárono de instituto por decreto administrativo e non acabamos de ver a claridade do asunto; tomou as súas medidas, pero dubido moito que se solucione algo a estas alturas, pois o curso comeza mañá.

Por fin acabaron o pozo; tardaron o seu pero quedou bastante lindo. Agora só lle faltan un par de detalles e estará rematado por completo.

Melas tennos acribillados a todos, empezando pola nai -que está cuberta de costras-, pasando por min -que teño o brazos cheos de feridiñas- e rematando por B -a quen lle pillou un dedo e case llo atravesa-. Está mudando os dentes e lanza a boca a todo o que se lle pon por diante. E aínda haberá que esperar un ano para que acougue un chisco!

De ornitorrincos

En realidade a filosofía non me interesa en absoluto, que lle imos facer. Supoño que son pouco ou nada intelectual e que as comeduras de coco da Humanidade só me atraen de cando en cando e en pequenas doses; por riba en Platón y un ornitorrinco entran en un bar... explícanse as tendencias adobiadas con chistes que non me facían graza ningunha, nin un sorriso me arrincaban. Se cadra o problema está en que o meu sentido do humor deixa bastante que desexar ou que este en concreto é demasiado ianqui para o meu gusto.

Memoria

Chámome Melas e hoxe hai dous meses que nacín, dunha maneira algo accidentada, todo hai que dicilo, porque mamá estaba moi nerviosa. Peke aínda non foi capaz de facerme unha foto en que non lle salte o flash, porque son tan negra, tan negra, tan negra, que sempre que me enfoca a cámara ponse tola e non hai xeito de que se comporte.
Hoxe Peke pasouno de medo relendo un libro que hai corenta anos ou así (a min paréceme unha barbaridade) leu por primeira vez: Papaíto piernas largas de Jean Webster. Unha cadea de alimentación e variados ofrecíao a cinco euros e B regaloullo en canto soubo da relación sentimental que Peke tiña con el. Polo que me dixo, cando o leu por primeira vez sentiuse identificada coa protagonista e cando viu a película (os musicais encantábanlle) quedou prendada da historia, de Fred Astaire e de Leslie Caron. Toda unha vida á que eu xamais poderei aspirar, porque como todo o mundo sabe, os cans non pasamos de catorce ou quince anos, agás casos moi puntuais. A cuestión é que Peke cedeume a min a voz porque se sente moi emocionada, tanto polos meus dous meses de vida como pola relectura, que a levou ao vello sofá da casa familiar onde pasou algunhas tardes (antes lía máis devagar) embebida na vida de Judy cando aínda non sabía que cousa estraña era a Universidade.

Actualización: Aquí está a foto, por desgraza con flash a pesar de estar tomada ao mediodía.

Sucesos

Chegamos de pasar uns días en Teucro e atópome o ordenata cun virus que non hai xeito de eliminar. O bo de B aplícase durante varios días e á fin desiste, así que o levamos ao médico de ordenadores quen confesa as grandes dificultades que tivo para sacalo de aquí, até o punto de sentir enormes desexos de formatealo de novo e acabar pola vía rápida. Menos mal que non o fixo! Aínda que a experiencia me aprendeu a copiar todo, creo que o virus pasou ás copias e haberá que desintoxicar o lapis máxico.
No club de lectura comentamos Fin de século en Palestina, que non levanta grandes paixóns a pesar de que está moi ben escrito, coma case todo o de Miguel Anxo Murado. O próximo recomendado é Platón y un ornitorrinco entran en un bar... cuxo título a B non lle inspira ningunha confianza. Veremos que dá de si.

Visita

Non sei se mamá coidaría que Dona é unha dama (como a cualificou nun determinado momento) se a vise rebuldando así de contenta unha das primeiras veces que saíu do tobo. Estivo aquí unha semana gozando cos cachorros e a nai, incluso viu as dúas mulleres que levaron unha femia e o macho para os seus fogares; agora só queda Melas, a outra femia que presentarei en mellor ocasión, cando medre un pouco máis e poida permanecer quieta o tempo suficiente para facerlle unha foto que non saia mal.

