30.10.07

Convite

Convídame Noemí a baleirar dez dos meus odios. Confeso que os teño moi atemperados, que se me chegan a facer este convite hai uns anos, case seguro que non me chegarían dez; en fin, que agora non é o que era, que o verbo odiar soa moi forte...; pero xa está ben: imos aló.
1.- A prepotencia, pedantería e abuso dos que se compracen en deixar moi claro que teñen razón e que os outros están equivocados ou de que son máis ca ninguén ou de que lles está permitido todo por ser quen son. A pesar de que hai matices entre eles, todos son igual de aborrecibles.
2.- A violencia gratuíta, sexa física ou psicolóxica, pois non persegue outra cousa que causar mal sen motivo, razón nin provocación. Para min é inxustificable.
3.- A condescendencia insultante con que algúns tratan os seus semellantes, coma se estes fosen indixentes intelectuais e non coñecesen nada da vida.
4.- Os ignorantes que perseveran na súa ignorancia e non se molestan en aprender. Teño relativamente preto algún exemplo e fuxo del coma da peste.
5.- Os chistes verdes, homófobos, raciais e machistas que non teñen ningunha graza por máis que o intenten.
6.- A envexa que dexenera e se converte nun pretexto para difamar e insultar. Nalgúns blogs hai unha chea de exemplos en comentarios amparados no anonimato.
7.- Os amargados que querendo ou sen querer intentan contaxiarche a súa amargura, e máis se se dedican ao ensino, pois nunca serán capaces de ver o lado positivo de nada nin poderán axudar a que agromen os valores que agachan os seus pupilos.
8.- Os manipuladores que pretenden conseguir algo doutros por medios indirectos e sibilinos, sen dicilo con claridade e sen dar nunca ou case nunca a cara.
9.- A mala educación en todas as súas vertentes, desde a que se ampara na sinceridade (malo cando alguén empeza con aquilo de"eu sonche moi sincero, así que..."; a saber que sairá de aí) á dos pais que non se molestan en controlar nin educar os seus fillos, non vaia ser que se traumaticen (uf!, que dano fixo certa psicoloxía pretendida moderna).
10.- Calquera tipo de discriminación.

Quen se anima a baleirar os seus?

27.10.07

Relatos

De A.S. Byatt merquei hai anos Posesión que gañara o premio Booker en 1990 e que lle deu a fama e a posibilidade de dedicarse á escritura a tempo completo. Este libro non fun capaz de rematalo ningunha das dúas veces que intentei lelo, se cadra porque non era o momento para el, mais quedoume a sensación de que a escritora sabía moi ben o que facía. Agora, El libro negro de los cuentos esvarou polos meus ollos coma auga que deita unha fonte sen ningún esforzo, con moita emoción e cunha especie de abraio ante a mestría da autora. Os cinco relatos, moi diferentes entre si en canto a temática, teñen en común unha fluidez narrativa, non exenta de complicación, que nos vai mergullando nunhas historias por veces máxicas, por veces dun estraño realismo arrepiante, sempre sorprendentes. Se queredes saber máis premede aquí.

25.10.07

A rosa

A roseira está plantada ao pé da fiestra da cociña para poder ir vendo os seus progresos a medida que medre. Non é moi xenerosa dando flores, case seguro que porque aínda é cativa e fáltanlle folgos abondos para iso. Escollémola pola cor, vermella intensa, e o recendo -delicioso- que prometía a etiqueta; malpocadamente a perdín e ignoro o seu nome.
Esta flor é a primeira que deu este outono, hai apenas uns días que a pillei así de espléndida, cando aínda non chovera e non empezara o nordés a soprar con furia. Nesta vila case sempre sopra vento pois está moi despexada, atópase na boca da ría e non a rodean grandes montes que freen a entrada de temporais e vendavais; na aldea onde nós vivimos, moi moi preto do centro e do mar, o vento sopra aínda máis forte e ás veces saír da casa require un esforzo non só mental. Onte volveu o vento fresco para lembrarnos que por fin chegou o outono.

