21.12.07

Felices festas


Hoxe fomos mirar o belén que o Concello arma todos os anos. Había moreas de figuras, algunhas un chisco chocantes. Unha das escenas que máis graza me fixo foi a da taberna. Habería tabernas en Belén?
Estarei desconectada durante uns días. Que pasedes unhas moi felices festas!

18.12.07

Petra e Fermín

Gústanme as novelas de Alicia Giménez Bartlett protagonizadas por Petra Delicado e Fermín Garzón. Nido vacío é a sétima entrega da serie e un dos casos máis duros e difíciles na súa carreira. Ten o que debe ter unha novela policial e por riba unha sorpresa final na vida da inspectora que, confeso, me puxo cara de parva e un sorrisiño destes de coello que me saen a min.
O tema é o sempre horrible e desagradable a máis non poder da prostitución e explotación infantil, no que os policías se ven mergullados a raíz do roubo da pistola de Petra por unha meniña de menos de dez anos.
Acción, intriga, ritmo por veces trepidante con remansos que non veñen mal e ese humor entre sardónico e brutal que caracteriza o personaxe son os elementos que me levaron a meterme na novela o domingo e rematala o luns. Estou desexando que escriba a próxima entrega.

13.12.07

Frío

Fago uso dos meus xerseis máis grosos para saír á mañá; o frío non é tan intenso coma en Auria pero chégalle e unha capa de xeada cobre os campos verdes e a terra marrón suavizando a intensidade das súas cores. Mentres circulo polas estradiñas locais para levar a B ao instituto vou pensando na fermosura da luz alaranxada que se alonga sobre as casas e paisaxes, en que me espera unha sesión de fisio nas mans sempre hábiles de María (agora, visto o novo informe médico, tamén me colga polo pescozo), un té no bar de sempre e despois un paseo bordeando o porto ou atravesando a vila.
Paso pola libraría e avísanme de que chegou un dos libros que teño encargados, Las saturnales de Lindsey Davis, a cuxa serie son adicta desde o principio. A pesar de que fixen pedidos a principios de agosto, non chegou nada máis e dígolles ás libreiras que se atopo algún na aldea sagrada cando vaia dentro de dez días fareime con el. É o malo de vivir nunha vila relativamente pequena, que non hai librarías grandes nin feiras do libro e que as distribuidoras funcionan daquela maneira.
Agora só me queda rematar o libro co que estou agora (El significado de la noche de Michael Cox), que, por certo, se me está facendo un chisco pesado, para meterme de cheo na Roma de Marco Didio Falco.

6.12.07

Entre a reportaxe e a novela

Aínda que pareza mentira, non lera A sangre fría de Truman Capote até esta semana. Trátase dun relato que parte do asasinato dunha familia de catro membros, os Clutter, a mans de dous individuos que só os coñecían de oídas e que deriva nun bo retrato de parte de sociedade americana.
Inclúe recreación de diálogos (aínda que Capote falou polo miúdo cos asasinos mentres estes permaneceron no cárcere varios anos) e de situacións e cara ao final as análises dos psiquiatras que estudaron a personalidade dos mesmos e as circunstancias do crime.
Gustáronme a prosa áxil e vivaz tan típica de certos escritores norteamericanos de mediados do século XX (e de aí en adiante, dito sexa de paso), a frescura que aínda conserva malia o tempo transcorrido e a tensión narrativa a pesar de que desde o comezo coñecemos boa parte da historia, se non toda.

1.12.07

Sara e Victoria

Da man de Noemí chego a Lista negra de Sara Parestky, creadora da detective privada V.I. Warshawski de quen lera hai algún tempo Sin previo aviso e Tiempos difíciles que non me deixaran grande pegada, pois non volvera facerme con ningún.
Este que nos ocupa introdúcenos nun mundo de vellas vacas sagradas dispostas a defender con uñas e dentes os seus privilexios de clase poderosa, a pesar de que no medio haxa unha investigación de asasinato. A paranoia xurdida despois do 11 de setembro plásmase na persecución dun adolescente exipcio e na invasión da intimidade sen ordes de rexistro nin permisos de ningún tipo. Parestky non aforra censuras sobre este xeito de actuar por parte do FBI e doutras forzas de seguridade.
A primeira persoa narrativa, a linguaxe directa, as frases curtas e a precisión lingüística imprimen un ritmo veloz á novela que se le bastante ben malia algunhas repeticións un pouco irritantes. Recoñezo que case acabo tan esgotada coma a propia Warshawski, que ao longo da obra comenta unha chea de veces o exhausta que está.
As diferencias sociais, os prexuízos e o medo son outros aspectos que quedan abondo ben plasmados. Quedei remoendo algúns ao meu pesar.