Mamá está nunha época da súa vida en que o pasado remoto aparece moito máis vívido có presente e tivemos ocasión de escoitala contar cousas da súa nenez e mocidade, transcorridas durante a guerra civil e a inmediata posguerra; bastantes xa as coñecía; outras éranme novidosas e a medida que relataba a min non deixaba de abraiarme a súa memoria de elefante, quizás porque a miña se asemella máis á dun mosquito e, por riba, traizóame con frecuencia.

Ocupacións

Así de digna se amosa Dona descansando dos cativos, pero alerta. Eu mentiría se dixese que non sinto tentacións de poñer outra foto deles, para que se vexa que medraron moitísimo durante os seus primeiros dezaoito días de vida. Tamén mentiría se negase que paso unha morea de tempo mirando para eles, pero non é cuestión. Non é o único que fago, por suposto. Leo, claro, unha serie de novelas de Ruth Rendell que me deixou miña nai; o último, Uno horizontal dos vertical, provocoume tal tensión que a piques estiven de deixalo; está moi ben consiguido o ambiente abafante en que se move o protagonista, a situación tan entolecida na que el soíño se vai metendo por desexar con demasiado fervor o que non é seu. Escribe moi ben esta muller, moi ben, si.

Medrando

Ademais de estar gordechos coma bólas, cambian de día en día. Aínda non abriron os ollos pero amáñanse de marabilla para atopar a nai ou estomballarse enriba de calquera irmán que se cruce no seu camiño. Quedo embobada mirándoos varias veces ao día e asómbrame observalos moverse con menos torpeza a medida que pasa o tempo. Dona decicidiu meterse nunha zona da cociña bastante protexida e alí pasa horas lambéndoos, dándolles de mamar e mirando para eles con cara de abraio. De cando en cando érguese e sae á horta para corricar e ladrar, pero en canto escoita un ganido ou un choro, entra correndo para comprobar que todo segue en orde. Todo un espectáculo.

Avaría

Unha avaría na zona mantívome illada de internet, así que non puiden informar do acontecido. Tres foron os que rescatamos da horta a medida que Dona os paría correndo de acá para alá, máis asustada, supoño, que eu mesma. Desde as tres da madrugada até as oito da mañá intentamos por todos os medios que os aceptase, pero gruñíalles e botáballes os dentes.

Ao día seguinte, sen durmir, deixamos os cachorros nunha manta pensando que fose o que Deus quixese. Comprei leite de cadela e biberóns medio desesperada despois de falar coa veterinaria. Segundo ela, seguro que estaban mortos ao chegarmos, pois non poden pasar tanto tempo sen comer. Pero os tres gordechos choraban como condenados e tras moitos "moi ben" e "non" conseguimos que a nai os aceptase. Agora maman, choran e dormen ao abeiro de Dona que por fin se comporta como se esperaba dela.

Iso si, polo aspecto, ignoramos quen pode ser o pai.

Cuspir ao ceo

Confirmado por ecografía: Dona está preñada e supoñemos que o autor da fazaña é ese que aparece na foto con ela, os dous rebuldando inconscientes hai case dous meses.

Eu que non quería para ela máis que un golden de pura cepa, que non desexaba palleiros ou mestizos ou como queiran chamalos, que nun principio non tiña a menor ansia por que criase, véxome así, con cara de parva, esperando acontecementos. Mantereinos informados.

Sufrimento e morte

Sinto unha desolación absoluta, agora que teño tempo de estar comigo mesma, ante a morte de Begoña, tan inesperada e fóra de lugar e a enfermidade terminal de Marcos, tamén fóra de lugar.
Con Begoña estudei e vivín situacións que non veñen a conto; con Marcos só tiven breves contactos telefónicos e saudabámonos pola rúa, pero é unha persoa entrañable en Auria e iso abóndame. Agora, nestes momentos de soidade, só quero comunicar aos meus poucos lectores que me sinto tan pouquiña, tan feble, tan tristeira, que, en fin, sobran as palabras.