24.10.07

Finlandia



Non coñecía a Arto Paasilinna nin nunca lera nada de ningún finlandés. Estreeime con Delicioso suicidio en grupo do que vin por algún comentario que case fai superfluo este post. O tema converte esta novela nunha novidade e a retranca do autor é moi de agradecer; quizais non houbese outra maneira de tratar o asunto ca con humor, boas doses de ironía e moito desenfado. Non provoca gargalladas pero si sorrisos cómplices asemade que amosa unha sociedade bastante diferente da que eu apenas tiña unha vaga idea.
Recomendable.

23.10.07

O colega de B

Pregúntome acotío por que B atrae a tipos tan estraños coma A, aínda que sospeito a resposta: sabe escoitar. A é un deses elementos que, coa escusa de ser xenuínos, solta pola boca todo o que lle cruza a cabeza sen pararse a pensar nin sequera un segundo se resulta conveniente ou inconveniente, se pode molestar ou se é razoable ou tan só unha boutade coa que provocar o persoal. Fala moito, moitísimo, mesmo interrompe cando ti estás contestándolle unha pregunta, e a maior parte do tempo dedícase a queixarse de que non ten amigos -amigas sobre todo-, de que as mulleres se lle resisten; non entende que cos seus atributos as relacións con elas non lle duren máis ca unhas poucas semanas no mellor dos casos; despreza todo o divino e humano (a relixión, o galego, o feminismo, a xente comprometida cunha causa, a familia, a xente gorda...) e deixa moi clara a súa postura diante de calquera, aínda que o acabe de coñecer.
Non sabe estar só na casa vendo un filme (a pesar de que lle gusta o cine), lendo un libro ou pasmando tan ricamente; enche o seu día a día con multitude de actividades que, porén, non lle achegan benestar; ignora que a fin última dun paseo é o propio paseo, non chegar a ningures; sofre dun eterno descontento, e sospeito que ten un grave problema consigo mesmo.

20.10.07

Sol

sol
Sospeito que todo o mundo está abraiado cos meses de setembro e outubro que gozamos, máis semellantes a irmáns serodios de xullo e agosto ca aos primeiros fillos do outono. Durante a semana vexo a diario o amencer desde unha pequena subida do camiño cara ao instituto de B e, cando imos con tempo, paramos preto dos colectores de lixo para botar unha ollada con certa calma e quentar a alma para o resto do día. Logo, a min agárdame unha mañá libre que ás veces ocupo en camiñar pola vila e deixarme impregnar do recendo a mar que me chega desde calquera punto, o que me fai experimentar unha especie de euforia difícil de comunicar. Que diferente dos temporais do ano pasado! Que agradable!
Os tomates madurecen ao sol e colleitamos case cada día un ou dous que saben de verdade a tomate. É a primeira vez na vida que como froitos do meu propio horto e a sensación resulta curiosa: unha mestura de satisfacción e asombro que se dilúe na boca despois de ter pasado polo nariz e as mans.
A vista, o olfacto, o gusto e o tacto: catro sentidos dos que podo gozar con plenitude. O oído, grazas aos aparellos, vai defendéndose.


Imaxe tirada de aquí.

18.10.07

Máis lecturas

Por recomendación de Torredebabel fíxenme con El enigma de París de Pablo de Santis, flamante gañador do premio Planeta-Casamérica de literatura iberoamericana, convocado por primeira vez. De lectura bastante doada e baixo a forma de novela de detectives, está ambientada no París da exposición internacional de 1889, cando se está construíndo a torre Eiffel. Os doce detectives máis importantes do mundo reúnense tamén para amosar as súas habilidades baixo a forma de obxectos que mellor signifiquen os seus métodos. Un deles morre asasinado. Falan moito de enigmas e eles mesmos, por veces, semellan outros tantos enigmas.
Por unha entrevista que lin en Biblos merquei O soño da febre de Miguel Anxo Murado de quen xa lera un libro de ensaio ambientado en Tokio que me sorprendera gratamente. Nestoutro, a partir dun suceso verídico (a febre que o autor padeceu no Cairo), preséntanos unha serie de relatos cuxo protagonista é a febre e nos que por veces non se sabe se o acontecido é froito dunha alucinación ou é real. A pesar dalgúns erros lingüísticos, eses que tanto afean a prosa de calquera, a súa lectura resulta agradable, lonxe de malabarismos e escuridades, mais non de calidades literarias.