Rarezas

Noe convida a quen queira a seguir un meme no que se conten sete rarezas propias. Houbo un tempo en que me sentía coma un becho raro, pero agora, ao relacionarme con menos xente e con menos frecuencia, a verdade é que me vexo máis normal. Pero si sei o que lle parecen rarezas miñas a outras persoas, así que alá van. Dedico o meme a Karen Blixen, que morreu por desnutrición a pesar de vivir ben e non lle faltar de nada.
1ª- Gústame bastante estar soa. Non se me cae a casa enriba nin sinto esa necesidade compulsiva que moitos experimentan por recibir visitas, sexan de quen sexan. Ante a posibilidade dun plasta, prefiro non abrir a porta, algo que resultaba moito máis doado nun piso que agora nunha casa.
2ª- Non vou a lugares ruidosos nin aturo moito eses ambientes, pero máis que por rareza é polos meus problemas de oídos. Por iso tampouco vou ao cine nin a concertos nin a pubs.
3ª- Non son amante da familia, agás de B que, por certo, é a persoa coa que máis a gusto me sinto a pesar de levarmos xuntos case tres décadas.
4ª- Horrorízame a praia no verán: o sol abrasador, a xente, a auga... Prefiro un día con chuvia ou de inverno para pasear por ela.
5ª- Nunca saio de vacacións en agosto se podo evitalo porque todo está ateigado de xente e non hai xeito de estar tranquila en ningures máis que na propia casa.
6ª- A pesar de que en teoría me encantan a Natureza e os animais, prefiro velos en fotos. Dona é unha excepción.
7ª- Non levo ben as adversidades ou os contratempos, coma a maioría da xente por outra parte, pero aínda que sexa tremendo por dentro, poño a cara e intento resolvelos canto antes. Teño comprobado que deixalos podrecer é o peor que se pode facer.
E non falo das contradicións porque esas, coido, non son nada raras.

Estrañeza

Cando empecei a ler Mantis de Mercedes Castro preguntábame a cada pouco pero isto que é?, pero isto que é?, coma se non puidese dar creto ao que con ambigüidade sibilina se insinuaba alí. Leveina a Compostela para que me axudase a pasar as horas (por certo, todo moi ben, moi rápido e limpo) e metinme na trama de tal xeito, deixeime conducir con tanta facilidade e entusiasmo por esa prosa limpa e coidada que a rematei bastante antes do que esperaba, porque as súas catrocentas corenta e sete páxinas agoiraban como pouco un día máis.

Como dirían os expertos, a "proposta" de Mercedes Castro é atrevida, orixinal e extravagante; a sensación que tiven foi coma se a autora me chiscase un ollo e me dixese asemade "veña, anímate, permíteme que te abraie", e permitinllo, claro.

Aínda que por veces repite detalles que non achegan nada ou moi pouco á acción, a lectura resulta fluída e ao final unha acaba satisfeita de que Teresa bordease o abismo pero non caese nel.

Sensacións

Non acabo de entender esta preocupación por algo tan sinxelo. Xa pasei por iso e non lembro como foi, o único que cambia agora é que me van quitar o pólipo ao mesmo tempo. Será este venres e estou desexando que sexa sábado.
Por riba, os acúfenos están tan altos que me resulta imposible ignoralos nin sequera un momento. Creo que subiron de volume desde que aumentou a xordeira e me adaptaron os audífonos, vai xa para tres meses, pero ultimamente están tan presentes que me custa ferro e fariña aturalos con serenidade. Gustaríame lembrar o silencio.

Libros

Non perdín o vicio de ler, por suposto; sospeito que tal cousa sería imposible a estas alturas. Movida pola curiosidade, lin dous libros de Camilla Läckberg que me parecen sobrevalorados pola crítica, pero, claro, cando algo se pon de moda (neste caso, os escritores nórdicos) as gabanzas desátanse ás veces sen moito criterio.
Dous tamén foron os de Donna Leon, nun dos cales botei en falta máis escenas familiares e os comentarios agudos de Paola, a muller de Brunetti. Recoñezo que sigo a serie porque me caen ben e sempre atopo algo estimulante en cada nova entrega.
E rematei hai pouco La pista de arena de Andrea Camilleri que, coma sempre, resultou entretida, máis complexa do que a simple vista podería semellar e mesmo desenvolve unha certa tenrura cara á obsesión de Montalbano polo paso do tempo, inevitable, como todos sabemos.

Resultados

É benigno, si, pero hai que sacalo, así que espero que o próximo mes teñan un oco para min.

A horta

A nosa horta é un territorio medio salvaxe no que medran libres trevos e margaridas, ademais de pequenas árbores plantadas por B. O nome de xardín non lle acae nada ben, á parte de que na zona a ninguén se lle ocorrería aplicarllo; horta, leira e agro (se é grande) son as palabras que os nativos usan de xeito espontáneo.

A ampliación do terreo converteu a horta en agro, que aínda está coa terra levantada de facer o pozo e coas pegadas das máquinas; de feito unha delas mantense á espera de que volvan os operarios.

Non me fago moita idea de como quedará unha vez arranxado, pois nin B nin eu somos dos que realizan planos previos e chantan no sitio previsto as plantas milimetricamente estudadas; máis ben deixámonos guiar por un azar un tanto anárquico, aínda que xa se mercaron unha nogueira, dúas figueiras e varias oliveiras, estas últimas castigadas con dureza por Dona, pero que mantemos en testos coa esperanza de que sobrevivan. Algunhas xa empezaron a botar follas e estou desexando ver a que ritmo medran.

Non é por aí

Podía escoller outra foto e titular o post frustración, pero non quero facer deste blog unha páxina erótica. Tamén podía titulalo amante fiel e inútil, pois durante unha semana Roque (que tal é o nome do negrito) non faltou un só día á súa cita. E ten mérito o asunto, porque debía agatuñar polo muro e logo saltar desde unha considerable distancia para o seu tamaño, todo para atoparse cunha cadela en celo á que non podía acceder, a pesar de que o intentou de todos os xeitos posibles.

Recoñezo que ao principio non o levei nada ben, pero cando comprobei que o perigo era relativo tranquiliceime bastante, incluso cheguei a sentir algo de mágoa por el cando trousou o almorzo.

Desde 2007

Delirios.

Batallas caninas

Dona está en celo, o terceiro, e a maior parte do tempo pásao apoltronada diante do portón á espera dos mozos cativeiros que a roldan pola zona. Non está á espera de que lle abramos a porta para entrar e saudarnos co seu abaneo de cadrís solicitando caricias, non; nestes momentos ela anda noutras batallas. Nin sequera vén a que lle pase a carda e lle dea uns pensos, menos mal que segue ceando case como se nada pasase.

A min non sei que dá vela tan ansiosa, pero B retrúcame que as cousas son así e que a Natureza non pide permiso. Alarmeime o outro día por Coroso cando se nos achegou un can negro bastante grande con que a cadela adoita xogar; inclineime nunha postura moi pouco elegante e respirei aliviada ao comprobar que o tipiño non tiña collóns. Uf!