13.10.07

Arthur & George II

Estou rematando o libro de Julian Barnes tras superar o desacougo que me produciu o acoso ao que someten a George, o que me dá idea do ben presentado que está este tema na novela, porque se non fose así non conmovería nin conmocionaría. Pero esa non é máis ca unha parte, necesaria para entrar en fariña, que preside toda a obra, pois é o que desencadea a participación de Arthur na trama: buscar a verdade, procurar que se corrixa e compense un erro xudicial.
Plásmase moi ben o que era sociedade postvitoriana inglesa, a historia case folletinesca de amor de Arthur (sir Arthur) e Jean, a obsesión de George por rehabilitar o seu nome e poder seguir exercendo a súa profesión, todo adubado cunha prosa rica e fluída na que abundan os cambios de rexistro e unha caracterización dos personaxes que se produce case sen sentir.
Ten razón Arume cando se refire ao autor coma o mestre Barnes.

9.10.07

Arthur & George

Empecei por fin este libro de Julian Barnes do que tantas cousas boas escoitei e lin. Aínda non cheguei á metade e, á parte de que está ben escrito e iso sempre é un pracer, teño que confesar que o tema me pon nerviosa. Un acoso de tal calibre é un dos peores pesadelos que lle poden pasar a ninguén. Veremos se podo abstraerme del e centrarme na escrita. Véxoo difícil.

Número trabucado

Estou máis que farta da axencia de Sito. Que corrixan o número de teléfono xa!

6.10.07

Espécimes

A cantidade de tipos curiosos que hai nesta vila daría para encher un libro ao estilo de Cunqueiro. Non coñezo as interioridades de ningún dos que me chaman a atención, pero a capacidade de suxerir do seu físico aguza a miña imaxinación. Xa falei do pegureiro de vacas, que me segue inspirando un feixe de fantasías, por veces algo delirantes; estes días atopei un iluminado que anda de acá para alá con ollada perdida tras uns lentes non moi grosos, aborda señoras e onte ía a fume de carozo polo malecón adiante, igual que se perseguise unha avelaíña invisible. Tamén o fumetas pasea decote co pito entre os beizos coma se ese fose o traballo máis importante da súa vida; pequenote e nervudo, camiña cunha axilidade insospeitada para os seus anos. O bolecho (e hai moitos que sobrepasan o peso ideal) non ten un aspecto agradable, quizais porque padece unha enfermidade que o pon malísimo cando bebe unha copa de máis; anda amodo con mirada que non perde detalle e unha séntese analizada con lupa cada vez que pousa os ollos con desgairo. A desinhibida é unha muller aínda nova que arrasa alí onde entra; fala alto, moi alto, coñece e saúda a todo o mundo, viste á moda e parece saber máis do que aparenta.
Hai máis, bastantes máis tipos curiosos. Diríase que se xuntaron todos aquí. Ou será a miña ollada a que os converte en espécimes dignos de análise? Pode ser, pero en ningún outro lugar tiven unha sensación tan intensa de que cada persoa é un mundo por explorar.

5.10.07

Curiosidades

Preme aquí para ver como as gastan os escritores.

3.10.07

Re-lectura

Á espera de que se dignen traducir a última de Harry Potter, releo Harry Potter y el misterio del príncipe case coa mesma emoción da primeira vez, pero cunha diferenza abondo substancial, pois agora voume fixando moito máis nas técnicas narrativas que emprega a autora. Dosifica moi ben a intriga, a atmosfera está ben lograda grazas aos detalles e ás descricións, os personaxes medraron o seu e algúns adquiriron máis peso e protagonismo e, en xeral, a prosa fluída e os acontecementos que se suceden con naturalidade converten esta relectura nun pracer.
Cada vez entendo menos os detractores dunha serie que conseguiu que máis de trescentos millóns de persoas lesen, aínda que podo facer un esforzo se penso na envexa ou na simple mala baba. Porque a autora, ninguén o pode poñer en dúbida, triunfou de cheo con esta serie e iso algúns non o levan moi ben.