Aventuras

Así quedou onte a leira do lado, que mercamos hai uns meses. Había que pechala, guindar co muro de comunicación coa nosa propiedade e retirar os cascallos. Apalabramos un orzamento cun individuo moi necesitado de traballo, contentos por atopar co que coidabamos un orzamento axeitado. Ah! Pero..., sempre hai un pero, o factor humano é imprevisible. O individuo trabucouse ao medir o muro de pedra, detalle que non tería maior importancia se nolo dixese no momento, pero fíxoo cando rematou os cartos (si, foi cobrando por adiantado) e pretendía que seguísemos pagando, cousa que non era posible naquel momento.
Falando con amigos descubrimos que o tal individuo non é nada serio, ten fama de pufero e, aínda máis, mesmo unha persoa comentou que era un xitano, con todos os meus respectos para as razas itinerantes.
Total, que estivemos un mes coa obra parada, dispostos a non pagar nada máis mentres non se rematase o traballo; como o home non quería ou non podía facer nada sen cobrar, decidimos encargarlle o asunto a outro; chamei onte, veu o mesmo día e agora escoito as máquinas como música celestial.
En canto á saúde, o brazo vai mellor, o día quince teño revisión do ciste e o vinte faranme a proba que, queira ou non queira, algo me altera, a pesar de que a ecografía previa non amosou ningún problema.

Saúde

Acúfenos moi altos. Aumento da perda de audición. Brazo dereito amolado. Diarreas continuas. Fibromialxia en alza. Ánimo baixo.
Ando de médicos, non sei para que.

Scarpetta

Hai moitos anos que sigo as novelas de Patricia Cornwel, o que me serviu para curarme de espantos ante as atrocidades que unha mente humana pode concibir. En Scarpetta acláranse algúns detalles que quedaron colgados en El libro de los muertos e amósanos unha Scarpetta máis humana e boíña, aínda que Kay sempre foi bastante boíña.

Produce unha sensación un tanto estraña ver a evolución dos personaxes ao longo de tantas novelas, sobre todo a de Lucy, que era unha nena prodixio e libro tras libro foise convertendo nunha persoa conflitiva e chea de sorpresas ou os avatares polos que pasa a vida de Marino, á sombra de Kay ou a carón dela.

Non é esta a mellor de todas, pero déixase ler, a pesar de que a xerga forense me irritou un chisco nalgunha ocasión, se cadra por escaparme o significado de certas palabras.

Só para admiradores recalcitrantes.

Por certo, o dos comentarios arranxouse de seu.

Tregua

Aproveitamos os días de entroido para ir ao monte apañar leña e piñas para a cheminea e a veciña, logo viñeron os temporais e agora volvemos ter unha pequena tregua que non durará moito, pero menos dá unha pedra.
Onte Dona estivo a piques de afogar no río de Coroso, que baixaba cunha forza tremenda. Inconsciente como é, lanzouse a xogar cun par de parrulos que botaron a voar decontado; a forza da corrente impedíalle subir a terra firme e alá acudiu B ao rescate. Saíu coma un pito e papou un bo susto, que non lle impediu rebuldar en toda canta poza atopou. A pesar de que xa cumpriu dous anos, carece por completo de sentidiño e, segundo as características da raza, coido que nunca o acadará. Por riba, aínda que lle encanta a auga, non nada nada e non hai xeito de conseguilo; o plan B do criador (guindala a traizón nun sitio onde cubra) non nos convence nada.
Hoxe cando abrín o blog, pensei que ninguén entrara no post anterior e resulta que me cambiaron os comentarios sen comelo nin bebelo. Se alguén sabe como teño que facer para que se reflictan no espráiate que mo explique moi clariño por correo, e que teña en conta que son unha completa analfabeta nestas cousas. A quen sexa quedareille moi agradecida.

Aniversario

Seis anos de blog, si. Nos últimos tempos non son moi fiel nin demasiado constante, pero non o abandono, non polo momento, cando menos. E non sigo porque hai tormenta e non teño ganas de que se me funda todo. Grazas a todos.

Prolingua

Asistín o venres cinco á presentación do libro 55 mentiras sobre a lingua galega que tivo lugar no Ateneo Valle Inclán de Ribeira, onde case non cabía un alfinete máis. Mágoa que a maioría das persoas presentes non necesitase que a ilustrasen sobre o tema. A asociación Prolingua foi a encargada de organizar o acto que, por certo, estivo moi ben, sobrio, sensato e cargado de sentido común.
Pero saín de alí cabreada e non porque non me dixesen nada novo, senón precisamente poir iso, porque en máis de trinta anos sigo escoitando os mesmos argumentos tan doados de rebater e, porén, aí continúan tan vixentes que necesitan un libro que os desminta.
Paréceme incrible que a sociedade mudase tan pouco, aínda que son moi consciente de que os cambios sociais requiren tempo, moito tempo, e así llelo dicía aos meus alumnos cando estaba na profesión. Pero dáme rabia, e non o podo evitar, que a realidade desminta unha esperanza se cadra inxenua de que a normalidade era posible. Está visto que non. Haberá que continuar agardando.

Ás voltas coa tensión

Continúo coas novelas de Patricia Highsmith e houbo dúas que me impactaron moitísimo: El diario de Edith e Ese dulce mal, quizais máis a segunda ou quizais doutra maneira. Á parte da tensión en si, que é bastante pero soportable, son novelas nas que se ve o desvarío do protagonista e, na segunda sobre todo, a imposibilidade ou a incapacidade de aceptar un non por resposta. É ese un asunto que desde sempre me rebentou, a teimosía de alguén en crer que a súa visión é a correcta e o outro está errado a pesar de si mesmo; a teimosía tamén de estar convencido de saber que é o máis oportuno e conveniente para outro, querer que te queiran aínda que veas de xeito claro e diáfano que non hai nada que facer. Estiven a piques de deixala, pero por fortuna non o fixen.
En El diario de Edith, porén, impresionoume que unha actividade en principio inocua como é escribir un diario con invencións para evitar, se cadra, deixarse amargar polas frustracións da vida, desemboque nunha especie de tolemia que os demais acaban por percibir, por moi en segredo que un pretenda levala. Caeume ben Edith e por iso amoloume que a súa vida rematase dun xeito tan parvo.

Tensión, si, pero menos

Hai máis de vinte anos merquei no Círculo de Lectores unha serie de novelas de Patricia Highsmith; non as lin no seu momento porque alguén me comentou que eran de moita tensión e eu daquela era o que menos necesitaba. Covardía, supoño, ou sinxelamente desexo de non alterarme de xeito inútil.
Agora, con vinte e pico anos máis, decidinme a rescatalas dos andeis e xa pasaron polos meus ollos A pleno sol (El talento de Ripley), Crímenes imaginarios, El hechizo de Elsie e La celda de cristal. Onte comecei La máscara de Ripley.
Supoño que daquela o meu temperamento nervioso e impresionable en exceso coidaría estas novelas bastante terribles, se cadra pola falta de moral dalgúns dos protagonistas, porque o culpable sae ben librado case sempre ou incluso porque esperta a nosa simpatía; pero non percibo esa tensión tan enorme que me dixeran nin me quitan o sono nin me sinto particularmente alterada. Como ben dixo a escritora, son libros para entreter o lector, non para facer moral; non hai preocupación polo feito criminal pero si se esmiúza a acción dun xeito alleo a calquera formulación ética.
Creo que seguirei coa serie até rematala. Dá gusto ter libros novos que son vellos.

Frío

Os meus vellos xerseis, grosos, moi grosos, apenas chegan para protexerme dun frío que me lembra a Auria, aínda que sospeito que alí é moito peor. Dona parece non notalo; vai pola beira do mar tan campante, coma se o vento xeado non fose con ela, mesmo se mete no mar buscando calquera trebello que se axite para xogar con el, mentres nós (cando menos eu) nos encollemos e apertamos o paso para chegar canto antes á casa.
Estas estrañas vacacións pasaron nun sopro e dentro de nada volveremos á rutina do curso, cunhas semanas que transcorren voando, as anécdotas que se suceden no instituto de B e os paseos habituais.
Por fin acabei o alfabeto do crime de Sue Grafton e o bo de ler todos os libros seguidos é comprobar a variedade de argumentos e de temas, ademais de ir vendo como evoluciona a protagonista e demais personaxes. Unha remata convencida de que esta autora sabe o que leva entre mans.